So ayan. September 23 na (well, actually 24 na). Ang huli kong post was September 3, 2007, a solid 20 days ago. Kung natatandaan kong mabuti, sinabi ko sa post ko na iyon na parang "what a great way to start September" or some shizzle of the like. Well, sobrang stressful both physically and emotionally ang September ko. Grabe talaga. Parang mamamatay na talaga ako, pero here I am writing again sa blog na nalegnect ko for such a long period of time. Pasensiya ka na blog ko ha.
Basta. Ang daming nangyari talaga. Sa sobrang dami, hindi ko na maalala masyado. Pero ang masasabi ko lang: super roller coaster ride talaga ako nun. Para akong drug addict na paulit-ulit nagkakaroon ng withdrawal tendencies sa isang oras. Grabe talaga. Sobrang mood swings yung mga naramdaman ko. Sabay-sabay daw ba kasi yung Th121 Against the Ordination of Women into the Ministerial Priesthood presentation na ako lahat ang gumawa (well, about 97.4589734% of it), Fil14 Tandang Basio Macunat na halos wala akong ginawa (mga 3.2375632% lang), at yung CS110 LTOBranchSim project na yan. Grabe talaga. Ang masama pa niyan, walang gumawa sa amin ni EJ dun sa CS kasi siya gumagawa sa fil, tapos ako sa theo. Parang kailangang-kailangan ko pa naman yung project na yun kasi sa lahat ng other components sa CS bagsak ako. Jeez. I really don't want to go back to the emotions that ate me alive during that time. Well, kung buhay pa nga ba ako.
Nagkaroon pa ako ng severe emotional distress. Grabe. Isabay daw ba yan sa academic pressures? Kasi yung taong inaasahan kong sasalo sa akin kapag bumitaw na ako, hindi pala niya ako masasalo, miski na sinabi niyang sasaluhin niya ako. It was really, really sad. Parang sobrang nagkaroon na talaga ng schism yung personality ko: may isang over-ecstatic always-hyper-mode-on part ako, at may distressed-depressed-suicidal part of me. Ewan ko. Nakalimutan ko na ang Psy101 eh kaya hindi ko alam kung anong klaseng disorder yan. Pero basta. Parang in one minute, kaya kong i-shift yung personality ko. Ewan ko talaga. Nangyari yan dun sa CS. Parang iyak na ako nang iyak kasi sobrang frustrated na ako at dahil parang napakaunfair ng buhay and everything under it, pero after 30 seconds, go na ako para matapos yung ass project na yun at ang saya-saya ko pa kasi malapit ko nang matapos. Ewan ko talaga. Siguro survival mechanism ko na yan.
But the past week, tuluyan nang nagpakamatay yung parang automatic garbage collector ng java (yuck geeky CS major go away) part ng sarili ko, yung distressed-depressed-suicidal part of myself. This means na hindi na ako kumpleto. But recently, may signs na nagbalik na siya. So out of the 50%, siguro 45-5 ang current distribution. Kung may mamatay na namang part ng sarili ko, well, I'd be living a fourth of my original self. Well, you get the math. Exponentially nagdidecrease yung will ko to live life to the fullest. Eh kasi naman eh no, parang lagi na lang ako naiiwan or iniiwan ng mga taong inaasahan ko. Hay, if I could only state names, I would para naman maging aware sila na sobrang importante sila para sa akin. Ang sakit kasi sa damdamin nung rejection na hindi ka pala importante kahit isang kusing dun sa taong mas importante pa sa lahat ng importanteng bagay sa buhay mo.
Hay. Kakasabi ko lang na ayaw ko nang balikan ang lahat niyan eh.
Well anyway, I love my new shirt.
Tinanong ko kay Thomas kung anong mangyayari kung walang automatic garbage collector ang java.
"Death."
Tapos death means change?
Ewan ko. Basta inappease ko lang yung part ng sarili ko na gusto na ulit magblog.
Basta. Ang daming nangyari talaga. Sa sobrang dami, hindi ko na maalala masyado. Pero ang masasabi ko lang: super roller coaster ride talaga ako nun. Para akong drug addict na paulit-ulit nagkakaroon ng withdrawal tendencies sa isang oras. Grabe talaga. Sobrang mood swings yung mga naramdaman ko. Sabay-sabay daw ba kasi yung Th121 Against the Ordination of Women into the Ministerial Priesthood presentation na ako lahat ang gumawa (well, about 97.4589734% of it), Fil14 Tandang Basio Macunat na halos wala akong ginawa (mga 3.2375632% lang), at yung CS110 LTOBranchSim project na yan. Grabe talaga. Ang masama pa niyan, walang gumawa sa amin ni EJ dun sa CS kasi siya gumagawa sa fil, tapos ako sa theo. Parang kailangang-kailangan ko pa naman yung project na yun kasi sa lahat ng other components sa CS bagsak ako. Jeez. I really don't want to go back to the emotions that ate me alive during that time. Well, kung buhay pa nga ba ako.
Nagkaroon pa ako ng severe emotional distress. Grabe. Isabay daw ba yan sa academic pressures? Kasi yung taong inaasahan kong sasalo sa akin kapag bumitaw na ako, hindi pala niya ako masasalo, miski na sinabi niyang sasaluhin niya ako. It was really, really sad. Parang sobrang nagkaroon na talaga ng schism yung personality ko: may isang over-ecstatic always-hyper-mode-on part ako, at may distressed-depressed-suicidal part of me. Ewan ko. Nakalimutan ko na ang Psy101 eh kaya hindi ko alam kung anong klaseng disorder yan. Pero basta. Parang in one minute, kaya kong i-shift yung personality ko. Ewan ko talaga. Nangyari yan dun sa CS. Parang iyak na ako nang iyak kasi sobrang frustrated na ako at dahil parang napakaunfair ng buhay and everything under it, pero after 30 seconds, go na ako para matapos yung ass project na yun at ang saya-saya ko pa kasi malapit ko nang matapos. Ewan ko talaga. Siguro survival mechanism ko na yan.
But the past week, tuluyan nang nagpakamatay yung parang automatic garbage collector ng java (yuck geeky CS major go away) part ng sarili ko, yung distressed-depressed-suicidal part of myself. This means na hindi na ako kumpleto. But recently, may signs na nagbalik na siya. So out of the 50%, siguro 45-5 ang current distribution. Kung may mamatay na namang part ng sarili ko, well, I'd be living a fourth of my original self. Well, you get the math. Exponentially nagdidecrease yung will ko to live life to the fullest. Eh kasi naman eh no, parang lagi na lang ako naiiwan or iniiwan ng mga taong inaasahan ko. Hay, if I could only state names, I would para naman maging aware sila na sobrang importante sila para sa akin. Ang sakit kasi sa damdamin nung rejection na hindi ka pala importante kahit isang kusing dun sa taong mas importante pa sa lahat ng importanteng bagay sa buhay mo.
Hay. Kakasabi ko lang na ayaw ko nang balikan ang lahat niyan eh.
Well anyway, I love my new shirt.
Tinanong ko kay Thomas kung anong mangyayari kung walang automatic garbage collector ang java.
"Death."
Tapos death means change?
Ewan ko. Basta inappease ko lang yung part ng sarili ko na gusto na ulit magblog.
No comments:
Post a Comment