Wednesday, April 30, 2008

Summer Classes: Masakit na Ito sa Ulo (May na Bukas Edition)

Tatlong gabi na rin akong hindi nakakatulog ng mabuti. Kung mabuti naman ang aking pahinga, matagal akong makatulog. Hindi ko maintindihan kung bakit ganito ang nangyayari sa akin. Mararamdaman ko ang aking antok, at kapag napagpasyahan ko nang mahiga sa kama kong nabibihisan ng lagpas dalawang linggong punda, biglang nawawala ang pagod ko. Hindi ko malaman kung bakit naaalala ko pa rin ang nakaraan. Hindi ko alam kung bakit paulit-ulit kong binubuksan ang mga sugat na unti-unti nang naghilom sa isang pilit na pamamaraan. Pero makalipas ng isang oras na pag-iisip kung katulad ba ng balahibo ni Bianca ang buhok ni Kuya Symon, ang gumagawa sa bahay, nakakatulog ako. Pangarap ko kasing mahaplos ang ulo ni Kuya Symon at tiyakin kung katulad ba talaga ito ng balahibo ni Bianca. Magkamukha kasi sila.

Paggising ko kaninang umaga, maayos naman ang pakiramdam ko. Ininit ko ang hapunan kagabi dahil sa kung anong rason, hindi ko na gusto ang ginisang giniling na may patatas at carrots. Wala akong masyadong gana kaninang umaga kaya kakaunti lang ang nakain ko. Umalis ako ng bahay nang medyo gutom, kasi nga, wala akong ganang kumain. Baka ito ang subconscious secret ng aking skinny physique.

Pagkababa ko ng tricycle sa may Sandigan, naramdaman ko na ang sakit aking ulo. Naisip ko na baka dahil sa puyat, pero alam ko ang sakit ng ulo dahil sa puyat. Ni hindi nga masakit ang ulo ko kapag puyat ako. Nahihilo ako kapag napupuyat ako, at hindi naman exactly hilo ang naramdaman ko matapos kong inabot ang sais pesos sa makalyong kamay ni manong tricycle. In any case, umakyat ako sa overpass. Doon ko na nakita ang mga kakaibang pangitain. Nakakita ako ng mga taong walang mga mata, at pinapakyaw nila ang mga shades nina manong at manang ambulant-vendor-ng-shades. Yung isang babae pa nga, hinahabol yung kanyang left eyeball na gumugulong dahil napabahing siya na parang nag-summon siya ng isang high-level water elemental creature. Ang spray ng kanyang saliva ay nakagawa ng matingkad na bahaghari na nakapagpangiti sa akin kahit papaano, kasi ang sakit talaga ng aking ulo.

Nakatiyempo ako ng Mersan na hindi masyadong puno pagkatapos noon. Maswerte ako kasi hindi na ako masyadong nabilad sa scorching heat. As it turns out, medyo puno pala yung bus dahil sa may bandang likod na akong naupo. Misleading kasi yung kundoktor na kamukha ng anak nina Pokwang at ni Osama Bin Laden, if ever na magkaroon sila ng juicy affair. Pagkatapos kong magbayad, nilapitan ako ng isang bangaw at ibinulong sakin kung alam ko raw bang 500 years ang decomposing time ng isang disposable baby diaper. Binulong ko sa kanya na oo, alam ko iyon, dahil natutunan ko iyon sa isang class na nagngangalang "Ecology with Jim Paredes". Dahil nadisappoint siya kasi feeling niya hindi ko iyon alam, nag-dive na lang siya sa isang kadiring pool ng plemang kulay asparagus. Niyaya pa niya akong sumama sa kanya, pero buti na lang, nasa Central na pala kami. Kadiri talaga yung sick spot of phlegm na iyon. Sana naman nilunok na lang nung kung sinong sick person yung kanyang kadiring mucus. Or at least man lang, tinabunan niya ng mga ticket ng Mersan yung plema niya para naman mas presentable tingnan. Aakalain mong pang mint bubblegum iyon at hindi plemang kadiri.

Papasok sa UP, ang dami kong nakasalubong na mga taong may suot ng condom. Mukha kasi silang may suot na condom. Yung security guard, yung katsismisan niyang hardinero, yung machong kalbong balbon, yung lola at lolo, yung obese lady kasama yung anak niyang malnourished, yung classmates, at yung hot chick na may beautiful hazel flowing hair at bra na cup size D. Lahat sila, parang may suot na condom. Dahil hindi na ako makatiis dahil hindi ako mapalagay kung Trust, Frenzy, Trojan, o Reynolds Wrap ba mga suot nilang condom, tinanong ko yung mamang namumulot nung mga bunga na mukhang undersized tomato o oversized olive ang itsura kung ano ang suot niyang protection. Yung kinse pesos daw na plastic wrapper sa National.

Medyo puno ang jeep na nasakyan ko papuntang Katipunan. Nagbayad agad ako ng aking pasahe. Inabot sa akin ng isang babaeng mukhang nerd na nagbabasa ang dalawang volume nang trigonometry for her bedtime story ang sukli ko. Nagpasalamat ako sa kanya habang nakatingin sa kanyang mga matang over magnified dahil sa salamin niyang tila bulletproof na sa kapal. Hindi ako makapaniwalang after 5 minutes, nakatitig pa rin siya sa akin. Nakatitig pala sa akin ang lahat ng pasahero ng jeep na iyon. Miski nga yung driver, nakatitig din sa akin. Bigla akong pinagpawisan ng malamig at malapot dahil ayaw kong nao-on the spot ako nang ganun. Matapos kong manliit sa likuran ng aking bag, napabahing ang isang lola ng "tampon" at napautot yung isang lalaki ng "intrauterine device contraception is painful and unsafe". Doon ko lang naintindihan kung bakit sila nakatitig sa akin ng masama. Nung sumilip ako, nakita kong sila pala ay nakasuot din ng condom. Naiingit sila doon sa mamang may suot ng plastic wrapper kasi raw, tinanong ko siya kung ano ang suot niyang protection against sexually transmitted diseases. So isa-isa ko silang tinanong kung ano ba ang mga suot nila, at mula sa Trust na napulot sa Manila Bay hanggang sa pambalot ng longganisa ang kanilang naging mga sagot.

Pagbaba ko sa jeep na iyon, nagpaalam silang lahat sa akin. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o ano, pero pagkatapos noon, binugahan ako ng tambutso ng jeep ng smoke and fumes toxic to a human person. Napaubo ako sa tapang ng carbon monoxide na umatake sa aking alveoli sa lower section ng aking left lung. Na-irritate ang aking bronchi kaya napaubo ako nang napaubo. Napapikit ako, at pagmulat ko, kaharap ko na si Kuya Symon habang sinasagot ang tanong niya na "O, anong nangyari sayo?" Nasamid pala ako dahil uminom ako habang naglalakad.

Um..

Nakauwi na pala ako.

Bumalik na pala ako sa reality na masakit ang aking ulo.

Bumalik na pala ako sa reality na bukas, May na, at wala pa ring nangyayari.

Monday, April 28, 2008

karma

Artist: Bump of Chicken
Album: supernova/karma
Featured in: Tales of the Abyss

ガラス玉ひとつ 落とされた
GARASU dama hitotsu otosareta
A single marble fell to the ground
追いかけてもうひとつ落っこちた
Oikakete mou hitotsu okkochita
Immediately followed by another
ひとつ分の陽だまりに
Hitotsu bun no hidamari ni
In a patch of sunshine made for one
ひとつだけ残ってる
Hitotsu dake nokotteru
A single one remained

心臓が始まった時
Shinzou ga hajimatta toki
When a person's heart starts to beat
嫌でも人は場所を取る
Iya demo hito ha basho wo toru
They assume a place, even if they don't want to
奪われない様に
Ubawarenai you ni
And they stay to protect that place
守り続けてる
Mamoritsudzuketeru
So no one takes it away

汚さずに保ってきた
Yogosazu ni tamottekita
No matter how many times you wash them
手でも汚れて見えた
Te demo yogorete mieta
Your hands still seem dirty
記憶を疑う前に
Kioku wo utagau mae ni
Before you have a chance to doubt your memory
記憶に疑われてる
Kioku ni utagawareteru
Your memory will doubt you

必ず僕らは出会うだろう
Kanarazu bokura wa deau darou
I'm certain we'll meet one another
同じ鼓動の音を目印にして
Onaji kodou no oto wo mejirushi ni shite
The same beat of our hearts will lead us
ここに居るよ
Koko ni iru yo
I'm right here
いつだって呼んでるから
Itsu datte yonderu kara
I'm always calling out to you
くたびれた理由が 重なって揺れる時
Kutabireta riyuu ga kasanatte yureru toki
When the old reasons start to lose their ground
生まれた意味を知る
Umareta imi wo shiru
I'll know why I'm alive

存在が続く限り
Sonzai ga tsuzuku kagiri
As long as you exist
仕方無いから場所を取る
Shikatanai kara basho wo toru
You have no choice but to assume a place
ひとつ分の陽だまりに
Hitotsu bun no hidamari ni
Within this sunlight made for one
ふたつはちょっと入れない
Futatsu wa chotto hairenai
Two of us can't really fit

ガラス玉ひとつ
GARASU dama hitotsu otosareta
A single marble fell to the ground
落とされた 落ちた時 何か弾き出した
Ochita toki nanika hajikidashita
At that time, something emerged
奪い取った場所で光を浴びた
Ubaitotta basho de hikari wo abita
In the place basked with sunlight

数えた足跡など
Kazoeta ashiato nado
I counted the footprints I left
気付けば数字でしか無い
Kizukeba suuji de shika nai
And found that they were nothing more than numbers
知らなきゃいけない事は
Shiranakya ikenai koto wa
It seems the things I need to know
どうやら1と0の間
Douyara ichi to zero no aida
Are just between one and zero

初めて僕らは出会うだろう
Hajimete bokura wa deau darou
We'll meet for the first time
同じ悲鳴の旗を目印にして
Onaji himei no hata wo mejirushi ni shite
Our same sad cries to lead us
忘れないで いつだって呼んでるから
Wasurenai de itsu datte yonderu kara
Don't ever forget because I'll never stop calling out to you
重ねた理由を二人で埋める時
Kasaneta riyuu wo futari de umeru toki
When we bury the reasons together
約束が交わされる
Yakusoku ga kawasareru
It makes a promise between us

鏡なんだ 僕ら互いに
Kagami nanda bokura tagai ni
It's a mirror showing each of ourselves
それぞれのカルマを 映す為の
Sorezore no KARUMA wo utsusutame no
Showing us our own Karma
汚れた手と手で 触り合って
Yogoreta te to te de sawariatte
Feeling each other with dirtied hands
形が解る
Katachi ga wakaru
We'll understand the shape

ここに居るよ
Koko ni iru yo
I'm right here
確かに触れるよ
Tashika ni sawareru yo
You can feel me
一人分の陽だまりに
Hitori bun no hidamari ni
Within this sunlight made for one
僕らは居る
Bokura wa iru
We're together

忘れないで いつだって呼んでるから
Wasurenai de itsu datte yonderu kara
Don't ever forget because I'll always call out to you
同じガラス玉の内側の方から
Onaji GARASU dama no uchigawa no hou kara
From within a marble identical to yours
そうさ 必ず僕らは出会うだろう
Sou sa kanarazu bokura wa deau darou
That's right, I'm certain we'll meet each other
沈めた理由に十字架を建てる時
Shizumeta riyuu ni juujika wo tateru toki
When we raise the crosses at the reasons we buried
約束は果たされる
Yakusoku wa hatasareru
The promise will be fulfilled
僕らはひとつになる
Bokura wa hitotsu ni naru
We will become one




Sunday, April 27, 2008

Summer Classes: Tinatamad na Ako (Maniwala)

Dahil five years dapat ang BS Computer Science at isa itong four-year course sa aking pamantasan, required ako mag-summer tuwing taon dahil kung hindi kasi, nasa 24 units ang aking normal load. Mas magaan ito kung ikukumpara sa mga kaklase ko dati sa high school na sa UST na nag-aaral. Sabi nila, umaabot sila ng lagpas 30 units kada sem. Ibig sabihin nun, alas-7 ng umaga hanggang alas-7 ng gabi ang mga klase nila. Okay na rin sana na may summer lagi, kasi may pasok equals may baon, pero nakakatamad kasing maglakad sa ilalim nang mainit na sinag ng araw tuwing alas-10 ng umaga at alas-3 ng hapon. Nakakatamad ding pumasok lalo na't may mga kilala kang papeteks-peteks na lang ngayon habang ikaw ay abala sa pagbabasa ng "When Jesus Shaves" na reading para sa iyong Sa21 class ngayong summer sem. Well, hindi ko naman pinalalabas na hindi rin ako pumepeteks-peteks. Nakakatamad talaga kasi. At isa pa, boring kasi sina Ms. Andie Soco *bang bang* at si Sir Eric Vidal. Dahil isa akong mabuting estudyante, nakikinig ako at nagno-notes. Sabi ko nga kay idol Jacob, nag-aaral ako kasi gusto kong madistract. It turns out, nag-aaral pala ako ng FAQs ng Chrono Cross at Civilization III: Empires at mga clipart ng heraldry designs. Ang astig kasing tingnan ng Old English sa Coat of Arms na susubukin kong gawin.

Hay. Tinatamad talaga ako. Ang dami kong sinisimulan na hindi ko naman natatapos. Yung canvas shoes ko, hanggang ngayon, hindi pa rin tapos miski na kumpleto na ako sa gamit. Nasimulan ko naman na yung left shoe na kung saan deluge ang motif. Ang balak ko sa right shoe ay inferno. At hanggang ngayon, nananatiling hindi nagagalaw at natutuloy ang Firefly ~ Boku wa Ikiteiku.txt. Stuck pa rin ang aking translation sa ikasampung stanza.

Siguro, tamad lang talaga ako. Hindi ko na ngayon tinutuloy ang aking narcissistic regimen tuwing bago maligo. Hindi na rin ako nagbabasa ng readings sa Sa21 on time (like I ever did read a reading on time). Hanggang ngayon, nananatiling makalat at magulo ang aking maliit na silid na malapit nang pintahan ni Kuya Simon.

Pero hindi tinatamad ang isip ko na isipin ang mga alaalang sawa na akong pag-isipan. Nanlamig na ang puso ko sa mga taong kasama sa mga alaalang ito, ngunit tila hindi ako nagsasawang pag-isipan ang nakaraan. Siguro talaga, isa akong tao nang nakaraan.

Wala bang secret pill para tamarin talaga ng tuluyan? As in tatamarin ka rin huminga? Kapag ininom mo yung secret pill na iyon, tatamarin na ang puso mo upang umibig, tatamarin na ang iyong alaala na saktan ka, at tatamarin na rin ang iyong pagkatao para umasa. Kung meron man, tatawagin ko itong "secret pill" kasi kung isinawalat ko ang pangalan nun, e 'di hindi na siya secret.

Ikukuwento ko rin na, nung isang araw, nagyaya si Rai sa kanyang condo. Actually, gusto kong sumama kasi nasa mataas na palapag yung condo niya sa Xanland. Nagyaya si Rai para mag-star gazing kasi may meteor shower daw noon. Nanghina ang loob ko. Naramdaman ko ang paglakas ng daloy ng dugo sa aking katawan at pagbilis ng pintig ng aking puso. Nangatal ang aking paghinga.

Naalala ko ang paborito kong kanta dati. Naalala ko ang Tentai Kansoku.



もう一度君に逢おうとして 望遠鏡をまた担いで
Mou ichido kimi ni aou to shite bouenkyou wo mata katsuide
Intending to meet you once again, I carry the telescope on my shoulder like before
前と同じ 午前二時 フミキリまで駆けてくよ
Mae to onaji gozen niji fumikiri made kaketeku yo
Same as before at two in the morning, I kept running until I reach the railroad crossing
始めようか 天体観測 二分後に 君が来なくとも
Hajimeyou ka tentai kansoku nifungo ni kimi ga konakutomo
Now let's go star gazing, even if you don't come within two minutes
“イマ”という ほうき星 君と二人追いかけている Oh Yeah Ah Ah Ah Yeah
"Ima" to iu houkiboshi kimi to futari oikakete iru
I will still chase after the comet we call "the present" together with you



Pero ngayon, hindi na ito mangyayari. Mag-isa ko na lang hahabulin si "Ima".

---

明日は今日と同じ未来
Ashita wa kyou to onaji mirai
Tomorrow holds the same future as today

Thursday, April 24, 2008

Ang "Zweihander" sa Likod Ko

Hay nako. Eto na naman yung mga silences sa aking blog dahil hindi ko maayos yung dapat kong maramdaman.

Nung Tuesday, birthday ni Ate. She turned [age withheld due to threats of physical injuries]. Matagal ko na rin pinangarap magpahenna. Kaya ayun, nagpahenna ako nung birthday ni Ate. Gift ko yun sa kanya (well yun yung sinabi ko, pero nagluto ako ng cookies na nasunog ko na naman the day after).

Pinuntahan ko na nung Monday yung maliit na stall sa may Farmers at tinanong kung P150 pa rin ba yung rate nila sa pagpapalagay ng henna. Napadpad ako sa Cubao on a Monday kasi bumili ako ng ingredients para sa cookies sa Rustans sa may Gateway na kung saan muntik ko nang malimutan yung refined sugar at nalaman ko rin na margarine pala ang ginagamit ko at hindi butter, pero ayos lang naman kasi yun yung sabi ni Ate Tin, pinsan kong magaling magbake. Oo daw, pero wala daw dun yung nangtatattoo kasi kumain lang daw saglit. Sinabi ko na babalik na lang ako kinabukasan. So pagkauwi, naghanap ako ng Old English na font, kaso lahat ng nakita ko, puro may bayad. So ang ginawa ko na lang, naghanap ako ng image nung font at inedit na lang yun. Nung birthday ni Ate, bumalik ako sa maliit na stall na iyon at nagpahenna. Nakakangawit pala. Nakakangawit daw talaga yun sabi ni Kuya Joey, kasi raw sa likod ko pinalagay at Old English pa. Sabi niya, 1-2 weeks daw magtatagal yung henna ko, pero medyo nalusaw na siya pagdating ko sa bahay kasi nagpawis ako. Siguro, hindi pa siya entirely tuyo nung umalis ako. At dapat pala maitim na shirt ang isusuot mo kapag magpapahenna. Well anyway, ayos lang naman sa akin kasi at least, nagawa ko na yung matagal ko nang gusto. Nakapagpahenna na rin ako sa wakas. Actually nga, sa birthday ko, gusto ko nang ipatattoo yung ipinahenna ko eh. Makakapagdonate ka pa pala ng dugo miski na nagpatattoo ka na. Isang taon lang naman daw, makakapagdonate ka na ng dugo kung kinakailangan. Well, hindi naman rare ang blood type ko anyway.

Grabe. Napakaweird pala ng feeling na tinititigan ka
ng mga tao dahil nagpapahenna ka. Open stall kasi yung pinuntahan ko, at may maliit na kurtina lang sa harap. Nagkataon kasi na may kinokopya yung isang artist nung stall nila sa labas, so ang daming nanonood. So ang dami ring nakasilip ng aking untouched body na natouch na dahil nagpahenna ako kay Kuya Joey.

At sabi naman ni idol Jacob na tolerable naman yung pain na associated sa pagpapatattoo. Yun nga lang, kailangan pag-isipan mabuti yung design at kailangan maghanap ng astig na artist. Exact words yan ni idol. Kailangan kong maghanap nung may license para siguradong safe na safe from sicknesses.

Hay. Sana lang pumayag ang aking very conservative parents about this matter. Sa likod ko naman ipapalagay eh, so hindi siya makikita.



Saturday, April 19, 2008

Why?

Yes, I woke up with a very different notion of "today" and "tomorrow" yesterday morning.

I do not exactly remember me thinking about monotonously depressing things that have happened in the past. I remember thinking about vector scaling as I closed my eyes and entered sleep. I don't know why I woke up yesterday morning with a familiar, depressing feeling of a burdened chest and a mind riddled with questions best left unanswered. I opened my eyes to one of those days that seemed the last. Putrid air reeking with a bleak tomorrow once again filled my helpless lungs, but there was nothing I could do but inhale the venom that poisoned me before. Gravity slowly won against my futile attempts to straighten up. My vision was blurred once more, as I did not recognize the unhappy face that stared back to me as I stood without confidence in front of the mirror.

I recognize this feeling.

I thought it was over. I knew it was over.

I don't want to be friends with them anymore. Maybe the pain I felt killed every single happy memory inside of me, and turned them into depressing shards of my life that ironically made me overcome sadness and deep despair. But the thing is, I cannot seem to let go of all the moments that we were together, happy and content with the company of each other. I cannot seem to let go of even a single one. Even if I try and try not to, those memories keep visiting my tired imagination over and over. My existence phases in and out of depressed conscious thought and oblivious tranced unconsciousness once again. My tears well up again since now, I struggle with myself not to feel any hatred since I was the one who committed the mistake that toppled everything.

Maybe I still want to become their friend. But maybe I hate them since they made me hate myself. I don't know.





I DON"T KNOW!




I am trapped within a new stasis of consequence. I did not choose to fall into another gorge of sorrow.

Why?

Dear DrumMania, Tomo IV Blg 9

Dear DrumMania,




Kumusta ka na?

Pasensiya ka na at medyo matagal tagal din ang inabot bago ako nakasulat ulit sayo. Pasensiya ka na rin ha at medyo matagal na akong hindi nakakalaro. Tuwing pupunta kasi ako diyan, may nangyayaring unforeseen event. Nung isang beses, pagkatapos kong maglaro sa ibaba, tumaas ako diyan sa cinema level para lang malaman na biglang nagbrownout ang lahat ng laro sa Timezone sa itaas. At kanina, pasensiya na kasi medyo tinamad na akong maghintay kasi yung girl na may lesbo lover (mind you, nagkaroon ng hot kissing scene na kung saan napatitig kami nung isa pang bystander), apat na beses nagswipe. Ayun. Tinamad tuloy ako. Nanood na lang ako ng Lili versus Steve na kung saan pinagsawaan kong makita ang Rabbit Step to Piercing Thorn. Tinamad akong maghintay kasi gusto ko nang umuwi dahil hindi maganda ang gising ko kanina. Sorry talaga ha.

Sasabihin ko lang rin pala sa iyo na na-A ko na yung Seiron sa pinsan mo sa ibaba. Wala lang. A/S/S yung final score ko, at nakuha ko na yung apat na low tom dun sa snare-low tom combo na hindi ko pa rin magawa sa Tentai Kansoku.

Sige, ingat ka ha.




Nagmamahal,
Rudolf na gusto sanang makakita ng Lili na magaling magjuggle, ngunit siya'y bigo dahil puro Garland Kick Combo ang kanyang napanood

Fwd Msg # 5


"just when

the mind
found the
answers...












...the heart changed the
question..."

Wednesday, April 16, 2008

Summer Classes : Dahil ba Mainit?

Grabe talaga yung init. Sobra na. Para nang turbo roaster (convection oven to be more correct) ang SOM203. Grabe ang init. Halos nakakainom ako ng isang litro ng tubig sa span ng dalawang oras. Ang init kasi talaga. Pero, hindi naman ako pinagpapawisan. Hindi rin nga pinagpapawisan ang classmates ko sa SA21 eh. Sobrang init, pero ang weird dahil hindi ka pinagpapawisan. Siguro dahil na rin naging inactive ang aking sweat glands kasi sobrang inantok ako kanina sa lecture ni Ms. Lopez. Puro examples kasi, as in puro examples talaga tungkol sa topic na social imagination. Well, hindi ko masasabing nagets ko talaga ng buong puso at kaluluwa yung lesson, pero nagets ko naman kahit papaano. May masasagot naman ako sayo kung itanong kung ano ang social imagination, yun nga lang, in my own unclear words. Hay basta. Parang connection between an individual and the society, how troubles and issues are related to each other, tapos parang may how social structures shape us as individuals shizzles pa yun. May paper na nga kaming due sa Friday eh. Susubukan ko nang gawin mamaya, tutal one page lang naman at double spaced pa. Wala rin siyang sinabing font, basta sabi niya sa amin, minimum of font size 11. Trebuchet MS 72 na lang gagamitin ko para madali at tapos na agad.

Kinailangan ko rin kanina ng 1x1 dahil dun sa secret problem ko. Well, problema ng pamilya ko. Buti na lang, nakasalubong ko si Krz pagkatapos ng aking SA21 class, at sa kanya ko nalaman na may Kodak pa pala sa may Katipunan. Kaso, isang oras ang kailangan hintayin para sa pagpaparecopy ng aking grad pic (oo, lahat ng requirements na kailangan ng picture, yung grad pic yung ibinibigay ko). So nagpunta na lang muna ako sa Webtown at naglaro ng DotA. Napilit akong ako nung katabi ko na sumali sa 3 on 3 miski na paulit-ulit kong sinasabi sa kaniya na noobie na ulit ako kasi nga ang tagal tagal ko nang hindi naglalaro. Well, ayos lang naman, ako yung fumirst blood kasi mukhang mas noob pa yata sa akin yung Sand King.

Ayun. Nung kinuha ko na yung picture ko, pinagpawisan na ako ng todo. Hindi na ako nakakain ng lunch kasi CS177 na after kong gawin yung kailangan kong gawin. Buti na lang, hindi ako nagkasakit kasi basa ako ng pawis at aircon ang F204.

Tinuloy namin ang history of computer graphics. Alam mo bang ang first full-length animated movie na nanalo sa Academy Awards ay ang Beauty and the Beast nung 1991? CG rendered daw yung ballroom dun sa scene na sumasayaw sina Belle at si Beast (ano nga ba talaga ang pangalan ni Beast?). Nagkaroon kami ng surprise quiz, at sad to say, 8/10 lang ako kasi hindi ko natandaan yung interaction part ng computer graphics at nalimutan ko yung world sa Westworld, yung first film ever to have CGs placed in it.

After ng CS177, kumain ako sa caf. Sumama sakin si Nelvin, at nakapag-usap kami ng mga bagay-bagay. Medyo matagal na rin kasi kaming hindi nakakapag-usap nitong si Nelvin dahil sa mga bagay na nangyari sa akin. Wala lang, masaya ako kanina kasi ang fun ng mga bagay na napag-usapan namin.

Pauwi, meron akong nakita. Hindi ko alam kung bakit nagsibalikan lahat nung mga alaalang nasimulan ko nang makalimutan kahit papaano. Biglang naubos yung mga thoughts ko tungkol dun sa pinag-usapan namin ni Nelvin at napunta lahat ng aking active memory dun sa mga memories na iyon. Hindi ko talaga alam kung bakit.

Baka dahil sa init.

---

It is not easy to forget since we cherish those memories in the most difficult of times.
- Orbiter
(paraphrased kasi hindi ko maalala yung exact words, hehe)

Which Final Fantasy Character Are You?

Final Fantasy Character Test

Tuesday, April 15, 2008

Summer Classes : 3 BS CS na Ako

Kahapon, nagsimula na ang aking summer classes. 6 units lang naman. 3 units ng SA21: Intoduction to Sociology and Anthropology at CS177: Computer Graphics Programming. Mainit at boring ang SA21 class ni Ms. Soco *bang bang* (dahil siya ay nasa States pa, at ang substitute ay si Mrs. Lopez) at malamig at boring din ang CS177 class ni Sir Vidal (siya pala yung isang magaling mag-DM at yung sinasabi ni kuya RB na si "Eric na taga-Ateneo rin"). Well, nakikinig naman ako sa parehong classes kasi I'm a good student, you know.

Dahil naubusan na ng slots ang section D ng SA21 classes, napilitan tuloy akong mag-enlist na lang sa section G. Gusto ko sana sa section D kasi alam kong may makakasama akong mga kakilala ko. Kaso, dahil high 900 ang aking random number, 4th batch pa lang ng enlistment, 9 slots na lang ang class ng popular SA21 prof na si Sir Apolonio dahil ayon sa mga sources, umaamzing race daw ang kanyang mga classes sa Nueva Ecija na kung saan daw may corruption na nagaganap sa funding. Oh well. Ayos lang naman din daw si Ms. Andrea Soco *bang bang* dahil ayon sa Reggie Blue, "boring, but lots of opportunities to get an A." Yun nga lang, wala akong kasamang kablockmate. So making new friends time ako. Kanina, lumipat ako ng upuan kasi ang init dun sa inupuan ko kahapon. May tumabi sakin at nagpakilala. E 'di yun. Friends na kami ni Anton. Ayos 'di ba? Ikinuwento niya na third year na siya sa UST kaso lumipat siya sa Ateneo. Graduating na raw sana siya. At ayun, first year na naman siya. Basta, nagsimula ang aming not-so-long-pero-hindi-rin-super-short conversation dahil tinanong niya kung anong year na ako. Sabi ko, "Third year na ako."

Huhu. Time flies so fast. Naaalala ko pa yung OrSem. Naaalala ko pa si Iwel, si Ate Aisa, at si Pau. Naaalala ko pa ang feeling gapangin ang MA18AB na 6 units (D ako, huhu). Parang kailan lang nung isinulat ko ang unang paper ko sa En12 na nakalimutan ko na kung tungkol saan. Naaalala ko pa yung first impression ko kay Sir Acuna. Basta. Ang bilis ng mga panahon. Naaalala ko pa na nung graduation ko nung high school, ako ay 17 years old, at ngayon, in less than two months, ako ay 20 na.

Well, boring ang pamamaraan ng pagtuturo ni Sir Vidal, pero interesting ang graphics. Ayaw ko lang nung math involved, pero hindi maiiwasan dahil graphics is a science. Sespecialization kasi ako in Interactive Multimedia, at ang lalabas sa aking diploma at transcript kung ako'y gagraduate pa sa Ateneo (dahil may isang unforeseen event na nangyari kanina that made my Ateneo education unsure in the next semester) ay "Bachelor of Science in Computer Science Specialization in Inteactive Multimedia." Gusto ko sana "Bachelor of Science in Computer Science Specialization in Inteactive Multimedia Minor in Japanese Studies" ang lumabas, kaso ang dami ko pang things na kailangan iconsider. Ang mahal kasi ng isang subject sa Ateneo eh.

At kahapon rin pala, ako ay nagkaroon ng allergy attack. So kaninang umaga, medyo nilalagnat na ako.

Oh well. Summer naman. Kaya siguro I'm hot, literally. Pero dahil sa climate change, umaaligid sa area of responsibility si Ambo. Oo, close kami eh.

Sunday, April 13, 2008

Fwd Msg # 4

There are 2 kinds of
worlds:



the one you dream about
and the real one..



The challenge is not to
choose..


but to make both worlds
meet.

Embracing What Your Heart Believes In (Beginnings and Endings Under a Starless Sky: Crisis Point -- Final Stasis)

I was getting used to the overwhelming noise and disturbing thoughts my mind races through everyday, especially when I lay on my bed, trying to get some sleep. There were a series of truths that were revealed to me over these past two weeks. Those truths were truths that I know, but have been kept astray for some reason the past kept on holding on tightly. After a whole week of sleepless nights and 18-hour struggles, I woke up with a clear mind. The silence was deafening. It was then that I asked myself if I was really letting go.

A part of me remained crying.

A part of me felt everything will be alright.

A part of me consumed itself with anger.

I talked with a best friend of mine since high school. It was something he said that made me feel this way.



Ang best friends..kahit na anong sobrang laki ng problem nyan
BEST FRIENDS pa rin


I was keeping myself distracted with all my might for me not to think about this. Now, I am trapped once again in between the walls of consequences, reality, happiness, and dreams. Inside that windowless room, I keep asking myself what I'm supposed to do. Should I let go and fight with all my remaining will power the feelings of hatred slowly consuming a part of me? Should I act as if nothing is wrong and everything is fine, even if deep down inside, it isn't? Or should I let go but keep all the memories? But in any case, the future looks bleak. My strength has become my weakness as well.

I texted someone on how a person could forget something easily. He told me that forgetting about two important people and all the memories with them would take some time. He asked me why I want to forget them. I told him that the memories that made me stand up every time I fell and made me happy were now making me fall down and sad. It was like the feeling of someone really close to you leaving and not coming back without saying goodbye. He told me to still cherish everything as those memories still continue to be a source of strength through the most difficult of times.

I didn't understand what he meant. How could that happen if each and every time I reminisce those memories, sadness fills me? But I kept searching, I kept hoping, and I kept believing. I kept on intangibly embracing those memories and hopelessly believing on a tomorrow where everything and everyone will be happy again.

Maybe that was what he was trying to tell me all along.

---

As I pushed against the walls of the dark, shrinking, windowless room I was a prisoner of, I felt something uneven bruising one of my palms. I lifted my palm, and a faint ray of light broke the darkness. There was a tiny hole in the room I was confined in. I looked in that tiny hole, and suddenly, each and every memory that I cherished filled my mind and my whole body. I suddenly felt a gentle breeze envelop me in its comforting warmth. I closed my eyes tightly as I embraced what my heart has been believing in.

I opened my eyes after a moment, and I found myself under a sky full of stars shining and twinkiling, a night sky full of happiness and promise. I stretched my arms to reach them, but I remained in the ground, unable to reach them. Those stars remained distant, and all I could do was to look at their light, persevering against the darkness of the silent night sky.