Putang ina. Tama nga ako. Sa tingin ko destined talaga akong maging masaya sa isang araw, tapos malungkot sa susunod na araw. Hindi pa nga eh. Destined ata akong maging lubos na masaya sa isang sandali, tapos bumagsak sa isang malubhang state of sadness sa mismong kasunod na oras. Nakakainis talaga. Kasalanan ko bang maisip habang ako'y masaya ang mga bagay-bagay na ikalulungkot ko? Lagi naman kasing nangyayari eh. Ito yung sinasabi kong
"How could something so right turn something so wrong in a span of an hour?"
At ang masama pa nito, miski paulit-ulit nang nangyayari ito sa akin, wala pa ring nagbabago sa akin. Tila ba hindi na ako natutuo sa mga nangyaring kinalungkutan ko o 'di naman kaya'y iniyakan ko. Ganun pa rin ang aking pagiging bukas sa mga maaaring mangyari. Lagi na lang kasi akong umaasa. Nakakairita.
Naiirita na ako sa aking sarili. Hindi ko magawang manatiling masaya sa kung anong meron ako dahil lagi ko na lang naiisip ang mga nasayang na pagkakataon na isinasampal sa mukha ko kung ano ang wala ako na gusto ko sanang magkaroon. Lagi na lang akong tinatamaan ng hyper slap combo in the face ni Life na tila ba laging namamantala ng ridiculously downed state ng aking whatever.
Nakakainis. I mean mas magiging ayos pa ako kung permanently sad na lang ako. Kasi naman ano, nakakainis maging masaya while at the back of your head, natatakot kang mawala ang happiness na meron ka as of the moment. Kaya nga hindi ko maintindihan kung bakit tumatayo ang tao pagkatapos nilang madapa. Kasi diba, tama naman yung logic ko na huwag na lang tumayo pagkatapos madapa kasi diba, kapag nasa sahig ka na, hindi ka na pwedeng madapa? Well I mean oo, mukha kang sirenang kakawag-kawag kapag nasa sahig ka lang, pero at least naman hindi ka na madadapa. Pwede kang maapakan, pero mas masakit madapa kasi. And I think it is much more better to stay in the ground when you know that when you get up, you'll just fall down again. Nakakainis naman itong si Life, kasi pagkatapos mong madapa at magdesisyong unti-unti nang tumayo sahil nasa lupa ka na for so long, papatirin ka ulit right after mong makatayo ng tuwid. Putang ina mo Life, mamatay ka na sana. You're so mean kasi.
Well, mabuti na rin siguro ang ganito. Hindi pa masyadong involved ang entire persona ko. Sina Levantine at Zweihander pa lang ang may alam sa kanya. Tsismis pa lang siya para kay Arenne. I know, like all others, this will pass. Lahat naman ng bagay, lumilipas. Lahat: yung paborito mong palabas tuwing gabi sa iyong favorite channel, isang putang inang semester na nakakaiyak dahil sa hirap sa Ateneo, isang araw na mainit at nakakainis dahil kwatro ka lang sa ten-point quiz mo sa theology, friendships miski na sinabi na sa iyo na best friend ka raw niya sa college, relationships, happiness, sadness, and even life. Putang ina mo Life. Sana lumipas ka na before I do para naman mamuhay na ako in peace. How ironic.
Putang ina mo kasi masyado kang mabait.
Putang ina mo kasi utu-uto ka.
Putang ina mo kasi sobrang desperado mo.
Putang ina mo kasi masyado kang umaasa.
Putang ina mo kasi tatanga-tanga ka kasi.
Putang ina mo kasi hindi mo kasi macontrol yang emotions mo.
Putang ina mo kasi putang ina ka.
Putang ina mo kasi ikaw ka.
Putang ina mo kasi si Rudolf ka, at dahil dun
putang ina mo.
Hay.
Hope can be the light amidst a seemingly eternal darkness, but
it can also blind a person after breaking the profound despair inside one's heart.
I think this is bad. Tatlong sunud-sunod nang Desperate Measures.
"How could something so right turn something so wrong in a span of an hour?"
At ang masama pa nito, miski paulit-ulit nang nangyayari ito sa akin, wala pa ring nagbabago sa akin. Tila ba hindi na ako natutuo sa mga nangyaring kinalungkutan ko o 'di naman kaya'y iniyakan ko. Ganun pa rin ang aking pagiging bukas sa mga maaaring mangyari. Lagi na lang kasi akong umaasa. Nakakairita.
Naiirita na ako sa aking sarili. Hindi ko magawang manatiling masaya sa kung anong meron ako dahil lagi ko na lang naiisip ang mga nasayang na pagkakataon na isinasampal sa mukha ko kung ano ang wala ako na gusto ko sanang magkaroon. Lagi na lang akong tinatamaan ng hyper slap combo in the face ni Life na tila ba laging namamantala ng ridiculously downed state ng aking whatever.
Nakakainis. I mean mas magiging ayos pa ako kung permanently sad na lang ako. Kasi naman ano, nakakainis maging masaya while at the back of your head, natatakot kang mawala ang happiness na meron ka as of the moment. Kaya nga hindi ko maintindihan kung bakit tumatayo ang tao pagkatapos nilang madapa. Kasi diba, tama naman yung logic ko na huwag na lang tumayo pagkatapos madapa kasi diba, kapag nasa sahig ka na, hindi ka na pwedeng madapa? Well I mean oo, mukha kang sirenang kakawag-kawag kapag nasa sahig ka lang, pero at least naman hindi ka na madadapa. Pwede kang maapakan, pero mas masakit madapa kasi. And I think it is much more better to stay in the ground when you know that when you get up, you'll just fall down again. Nakakainis naman itong si Life, kasi pagkatapos mong madapa at magdesisyong unti-unti nang tumayo sahil nasa lupa ka na for so long, papatirin ka ulit right after mong makatayo ng tuwid. Putang ina mo Life, mamatay ka na sana. You're so mean kasi.
Well, mabuti na rin siguro ang ganito. Hindi pa masyadong involved ang entire persona ko. Sina Levantine at Zweihander pa lang ang may alam sa kanya. Tsismis pa lang siya para kay Arenne. I know, like all others, this will pass. Lahat naman ng bagay, lumilipas. Lahat: yung paborito mong palabas tuwing gabi sa iyong favorite channel, isang putang inang semester na nakakaiyak dahil sa hirap sa Ateneo, isang araw na mainit at nakakainis dahil kwatro ka lang sa ten-point quiz mo sa theology, friendships miski na sinabi na sa iyo na best friend ka raw niya sa college, relationships, happiness, sadness, and even life. Putang ina mo Life. Sana lumipas ka na before I do para naman mamuhay na ako in peace. How ironic.
Putang ina mo kasi masyado kang mabait.
Putang ina mo kasi utu-uto ka.
Putang ina mo kasi sobrang desperado mo.
Putang ina mo kasi masyado kang umaasa.
Putang ina mo kasi tatanga-tanga ka kasi.
Putang ina mo kasi hindi mo kasi macontrol yang emotions mo.
Putang ina mo kasi putang ina ka.
Putang ina mo kasi ikaw ka.
Putang ina mo kasi si Rudolf ka, at dahil dun
putang ina mo.
Hay.
Hope can be the light amidst a seemingly eternal darkness, but
it can also blind a person after breaking the profound despair inside one's heart.
I think this is bad. Tatlong sunud-sunod nang Desperate Measures.
4 comments:
hey hey masama sa puso yang sobrang galit sa sarili. look at me magiging zombie ka na niyan. alam mo we should talk kasi halos pareho lang tayo ng situation right now.
sinusundan ko ang story and ngayon ko lang nalaman na si Timezone guy ba ang sinasabihan mo? sorry kung slow pero u can delete this post, gusto ko lang kasi malinawan. naging kayo ba? at how's the breakup? etc.
Hehe, it's okay. No, we never even had the chance to talk casually dahil natatakot ako sa kanya. We never had anything between us. Well sana nagkaroon, pero wala. Masyado akong duwag.
Lahat ng Desperate Measures, kausap ko ang sarili ko. Ganun na ako ka-desperate kasi paminsan.
ikaw kasi eh. since nde mo naman siya nakikita talaga at hindi ka niya kilala. you should give it a shot para hindi ganito na puro "what ifs" ang nasa utak mo ngayon. wag mo ako gayahin duwag sa mga ganyan. nag-aantay ng signs before making any move.
Post a Comment