Desperate Measures [Act VI]

Oh come on. Over thirty companies na ata ang pinasahan ko ng requirements para sa Internship. God. Last week na ng April next week, and hanggang ngayon, wala pa rin akong trabaho. I need to render 300 hours and less than 7 weeks na lang ang natitira for me to complete it. Impossible? Almost. Kailangan kong mag-overtime everyday, given the fact na pwede sa company ang mag-overtime. Fuck the working world. Hindi ko maintindihan kung bakit lahat ng kablock ko ay nagtatrabaho na somewhere in the Earth, kaya may karapatan silang ipagmayabang ang kanilang first day or ang kanilang pagod sa kani-kaniyang Y!M status. Putang ina niyo, kung hindi niyo alam yun.

At I'm pissed off on the people who would set an appointment and then wouldn't show up. I mean come on! Hindi mo ba alam kung gaano ko kailangan yung interview na yun? At least in some invisible way, gumagaan yung loob ko kasi nakikita kong may ginagawa ako. Damn. Damn it all. Nakakainis si Tina Roxas dahil bukod sa spam napunta ang email niyang sinusummon ako sa 3M kaninang alas-otso ng umaga, hindi siya sumipot. Naghintay ako ng mahigit sa isang oras sa malamig nilang lobby habang pawisan na ang likod ko sa init ng long sleeves ko at sa layo ng nilakad namin dahil napakalost ng McKinley Hill. Nairita rin ako kung bakit nauuna ang one at two sa three dahil kailangan naming daanan ang One World Square at Two World Square dahil sa Three World Square ang office ng 3M. Twice na ito nangyari sa akin ha. Twice considering na tatlo out of the over thirty pa lang ang nagreply sa aking distress calls para sa interview. Leche. Leche flan at pastillas de leche.

Finollow-up ko na yung KFC and Mister Donut Philippines na yan. Pero hay nako walang reply. Nakakaiyak na nakakainis na nakakastress na nakakawalang gana na. What a feeling. Hindi ko na talaga ma-enjoy ang pagka-walang-pasok ko dahil sa kailalim-laliman ng aking cerebral cortex or what's left of it, nananatili pa ring 300 hours ang aking requirement samantalang 260 less na ang sa iba. Huwag mo akong pagalitan na huwag i-compare ang sarili sa iba, fuck you. Hindi ko lang talaga maintindihan kung bakit sa akin kailangan mangyari na dalawang interview ang kailangan kong mamiss dahil hindi sumipot si Mr. X o si Ms. Y, at kung magkakaroon man ako ng trabaho, kailangan kong lunukin ang pride ko big time. Isipin mo na lang na hollow block ang nilulunok ni Narda tuwing tatawagin niya si Darna.

Fuck my life. Taste victory, swallow defeat. Ganyan naman ata ang buhay ko.

Desperate Measures [Act V]

Putang ina. Tama nga ako. Sa tingin ko destined talaga akong maging masaya sa isang araw, tapos malungkot sa susunod na araw. Hindi pa nga eh. Destined ata akong maging lubos na masaya sa isang sandali, tapos bumagsak sa isang malubhang state of sadness sa mismong kasunod na oras. Nakakainis talaga. Kasalanan ko bang maisip habang ako'y masaya ang mga bagay-bagay na ikalulungkot ko? Lagi naman kasing nangyayari eh. Ito yung sinasabi kong

"How could something so right turn something so wrong in a span of an hour?"

At ang masama pa nito, miski paulit-ulit nang nangyayari ito sa akin, wala pa ring nagbabago sa akin. Tila ba hindi na ako natutuo sa mga nangyaring kinalungkutan ko o 'di naman kaya'y iniyakan ko. Ganun pa rin ang aking pagiging bukas sa mga maaaring mangyari. Lagi na lang kasi akong umaasa. Nakakairita.

Naiirita na ako sa aking sarili. Hindi ko magawang manatiling masaya sa kung anong meron ako dahil lagi ko na lang naiisip ang mga nasayang na pagkakataon na isinasampal sa mukha ko kung ano ang wala ako na gusto ko sanang magkaroon. Lagi na lang akong tinatamaan ng hyper slap combo in the face ni Life na tila ba laging namamantala ng ridiculously downed state ng aking whatever.

Nakakainis. I mean mas magiging ayos pa ako kung permanently sad na lang ako. Kasi naman ano, nakakainis maging masaya while at the back of your head, natatakot kang mawala ang happiness na meron ka as of the moment. Kaya nga hindi ko maintindihan kung bakit tumatayo ang tao pagkatapos nilang madapa. Kasi diba, tama naman yung logic ko na huwag na lang tumayo pagkatapos madapa kasi diba, kapag nasa sahig ka na, hindi ka na pwedeng madapa? Well I mean oo, mukha kang sirenang kakawag-kawag kapag nasa sahig ka lang, pero at least naman hindi ka na madadapa. Pwede kang maapakan, pero mas masakit madapa kasi. And I think it is much more better to stay in the ground when you know that when you get up, you'll just fall down again. Nakakainis naman itong si Life, kasi pagkatapos mong madapa at magdesisyong unti-unti nang tumayo sahil nasa lupa ka na for so long, papatirin ka ulit right after mong makatayo ng tuwid. Putang ina mo Life, mamatay ka na sana. You're so mean kasi.

Well, mabuti na rin siguro ang ganito. Hindi pa masyadong involved ang entire persona ko. Sina Levantine at Zweihander pa lang ang may alam sa kanya. Tsismis pa lang siya para kay Arenne. I know, like all others, this will pass. Lahat naman ng bagay, lumilipas. Lahat: yung paborito mong palabas tuwing gabi sa iyong favorite channel, isang putang inang semester na nakakaiyak dahil sa hirap sa Ateneo, isang araw na mainit at nakakainis dahil kwatro ka lang sa ten-point quiz mo sa theology, friendships miski na sinabi na sa iyo na best friend ka raw niya sa college, relationships, happiness, sadness, and even life. Putang ina mo Life. Sana lumipas ka na before I do para naman mamuhay na ako in peace. How ironic.

Putang ina mo kasi masyado kang mabait.
Putang ina mo kasi utu-uto ka.
Putang ina mo kasi sobrang desperado mo.
Putang ina mo kasi masyado kang umaasa.
Putang ina mo kasi tatanga-tanga ka kasi.
Putang ina mo kasi hindi mo kasi macontrol yang emotions mo.
Putang ina mo kasi putang ina ka.

Putang ina mo kasi ikaw ka.
Putang ina mo kasi si Rudolf ka, at dahil dun

putang ina mo.


Hay.

Hope can be the light amidst a seemingly eternal darkness, but
it can also blind a person after breaking the profound despair inside one's heart.

I think this is bad. Tatlong sunud-sunod nang Desperate Measures.

Desperate Measures [Act IV]

I will try to find solace and comfort in the things that make my life happy, and not to look at the things missing in my life that makes me sad...

But the thing is,

I am missing myself.

Am I?



I may be desperate for a meaningful answer,
but deep inside,

I know I can wait. I know I can.

Desperate Measures [Act III]

Putang ina mo. Ang akala ko hindi na lalabas ang ganitong uri ng blog post sa iyong putang inang blog. Isa ka palang hangal. Dahil diyan, putang ina mo.

Ang akala ko naman, nagbago ka na. Putang ina mo kasi hindi pa pala. Ang akala ko, simula noong sinabi mo sa sarili mo na wala na siya, wala na sila, at wala na kayong kahit na anong ugnayan sa isa't isa, magiging ayos na ang lahat. Yun ang sabi mo dati e. Dalawa lang yan: nagpauto ako sa iyong mga sinasabi, o sadyang hangal ka lang talaga. Dahil mas mataas ang ihi ko sayo, putang ina mo, hangal ka. Ikaw na ata ang pinakahangal na tao sa balat ng mundo. A, ano? May angal ka ba? Putang ina mo pala eh, malamang ikaw ang pinakahangal na tao sa balat ng mundo dahil ikaw lang naman ang laman ng makasarili at putang inang mundo mo e.

Ano ka ba naman. Move on na pare. Wala ka nang pag-asa sa kanya. Diyos kong mahabagin, halos isang taon na rin ang nakalipas, hindi ba? Ano ba, mahal mo lang talaga siya o sadyang hangal ka lang talaga? Yung tipong nung nagsabog si God Almighty nang katangahan, nasa harapan ka ng lahat at may dala pang timba at tabo? Ganoon ka ba talaga katanga? Sa tingin ko oo. Bakit? Putang ina mo kasi, hangal na walang utak! Mas may silbi pa sayo ang trapo ni kuya janitor sa Sta. Lucia. Mas may silbi pa sayo ang kaning baboy ni Tito Jun. Tangina, mas may silbi pa sayo ang tae ng kalabaw, kasi yun, pwede gawing pataba sa tanim. E ikaw? Ano ka? Some organism living beyond the normal mode of plain existence? Putang ina mo. Mas may silbi pa ang plankton sa iyo ano, at least naman ang mga yun, kinakain ng mga sugpo at hipon. Putang ina mo, hipon!

At ano naman, mamamangka ka sa lahat ng ilog na makita mo? Tangina mo naman pare. Ano nang nangyari sa pinagyayabang mong ideals, ha? Gago ka pala e. Gago na, sinungaling pa. Tangina. Hindi ka nga nagsisinungaling sa ibang tao, pero sa sarili mo? Huwag ka ngang magbulag-bulagan pare. Buti nga umalis na yung masungit na yun, tapos ayan ka na naman at nagpapadala sa sampal ng damdamin mo. Talaga bang lampa ka at miski ang sarili mong damdamin, hindi mo kayang alalayan? Tangina, kaya ka naman pala nasasaktan na lang palagi e. Tapos irereklamo mo na hindi fair ang life? E gago ka pala e. Alam mo namang hindi fair ang buhay. Mas fair pa ang mga kotong cops sa kahabaan ng Commonwealth Avenue kaysa sa putang inang Life na yan. Mas fair ba sa Life na yan ang dice na limang six ang mukha. Tangina, mas fair pa kaysa sa Life na yan ang dalawang pisong gakulangot na pandesal sa panaderia ni Manang Tiburcia.

Puta, magtinu-tino ka nga. Ang lakas nang loob mong sabihin na ayos ka na, pero ayan ka na naman at iiyak-iyak pagkatapos ng araw? Pare, huwag ka ngang maging puta. Paputa-puta ka na naman e. Mag-isip ka nga muna!

Putang ina mo. Huwag na huwag mong kakalimutan iyan.

Desperate Measures [Act II]

Pasensya na. It seems hindi ako makapagpost ng something substantial sa blog ko these past few days. Lagi na lang kasing siya yung nasa isip ko, at hindi ko alam kung matutuwa ba ako o malulungkot.

Nasa gitna na ang feelings ko. Kapag wala ako doon, hinahanap ko siya, pero kapag andoon na ako, medyo nababawasan yung paghahanap ko sa kanya. Hindi ko alam. Parang unti-unti nang nawawala ang feelings ko para sa kanya, at dahil dito, nalilito na ako.

Hindi ko alam kung matutuwa ba ako dahil nawawala na yung feelings ko para sa kanya. Parang ganito kasi pakiramdam ko, wala namang patutunguhan itong kalokohang ito at mabuti nang maagapan habang maaga. Pero gusto ko ring malungkot dahil gusto ko talaga siya makilala. Sinabi ko dati na magiging masaya ako kung magawa ko nang matingnan siya ulit sa mata, pero sa totoo lang, sinasabi ko lang ito para naman kahit papaano, maging masaya ako sa aking mga pagkukunwari.

Hay. Buhay naman talaga.

Should I let go?

Nakakalungkot lang din isipin ito kasi parang ngayon ko lang talaga naramdaman yung kagustuhan kong ipagpatuloy ang mga ganitong klase ng damdamin.

Desperate Measures [Act I]

Hay. Hindi ko na alam kung ano bang dapat kong maramdaman. Kasi naman eh. Lagi na lang siyang busy. Gusto ko siyang kausapin, pero parang laging may humahadlang. Tapos parang hindi ko na siya kayang tingnan sa mata. Ewan ko ba. Siguro, gusto ko lang talaga siyang makilala as someone more than a staff of Timezone. Sobrang naiinis ako sa sarili ko kasi yun nga, dati naman, wala akong pakialam sa kanya. Pero ano bang nangyari kasi? Bakit nagkaganito ang pakiramdam ko? Yun bang lagi ko na siyang naiisip, tapos hindi ko siya kayang tingnan ng diretso, at hinahanap-hanap ko naman siya kung wala siya doon. Hay nako. Feelings naman talaga o. Pero hindi ko rin alam kung bakit. Parang gusto ko yung ganitong feeling dahil I'm looking forward for something, pero yun nga, masakit siya most of the time. Masakit sa loob. Masakit sa puso. Pero wala, patuloy pa rin ako sa pagtahak ng landas na ito. Hindi ko nga alam eh. Dati naman, hindi ako ganito. Parang kung may feelings ako para sa isang tao, hahayaan ko na lang ito at bahala na kung anong mangyari dito. Pero ngayon, parang pinaglalaban ko yung feelings ko, in some way or another. Parang gusto kong i-pursue ang ganitong feelings at hayaan ang aking sarili na mapadpad sa saanmang lugar, masaya man o malungkot. Hindi katulad ng dati na hinahayaan kong iwanan ako ng aking mga nararamdaman sa pag-usad o paglubog nito. Pero ngayon, parang mahigpit kong tangan ang mga nararamdaman kong ito. Hay. Kahit papaano, masasabi kong hindi ako malungkot kanina. Hindi ko alam kung masaya nga ba ako, pero alam kong hindi ako malungkot. Ang hirap naman kasing maging ganito eh. Parang hindi ko na talaga alam yung gagawin ko. Pero hindi, sinabi ko sa sarili ko na susubukin ko munang iisantabi ang aking mga nararamdaman dahil ito ang higit na makabubuti sa akin. Pero madalas pa rin akong napapaisip kung ano nga ba ang iniisip niya. Totoo nga bang "good signs" yung nag-iisang ngiti niya na iyon? O baka naman wala lang iyon para sa kanya? Feeling ko, wala lang 'yun para sa kanya at ako lang nag naglalagay ng kahulugang gusto ko sanang mangyari talaga. Gusto ko lang sanang makita siyang ngumiti ulit kasi iba talaga yung naramdaman ko nung nginitian niya ako. Parang biglang nabuo ang aking loob. Parang biglang umapaw ang kaligayahan sa aking puso. Naaninag ko ng panandalian ang tunay na kaligayahan noong tiningnan niya ako sa aking mga mata at ngumiti.