Ayan na ang nakalagay sa aking AISIS account.
Nakakagulat. Parang kahapon lang ang unang araw ng Viaje, ang Freshmen Orientation Seminar ko mga tatlong taon na ang nakalilipas. Naalala ko pa ang pakiramdam ng pawisan kong damit na kulay berde; ang amoy ng pawis na may kasamang pagod, saya, at pananabik; ang pakiramdam ng init ng araw habang iniisip kung anong klaseng mga tao ang aking mga makakasama sa loob ng apat na taon; at ang magkasamang takot at pangungulila sa isang lugar na pamilyar ang tao at ang pakiramdam.
Pero sadyang napakabilis talaga ng panahon. Hindi mo namamalayan ang paglipas ng tatlong taon. Malalaman mo lang na tapos na ito kapag tapos na nga talaga ito. Hindi mo maramdaman ang isang uri ng pananatili sa isang punto ng oras. Hindi mo maramdaman ang oras na umaagos sa iyong mga palad, na parang tubig na umaagos sa isang taimtim na ilog. Hindi mo ito kayang ipunin gamit ang iyong mga palad. Lagi lang itong dadaloy sa isang walang katapusang paraan na kung saan ang magagawa mo na lamang ay panoorin at pakinggan ito. Hindi ko lang talaga lubusang maintindihan kung bakit mabilis ang oras sa mga panahong masaya ka, ngunit tila tumitigil ito sa isang nakakapagod na pag-usad kapag tila madilim ang panahong umiikot sa iyong pagkatao.
Tatlong taon na ang nakalipas noong kulay berde pa ang bahagi ng aking ID na kung saan nakasulat ang 062486.
Dalawang taon na ang lumipas noong pula ang bahaging iyon ng aking ID.
Noong isang taon, kulay langit ito,
at sa pasukan, asul na ito - simbolo ng pagtatapos; at sana simbolo ng aking matagumpay na pakikipaglaban sa isa sa mga biyaya ng buhay bilang isang Atenista, anak, kapatid, at kaibigan.
Nakakagulat. Parang kahapon lang ang unang araw ng Viaje, ang Freshmen Orientation Seminar ko mga tatlong taon na ang nakalilipas. Naalala ko pa ang pakiramdam ng pawisan kong damit na kulay berde; ang amoy ng pawis na may kasamang pagod, saya, at pananabik; ang pakiramdam ng init ng araw habang iniisip kung anong klaseng mga tao ang aking mga makakasama sa loob ng apat na taon; at ang magkasamang takot at pangungulila sa isang lugar na pamilyar ang tao at ang pakiramdam.
Pero sadyang napakabilis talaga ng panahon. Hindi mo namamalayan ang paglipas ng tatlong taon. Malalaman mo lang na tapos na ito kapag tapos na nga talaga ito. Hindi mo maramdaman ang isang uri ng pananatili sa isang punto ng oras. Hindi mo maramdaman ang oras na umaagos sa iyong mga palad, na parang tubig na umaagos sa isang taimtim na ilog. Hindi mo ito kayang ipunin gamit ang iyong mga palad. Lagi lang itong dadaloy sa isang walang katapusang paraan na kung saan ang magagawa mo na lamang ay panoorin at pakinggan ito. Hindi ko lang talaga lubusang maintindihan kung bakit mabilis ang oras sa mga panahong masaya ka, ngunit tila tumitigil ito sa isang nakakapagod na pag-usad kapag tila madilim ang panahong umiikot sa iyong pagkatao.
Tatlong taon na ang nakalipas noong kulay berde pa ang bahagi ng aking ID na kung saan nakasulat ang 062486.
Dalawang taon na ang lumipas noong pula ang bahaging iyon ng aking ID.
Noong isang taon, kulay langit ito,
at sa pasukan, asul na ito - simbolo ng pagtatapos; at sana simbolo ng aking matagumpay na pakikipaglaban sa isa sa mga biyaya ng buhay bilang isang Atenista, anak, kapatid, at kaibigan.
2 comments:
Congrats! :)
Cousin, may isang taon pa ako. Haha.
But thanks :)
Post a Comment