Oh come on. Over thirty companies na ata ang pinasahan ko ng requirements para sa Internship. God. Last week na ng April next week, and hanggang ngayon, wala pa rin akong trabaho. I need to render 300 hours and less than 7 weeks na lang ang natitira for me to complete it. Impossible? Almost. Kailangan kong mag-overtime everyday, given the fact na pwede sa company ang mag-overtime. Fuck the working world. Hindi ko maintindihan kung bakit lahat ng kablock ko ay nagtatrabaho na somewhere in the Earth, kaya may karapatan silang ipagmayabang ang kanilang first day or ang kanilang pagod sa kani-kaniyang Y!M status. Putang ina niyo, kung hindi niyo alam yun.
At I'm pissed off on the people who would set an appointment and then wouldn't show up. I mean come on! Hindi mo ba alam kung gaano ko kailangan yung interview na yun? At least in some invisible way, gumagaan yung loob ko kasi nakikita kong may ginagawa ako. Damn. Damn it all. Nakakainis si Tina Roxas dahil bukod sa spam napunta ang email niyang sinusummon ako sa 3M kaninang alas-otso ng umaga, hindi siya sumipot. Naghintay ako ng mahigit sa isang oras sa malamig nilang lobby habang pawisan na ang likod ko sa init ng long sleeves ko at sa layo ng nilakad namin dahil napakalost ng McKinley Hill. Nairita rin ako kung bakit nauuna ang one at two sa three dahil kailangan naming daanan ang One World Square at Two World Square dahil sa Three World Square ang office ng 3M. Twice na ito nangyari sa akin ha. Twice considering na tatlo out of the over thirty pa lang ang nagreply sa aking distress calls para sa interview. Leche. Leche flan at pastillas de leche.
Finollow-up ko na yung KFC and Mister Donut Philippines na yan. Pero hay nako walang reply. Nakakaiyak na nakakainis na nakakastress na nakakawalang gana na. What a feeling. Hindi ko na talaga ma-enjoy ang pagka-walang-pasok ko dahil sa kailalim-laliman ng aking cerebral cortex or what's left of it, nananatili pa ring 300 hours ang aking requirement samantalang 260 less na ang sa iba. Huwag mo akong pagalitan na huwag i-compare ang sarili sa iba, fuck you. Hindi ko lang talaga maintindihan kung bakit sa akin kailangan mangyari na dalawang interview ang kailangan kong mamiss dahil hindi sumipot si Mr. X o si Ms. Y, at kung magkakaroon man ako ng trabaho, kailangan kong lunukin ang pride ko big time. Isipin mo na lang na hollow block ang nilulunok ni Narda tuwing tatawagin niya si Darna.
Fuck my life. Taste victory, swallow defeat. Ganyan naman ata ang buhay ko.
At I'm pissed off on the people who would set an appointment and then wouldn't show up. I mean come on! Hindi mo ba alam kung gaano ko kailangan yung interview na yun? At least in some invisible way, gumagaan yung loob ko kasi nakikita kong may ginagawa ako. Damn. Damn it all. Nakakainis si Tina Roxas dahil bukod sa spam napunta ang email niyang sinusummon ako sa 3M kaninang alas-otso ng umaga, hindi siya sumipot. Naghintay ako ng mahigit sa isang oras sa malamig nilang lobby habang pawisan na ang likod ko sa init ng long sleeves ko at sa layo ng nilakad namin dahil napakalost ng McKinley Hill. Nairita rin ako kung bakit nauuna ang one at two sa three dahil kailangan naming daanan ang One World Square at Two World Square dahil sa Three World Square ang office ng 3M. Twice na ito nangyari sa akin ha. Twice considering na tatlo out of the over thirty pa lang ang nagreply sa aking distress calls para sa interview. Leche. Leche flan at pastillas de leche.
Finollow-up ko na yung KFC and Mister Donut Philippines na yan. Pero hay nako walang reply. Nakakaiyak na nakakainis na nakakastress na nakakawalang gana na. What a feeling. Hindi ko na talaga ma-enjoy ang pagka-walang-pasok ko dahil sa kailalim-laliman ng aking cerebral cortex or what's left of it, nananatili pa ring 300 hours ang aking requirement samantalang 260 less na ang sa iba. Huwag mo akong pagalitan na huwag i-compare ang sarili sa iba, fuck you. Hindi ko lang talaga maintindihan kung bakit sa akin kailangan mangyari na dalawang interview ang kailangan kong mamiss dahil hindi sumipot si Mr. X o si Ms. Y, at kung magkakaroon man ako ng trabaho, kailangan kong lunukin ang pride ko big time. Isipin mo na lang na hollow block ang nilulunok ni Narda tuwing tatawagin niya si Darna.
Fuck my life. Taste victory, swallow defeat. Ganyan naman ata ang buhay ko.
3 comments:
smile smile! think positive.
"though hope is frail, it's hard to kill."
Gusto ko nang sumigaw ng JAI HO!
>:D<
JAI HO! :D
Post a Comment