Hay nako.
Ayoko maging freeloader. Pero ano naman ang magagawa ko? Isa lang ang konpyuta sa bahay. Mabait naman akong daigakusei kaya nag-aaral ako sa psych miski na nakasasabaw. Parang kung babasahin mo lang yung part 1, less than 5 pages, tapos kapag isasama mo na sa iyong to-do ang part 2, manganganak ang iyong shukudai to an outstanding 30+ pejiu. Amfufu.
So ayun, mga 9:00 pm pa lang, sinabi ko na kay ojii-san na gagamit ako ng konpyuta kasi nga may group paper na ipapasa bukas (well dahil Thursday na, mamaya pala). After 3 hours pa ako nakagamit. Kasi naman eh, kung anu-anong manilyn sites ang pinupuntahan niya. Nakakainis. Sinabihan ko na siya na iwasan niya ang pagpunta sa mga prono (oo, PRONO) sites kasi nga, baka mavirus na naman itong konpyuta eh. Kasi naman no. Sisira-sirain nila yung computer, tapos ako taga-ayos? Putanjaina. Ano ako, sidesweeper clad in hot attires? Tagalinis ng kalat ng iba? Buti pa sila, may sweldo, eh ako? Ayun. Hunf. Sana lang matapos namin agad yung paper na ito para naman hindi na naman ako A JUICES bukas (mamaya pala). Magmememorize pa ako ng katakana eh. Amfufunesska.
Well, hindi kasi ako natulog sa jeep you see. Kung natulog lang ako, siguro mas maaga kong natapos yung binasa ko sa psych (na less than 10 pages ata). Kasi kasi, ang nasakyan kong jeep eh jeep ni Kuya Ronnie, yung driver namin sa TD dati. Umupo pa nga ako sa harap para makapag-usap naman kami ni Kuya.
"San ka na ngayon?"
"Sa Ateneo pa rin, kuya."
"Ah, ako eto, driver pa rin."
Well, saddening. Kasi parang hindi kontento si Kuya Ronnie sa buhay niya. Eh ayaw ko naman i-chizm kung bakit. Nakakahiya naman no. Pero nalaman ko na isang mabuting anak si Kuya Ronnie sa kanyang mga magulang, bumibiyahe rin papuntang Cogeo Labas (kung saan man yun), at kasalukuyan siyang nag-aaral ng Electrical Engineering sa isang pamantasan. Sinabi niya sa akin na paminsan, naiinggit siya sa mga estudyante na nakikita niya kasi noong araw niya, hindi nga siya nakapag-aral.
"Yung iba pa nga, ayan na't nakakapag-aral, hindi naman siniseryoso. Sayang lang ang ginagastos nila."
Medyo natameme ako ng kaunti. Siguro, alam ng iba kung bakit.
[Wala akong pakialam kay Resitesil Amenos Malleolai. FYI lang mga betch.]
"Oo nga kuya eh. Sayang yung mga gusto talagang mag-aral pero hindi nakapasa. Sana sa kanila na lang napunta yung oportunidad, ano?" I really meant what I said.
"Oo."
Sadly, kailangan ko nang bumaba. "Sige kuya, salamat, dito na lang ako."
"Sige, ingat ka."
Hay. Nakakalungkot paminsan. Buti pa si Kuya Ronnie, may concern.
[Oo nga pala, isipin mong tae ka. Ayan. Hindi na ako masyadong malungkot.]
Pinag-usapan rin namin yung terminal ng jeep sa may Ylanan, yung sa tabi ng alumni. Bah. Malamang hindi niyo alam kung saan yun. Araw-araw ko yun nilalakad. Araw-araw ako sumasakay doon ng jeep papuntang Katips (na ang kolektor ng pasahe ay si Kuya Louie -- ewan ko kung pangalan niya yan, may ganyang tato kasi siya eh).
Hay. Napagod talaga ako ngayon ng sobra. Pero ayos lang. Nakausap ko naman si Kuya Ronnie eh. Masaya naman ako na okay naman siya.
Ay oo nga pala, madyo matatakutin si Yanyan. Naglalaro kami kanina nung The House ata yun, tapos nagtatakip ng mata. Haha. Pero mas matatakutin si Thomas. Ayaw tingnan yung severed ulo sa microwave. It was funny, medyo natatakot din ako, pero tinatawa ko na lang.
Tawa tawa tawa. Lagi ka na lang tumatawa.Ayoko maging freeloader. Pero ano naman ang magagawa ko? Isa lang ang konpyuta sa bahay. Mabait naman akong daigakusei kaya nag-aaral ako sa psych miski na nakasasabaw. Parang kung babasahin mo lang yung part 1, less than 5 pages, tapos kapag isasama mo na sa iyong to-do ang part 2, manganganak ang iyong shukudai to an outstanding 30+ pejiu. Amfufu.
So ayun, mga 9:00 pm pa lang, sinabi ko na kay ojii-san na gagamit ako ng konpyuta kasi nga may group paper na ipapasa bukas (well dahil Thursday na, mamaya pala). After 3 hours pa ako nakagamit. Kasi naman eh, kung anu-anong manilyn sites ang pinupuntahan niya. Nakakainis. Sinabihan ko na siya na iwasan niya ang pagpunta sa mga prono (oo, PRONO) sites kasi nga, baka mavirus na naman itong konpyuta eh. Kasi naman no. Sisira-sirain nila yung computer, tapos ako taga-ayos? Putanjaina. Ano ako, sidesweeper clad in hot attires? Tagalinis ng kalat ng iba? Buti pa sila, may sweldo, eh ako? Ayun. Hunf. Sana lang matapos namin agad yung paper na ito para naman hindi na naman ako A JUICES bukas (mamaya pala). Magmememorize pa ako ng katakana eh. Amfufunesska.
Well, hindi kasi ako natulog sa jeep you see. Kung natulog lang ako, siguro mas maaga kong natapos yung binasa ko sa psych (na less than 10 pages ata). Kasi kasi, ang nasakyan kong jeep eh jeep ni Kuya Ronnie, yung driver namin sa TD dati. Umupo pa nga ako sa harap para makapag-usap naman kami ni Kuya.
"San ka na ngayon?"
"Sa Ateneo pa rin, kuya."
"Ah, ako eto, driver pa rin."
Well, saddening. Kasi parang hindi kontento si Kuya Ronnie sa buhay niya. Eh ayaw ko naman i-chizm kung bakit. Nakakahiya naman no. Pero nalaman ko na isang mabuting anak si Kuya Ronnie sa kanyang mga magulang, bumibiyahe rin papuntang Cogeo Labas (kung saan man yun), at kasalukuyan siyang nag-aaral ng Electrical Engineering sa isang pamantasan. Sinabi niya sa akin na paminsan, naiinggit siya sa mga estudyante na nakikita niya kasi noong araw niya, hindi nga siya nakapag-aral.
"Yung iba pa nga, ayan na't nakakapag-aral, hindi naman siniseryoso. Sayang lang ang ginagastos nila."
Medyo natameme ako ng kaunti. Siguro, alam ng iba kung bakit.
[Wala akong pakialam kay Resitesil Amenos Malleolai. FYI lang mga betch.]
"Oo nga kuya eh. Sayang yung mga gusto talagang mag-aral pero hindi nakapasa. Sana sa kanila na lang napunta yung oportunidad, ano?" I really meant what I said.
"Oo."
Sadly, kailangan ko nang bumaba. "Sige kuya, salamat, dito na lang ako."
"Sige, ingat ka."
Hay. Nakakalungkot paminsan. Buti pa si Kuya Ronnie, may concern.
[Oo nga pala, isipin mong tae ka. Ayan. Hindi na ako masyadong malungkot.]
Pinag-usapan rin namin yung terminal ng jeep sa may Ylanan, yung sa tabi ng alumni. Bah. Malamang hindi niyo alam kung saan yun. Araw-araw ko yun nilalakad. Araw-araw ako sumasakay doon ng jeep papuntang Katips (na ang kolektor ng pasahe ay si Kuya Louie -- ewan ko kung pangalan niya yan, may ganyang tato kasi siya eh).
Hay. Napagod talaga ako ngayon ng sobra. Pero ayos lang. Nakausap ko naman si Kuya Ronnie eh. Masaya naman ako na okay naman siya.
Ay oo nga pala, madyo matatakutin si Yanyan. Naglalaro kami kanina nung The House ata yun, tapos nagtatakip ng mata. Haha. Pero mas matatakutin si Thomas. Ayaw tingnan yung severed ulo sa microwave. It was funny, medyo natatakot din ako, pero tinatawa ko na lang.
No comments:
Post a Comment