"I was tumatae kanina when I realized how trapped I was, you know, as a panganay, as a student, as a teacher, as a writer. That's when I said to myself, 'Gusto kong maging ibon, yung may layang lumipad.' Gosh, I'm writing poetry in the banyo! Ya, I know, it's not entirely original, but I like to think of it as the fusion of tradition and my individual talent."
Nagmula ang sipi na ito sa blog (ay, handout pala) ni Sir Yol. [Tsktsk. Patay. Proper citation ni Kate Turabian. Ano ka ba?! Parang wala kang natutunan eh!] [[Hoy meron naman no. Tama yung sentence ko after nung sipi. Walang "ay."]] Well, I was tumatae kanina when I realized how trapped I was, trapped in a sense na parang hindi ako nag-iiba miski man gustuhin ko. Habang tinitingnan ko ang umalipuyong tubig na tinatangay pababa ang what became of the 1 pc. Burger Steak extra rice and Mango Crema Ice Craze, naalala ko si Sir Yol. Well, dahil sa kanyang post, hindi dahil sa mga aliens na umiikut-ikot pababa. Ay, oo nga pala, nakita namin ni Merodi-san si Sir Yol sa may harap ng Faura. Hindi ko siya namukhaan kasi may cap siya. Oo oo, isa sa mga favorite teacher ko si Sir Yol kasi isa siya sa pinakakamatinong teacher ko sa aking unang taon sa kolehiyo. Funny, witty, nice, considerate, lovable, nakikiangkop, at most of all, hindi nagchechek ng attendance. Ata. Buti na lang, andun si Sir Yol nung 2nd sem, kung hindi, baka nabaliw na ako sa mga prof ko no. O di ba, tapos na yung sem, dun pa lang sisipsip.
Going back to "I realized how trapped I was" na naisip ko sa banyo, ayun, I realized how trapped I was. Ang dami kong gustong baguhin sa buhay ko, pero hindi ko magawa-gawa. Ewan ko. Kasi either 1) may external at higher powers na nakakaapekto sa akin, 2) hindi ko kaya, o kaya 3) hindi ko na alam.
Parang kanina sa psych. May game. Excited na excited naman ako. Sinabi ko na sa sarili ko na no more childishness, pero I guess my instincts ran me over. Ebak kasi si Sigmund Freud and his Psychodynamic approach. Dapat naisama na sila sa brown stuff na finlush ko kanina.
Ang dami kong gustong baguhin. I want to be more disciplined sa mga plans ko for the day. I mean, lagi na lang ako nag ooversleep sa aking mga afternoon power naps. Parang ang 30 minutes, nagiging 2 hours. Yay. Daig pa ako ng ipis kung makaaral ako. Tse. Tzetze Fly sa Chrono Cross, na Black ang Innate.
Basta. Marami akong gustong baguhin sa sarili ko pero hindi ko magawa.
Naisip ko rin sa banyo ang Moomoo, Diablo II: LoD, at DrumMania. Parang sobrang inanticipate ko magMoomoo tapos nung nagmuMoomoo na kami, hindi na ako excited. Hindi na ako thrilled. Yung DrumMania, matagal ko ring nakasama, pero parang biglang naglaho sa buhay ko. Yung Diablo rin, nagdisappearing act, pero mukhang may reappearing act sometime soon. Amf. Amfufu. Amfufuness. Amfufunesska.
Lagi na lang akong nadidisappoint eh. Ang taas marahil ng expectations ko. Well well, oras na upang lumangoy sa burak. I mean, hindi na ako mag-eexpect. Well, I will try. Pramis.
Tapos grabe sa psych. Bakit parang kilala ako ng mga classmates ko? Tapos ako, hindi ko sila masyadong kilala? Kasi nga, may game. Tapos tinatawag nung random machine [na may error ata, kasi mga 8-9 times natawag si Mika] yung representatives. Kapag ako ang tinatawag, ang groupmates ko eh tumitingin sa akin. Pero kapag sila ang tinatawag, nanghuhula ako kung sino sila. Masama ba yun? Hindi ko sila kilala? Well, sige sige, I will put more effort na matandaan sila. Pramis.
Ayan ha, "pramis" ang ginamit ko, hindi "promise." Hindi ko kasi alam kung magagawa ko eh.
I am only human. Hindi ako demi-human. I wish.
Pero nakakadisappoint kasi ang aking schizophrenic self ay nagiging active na naman. Nooo. Ayoko ng ganun. Nagiging jelly ako sa mga bagay na hindi naman dapat. Nagkakaroon ako ng lingering thoughts na nakababagabag.
Kailangan kong matutunan ang aking realization na ito:
"Hindi ka magiging fulfilled if you keep expecting more from yourself."
Napakafitting ng insight na ito sa banyo. Isipin mo na lang na tae ka. Malamang, magiging masaya ka.
Try ko ha, sabihin ko kung effective.
'Wag mo lang ako iflush, ha?
Sabi nga ni Sir Yol:
"Tired, so tired."
Palagi naman eh.
Ooh. Refreshing maghugas ng puwuwety after mo continuously maupo sa isang rickety dining chair ng mga 3 hours kasi pilit na nag-aaral ng psych.
Nagmula ang sipi na ito sa blog (ay, handout pala) ni Sir Yol. [Tsktsk. Patay. Proper citation ni Kate Turabian. Ano ka ba?! Parang wala kang natutunan eh!] [[Hoy meron naman no. Tama yung sentence ko after nung sipi. Walang "ay."]] Well, I was tumatae kanina when I realized how trapped I was, trapped in a sense na parang hindi ako nag-iiba miski man gustuhin ko. Habang tinitingnan ko ang umalipuyong tubig na tinatangay pababa ang what became of the 1 pc. Burger Steak extra rice and Mango Crema Ice Craze, naalala ko si Sir Yol. Well, dahil sa kanyang post, hindi dahil sa mga aliens na umiikut-ikot pababa. Ay, oo nga pala, nakita namin ni Merodi-san si Sir Yol sa may harap ng Faura. Hindi ko siya namukhaan kasi may cap siya. Oo oo, isa sa mga favorite teacher ko si Sir Yol kasi isa siya sa pinakakamatinong teacher ko sa aking unang taon sa kolehiyo. Funny, witty, nice, considerate, lovable, nakikiangkop, at most of all, hindi nagchechek ng attendance. Ata. Buti na lang, andun si Sir Yol nung 2nd sem, kung hindi, baka nabaliw na ako sa mga prof ko no. O di ba, tapos na yung sem, dun pa lang sisipsip.
Going back to "I realized how trapped I was" na naisip ko sa banyo, ayun, I realized how trapped I was. Ang dami kong gustong baguhin sa buhay ko, pero hindi ko magawa-gawa. Ewan ko. Kasi either 1) may external at higher powers na nakakaapekto sa akin, 2) hindi ko kaya, o kaya 3) hindi ko na alam.
Parang kanina sa psych. May game. Excited na excited naman ako. Sinabi ko na sa sarili ko na no more childishness, pero I guess my instincts ran me over. Ebak kasi si Sigmund Freud and his Psychodynamic approach. Dapat naisama na sila sa brown stuff na finlush ko kanina.
Ang dami kong gustong baguhin. I want to be more disciplined sa mga plans ko for the day. I mean, lagi na lang ako nag ooversleep sa aking mga afternoon power naps. Parang ang 30 minutes, nagiging 2 hours. Yay. Daig pa ako ng ipis kung makaaral ako. Tse. Tzetze Fly sa Chrono Cross, na Black ang Innate.
Basta. Marami akong gustong baguhin sa sarili ko pero hindi ko magawa.
Naisip ko rin sa banyo ang Moomoo, Diablo II: LoD, at DrumMania. Parang sobrang inanticipate ko magMoomoo tapos nung nagmuMoomoo na kami, hindi na ako excited. Hindi na ako thrilled. Yung DrumMania, matagal ko ring nakasama, pero parang biglang naglaho sa buhay ko. Yung Diablo rin, nagdisappearing act, pero mukhang may reappearing act sometime soon. Amf. Amfufu. Amfufuness. Amfufunesska.
Lagi na lang akong nadidisappoint eh. Ang taas marahil ng expectations ko. Well well, oras na upang lumangoy sa burak. I mean, hindi na ako mag-eexpect. Well, I will try. Pramis.
Tapos grabe sa psych. Bakit parang kilala ako ng mga classmates ko? Tapos ako, hindi ko sila masyadong kilala? Kasi nga, may game. Tapos tinatawag nung random machine [na may error ata, kasi mga 8-9 times natawag si Mika] yung representatives. Kapag ako ang tinatawag, ang groupmates ko eh tumitingin sa akin. Pero kapag sila ang tinatawag, nanghuhula ako kung sino sila. Masama ba yun? Hindi ko sila kilala? Well, sige sige, I will put more effort na matandaan sila. Pramis.
Ayan ha, "pramis" ang ginamit ko, hindi "promise." Hindi ko kasi alam kung magagawa ko eh.
I am only human. Hindi ako demi-human. I wish.
Pero nakakadisappoint kasi ang aking schizophrenic self ay nagiging active na naman. Nooo. Ayoko ng ganun. Nagiging jelly ako sa mga bagay na hindi naman dapat. Nagkakaroon ako ng lingering thoughts na nakababagabag.
Kailangan kong matutunan ang aking realization na ito:
"Hindi ka magiging fulfilled if you keep expecting more from yourself."
Napakafitting ng insight na ito sa banyo. Isipin mo na lang na tae ka. Malamang, magiging masaya ka.
Try ko ha, sabihin ko kung effective.
'Wag mo lang ako iflush, ha?
Sabi nga ni Sir Yol:
"Tired, so tired."
Palagi naman eh.
Ooh. Refreshing maghugas ng puwuwety after mo continuously maupo sa isang rickety dining chair ng mga 3 hours kasi pilit na nag-aaral ng psych.
No comments:
Post a Comment