Sunday, April 29, 2007

Hayaku, hayaku

Asar. While I was creating this post, nawalan ng kuryente. Fcuk. Nasa kalagitnaan na ako nun nung post ko. Imagine? So tinamad ako and it took me a few days before I finally decided to post again. Sinigurado ko munang stable ang kuryente. Kind of.

Monday na ulit bukas. Parang etong Sunday pa lang yung Sunday na bago mag pasukan. Parang kahapon lang, sinasabi ko sa sarili ko na fcuk, may pasok na sa Monday! Shet. Pero wow, lumipad ang panahon after the slow, slow, slow first few days of summer class. Bukas, 3rd week of classes na.

Oh no. Watashi wa ashita to Japanese no shiken. Hindi ko pa memorize ang katakana. Ewan ko kung tama ang sentence construction. Intermediate Japanese daw ituturo yun eh. Hay, at tinatamad pa akong tapusin ang flashcards ko.

Fcuk. Wala na akong maisip na maidagdag sa post na ito a. Pesteng Meralco. Bakero Meralco no pawaa denki shain. Sorry kung parang mushrooms ang japanese, kasi gusto ko talagang matututo eh. Sabi nila, mas matututo raw kapag pinapractice.

Oo nga pala. Ang nasakyan ko ulit na jeep nung isang araw ay ang jeep ni Kuya Ronnie. Hindi pala siya nag-aaral. Yun pala yung course niya dati. Akala ko, nag-aaral ulit siya. Hindi ko kasi masyadong naintindihan at naprocess kasi medyo bangers ako nun kasi inaantok na hindi makatulog kasi ayaw maging bastos. Nagkuwentuhan ulit kami ni kuya, at ang naging topic naman namin ngayon ay ang kanyang anak. Meron siyang 4 na anak, at ang panganay ay 3rd year high school na/pa lang. Matalino ang anak ni kuya, kasi ayon sa kanya, madalas daw na first o second honor siya. Lagi ring sinasabi ni kuya sa kanyang anak na pag-butihin niya ang pag-aaral para makapasok siya sa UP. Sinabi ko kay kuya na ipasubok niya rin ang kanyang anak sa Ateneo, kasi meron namang Financial Aid for the needy people. Pero mas gusto ni kuya na sa UP na lang kasi sabi niya, "kasi kung dito sa UP, kung magkaproblema, at least nandito lang ako at madali niyang matatawag."

Ah, family.

Parang si Charlie na pinagpalit ang gigantic chocolate factory ni candy tycoon Willie Wonka kasi kung pumayag siyang manahin ang oompa loompa-run chocolate factory ni Willie, forever niya na raw hindi makikita ang kanyang pamilya. Sorry ha, yun ang palabas sa HBO kanina eh. Sabi ni Willie Wonka, sagabal daw ang family, "always telling you to do this and don't do that. I think that is very unconductive for success..." Pero para kay Charlie, family ang lahat para sa kanya. "When I'm sad, I just think of my family, and I don't feel sad anymore.

In the end, naging business partner ni Wille si Charlie. At nagmove in na sina Charlie sa factory ni Willie. Like duh, happy ending of course. Alangan namang may kumalat na G-virus ng Umbrella Corporation sa factory ni Wille kaya't kinailangang pasubugin ito.

Grabe ang warm fuzzies ng pelikulang ito. Ah enough enough. I had enough of those things already. Lalo lang akong nagiging torn apart.

Hindi mo ba nararamdaman na pinaglalaruan lang tayo ng keeper of time, kung meron mang ganun? Kasi, paminsan, stagnated tayo sa eternity, at paminsan, accelerated tayo to infinty. Parang first day pa lang ng summer ah. Actually, parang first day pa lang ng college. Heck, natatandaan ko pa nga yung wierd silence nung first day of high school. I hated my uniform kasi it was too goddamn big for me.

At kapag may hinihintay ka, bakit ba parang tagal umusad ng oras? Shet. Another one of life's ironies. Time will fly if you are enjoying yourself, time will slow down if you are irritating yourself.

Omg. An idea just struck me now.

Kung gusto mo nang mamatay, mag-enjoy ka nang mag-enjoy. Hopefully, time would accelerate in a sonic sense na bigla mong mauubos ang upper part ng hourglass nung bagay na tinatawag na "life." O di ba, mas maganda (at mas masayang way) of committing suicide.

Kapag gusto mo maging immortal, do yourself a favor and bore yourself to death. Ironically, it will stagnate the flow of time for you.

And another trail of thought is entering my mind now as I read the previous lines.

Happiness is just a fleeting moment. So make it worth it?

I guess. You have to be realistic to make yourself happy in the shallowest of things. But... being idealistic is much more easier. Being realistic is hard because you have to depend on other people.

Wow, reality is not what is real for you, but what is real for others.

Ironies, ironies.

No comments: