currently listening to: Sailing Day (nakaloop)
精一杯 存在の証明 敗北も 後悔も
Seiippai sonzai no shoumei haiboku mo koukai mo
With all my might, I am proof of existence
自分だけに意味のある財宝
Jibun dake ni imi no aru zaihou
Defeat, regret, to me those are meaningful treasures
Wala lang. Medyo matagal na rin kasi since niloop ko ang Sailing Day. Uy ha, may technique na ako sa EXT para hindi sobrang a juices sa haba.
Before anything else, grabe ang ulan ngayong araw na ito. Sobrang more than 7 times yata umulan ng medyo malakas. Walang NSTP ngayon, at I worry about my kids. Yung ilog daw kasi sa area namin sa Malanday ay umaapaw. Hmp, ang plastic ko talaga paminsan. Well, kinda. Meron namang akong 5.346346% genuine concern for my kids. All the rest is show-off, I guess. Candor people. Candor.
Ay grabe. Ang lamok!
Yesterday, bumili si mamie ng slippers para sa akin. Nagrequest kasi ako sa kanya ng tsinelas kasi nga rainy season na, at isa lang ang slippers ko na bulit for rain, na in deplorable condition pa. Kapag sapatos naman, isa na lang rin, kasi yung Converse kong isa isn't made for rain (mesh + green suede = instant mashed socks) at yung luma kong Superstar (na since grade 7 pa yata) eh tinatagusan na ng tubig-ulan from nowhere. Yung barkada trip na itim yung binili ni mamie na P230.00+, pero lagpas ang paa ko. So nagpunta kaming Ever Gotesco Commonwealth Center (kumpleto talaga eh no?) miski hindi pa ako naliligo para mapalitan yung slippers na yun. Sa parking, parang may naghihintay na pala dun sa pinaparadahan namin, pero weirdly, sumenyas yung driver nung Previa na sige na, amin na yung parking slot na yun. Well, salamat driver ng Previa, kung sino ka man at nasaan ka man sa ngayon. Pinadali mo ang buhay namin dahil malapit lang sa entrance yung parking slot na yun.
Medyo matagal na akong hindi nakakapunta sa Ever. Ang last time ko yatang nagpunta dun was mga 3 months ago siguro. Narealize ko yun habang paakyat kami sa department store. Nung nakaakyat at nakarating na kami dun sa men's footwear section, hinanap ni mamie yung nag-attend sa kanya. "Yung chinito, yung kamukha niya" sabi pa ni mamie. Pero wala. Mukha namang mabait yung nag-attend sa amin. Matiyaga siyang naghanap ng size 12 na tsinelas. Meron siyang nakita, Bananapeel ang tatak, pero ang gara nung kulay. Sobrang challenging. Parang brown at light pink stripes yung kulay. Kasya naman, pero sobrang challenging talaga. So sinubukan kong maghanap ng ibang alternative sa ibang rack, at meron akong nakita. Reva, at cheap lang, only P99.75/pair. Wow. Sunggab ako sa opportunity at naghanap ng kasya. Si kuya attendant din, naghanap ng kasya sa akin sa may ibabang parte ng rack ng Reva. Napaubo siya. Yung ubong parang semi-ubo na makati yung lalamunan na parang hindi ubo. Napansin yun ni mamie.
"Puyat ka 'no?"
Diyan magaling si mamie. Sobrang bilib ako sa talent niya to strike a conversation with someone she doesn't know.
Yung asawa niya raw kasi eh.
"Ha? Yung asawa mo may ubo?"
Ano daw?
Oo daw. Yung asawa raw niya ay may sakit sa puso. May bara daw. Kaya kapag inaatake yung asawa niya, napupupuyat siya or kaya wala siyang tulog.
So dun nagsimula yung mahabang conversation ni mamie at ni Kuya Rodel. Parang pinag-uusapan nila yung mga gamot na pwede sa asawa ni Kuya Rodel, tapos parang may kilala si mamie na pwedeng makatulong sa kanila. Kinuha ni mamie yung number ni Kuya Rodel para nga raw matext ni mamie yung details and shizzle. Hindi talaga ako nakinig kasi I was busy looking for slippers na kasya sa akin.
Nung nakapili na ako, bumaba ako sa Customer Service. Tatlo yung kukuha ko kasi dapat magamit yung P230.00 kasi sayang. Dadagdagan na lang daw namin, sabi ni mamie. Nakaupo sina mamie at Kuya Rodel dun sa bench nung umalis ako kasama yung attendant ni mamie earlier. Basta ayun. Mukha rin siyang mabait. Ewan ko.
Inisip ko na kawawa naman si Kuya Rodel. Yun yung primary reason kung bakit tatlo yung kinuha ko. Secondary lang yung refund at dahil mahirap maghanap ng footwear na size 12 or 13.
Nung pag-akyat ko, umupo ako dun sa bench opposite kung saan nakaupo sina mamie at Kuya Rodel. May pinag-uusapan sila tungkol sa Bulacan, sa Sta. Maria, sa may simbahan, at ayon sa pagkakarinig ko, malamang papunta ata kina Lola Taba. Mukhang nanggaling si Kuya Rodel sa Bulacan kasi I distinctively heard him say "nung nasa Malolos pa ako."
Bibili raw kami ng pantalon kasi nga raw sale at naaawa naman daw sa akin si mamie kasi tatlo lang yung pantalon ko tapos yung isa since 2nd year high school pa, tapos yung isa bitin.
Binilin ni mamie kay kuya na kung makita niya si ate, sabihing magpunta sa mga pantalon. Dinescribe naman namin si ate bilang maliit at maputi. Tapos nun, nagpaalam na si mamie kay Kuya Rodel.
"Sige kuya, salamat." Tinapik ko pa sa balikat si kuya.
"Salamat rin, ingat kayo."
Alam ko na kung saan ako nagmana ng kabaitan ko, if people find me mabait, that is.
Pagkauwi, pinaalala ko kay mamie na itext niya si Kuya Rodel. Sinabihan kasi ako na ipaalala sa kanya eh. Parang naisip ko na sincere ba si mamie sa kanyang pinakitang kaibaitan? O parang wala lang? Ako kasi hindi ko talaga nakalimutan, miski na kasing makakalimutin ko lang si mamie. Ewan ko.
Pero mabait talaga si mamie. Alam ko yan.
Grabe no? Ang sipag ni Kuya Rodel. Uwian siya from some lugar na malayo kasi more than P100.00 ang pamasahe niya every working day. May sakit pa yung asawa niya tapos may mga anak pa sila. Well, kailangang maging masipag ni Kuya Rodel.
Eh ako?
Wala akong motivation sa buhay. Seriously, I'm losing interest in life.
Eh ano? Naghahanap ako ng ano?
Kung iisipin ko ang lagay ni Kuya Rodel at yung lagay ko, masasabi kong napakatanga ko para sabihing "Seriously, I'm losing interest in life."
Ang tanga mo. Ang tanga tanga tanga mo. Pero anong magagawa ko?
Kuya Rodel, mag-ingat ka rin at ng iyong pamilya. Sana matulungan ka ni mamie.
Tingnan mo naman ang pinoproblema ko. Namomroblema ako na sobrang nababagot na ako sa bahay. Pero kung ang dami naman ng workload, nagrereklamo rin ako. Hay, napakahirap hanapin ang equilibrium. Sa physics, yung sum ng two forces is zero. Eh sa life? Zero din ba?
Ehek, ewan.
Nakita ko with a different light yung lines na ito sa Sailing Day, well, it struck me more unlike before:
そうだよ まだ 僕は僕の 魂を持ってる
Sou da yo mada boku wa boku no tamashii wo motteru
Yes, I still have my spirit
たった一秒 生きる為に いつだって 命懸け 当たり前だ
Tatta ichibyou ikiru tame ni itsudatte inochigake atarimae da
Risking one's life for just a moment is always reasonable for the sake of living on
"Risking one's life for just a moment is always reasonable for the sake of living on."
Pero anong gagawin mo kung ayaw mo nang magrisk dahil lalo ka lang nawawalan ng reason to live on dahil sa mga outcome of your risks?
You won't have your spirit? Sabi sa kanta eh.
In any case, it feels that way.
精一杯 存在の証明 敗北も 後悔も
Seiippai sonzai no shoumei haiboku mo koukai mo
With all my might, I am proof of existence
自分だけに意味のある財宝
Jibun dake ni imi no aru zaihou
Defeat, regret, to me those are meaningful treasures
Wala lang. Medyo matagal na rin kasi since niloop ko ang Sailing Day. Uy ha, may technique na ako sa EXT para hindi sobrang a juices sa haba.
Before anything else, grabe ang ulan ngayong araw na ito. Sobrang more than 7 times yata umulan ng medyo malakas. Walang NSTP ngayon, at I worry about my kids. Yung ilog daw kasi sa area namin sa Malanday ay umaapaw. Hmp, ang plastic ko talaga paminsan. Well, kinda. Meron namang akong 5.346346% genuine concern for my kids. All the rest is show-off, I guess. Candor people. Candor.
Ay grabe. Ang lamok!
Yesterday, bumili si mamie ng slippers para sa akin. Nagrequest kasi ako sa kanya ng tsinelas kasi nga rainy season na, at isa lang ang slippers ko na bulit for rain, na in deplorable condition pa. Kapag sapatos naman, isa na lang rin, kasi yung Converse kong isa isn't made for rain (mesh + green suede = instant mashed socks) at yung luma kong Superstar (na since grade 7 pa yata) eh tinatagusan na ng tubig-ulan from nowhere. Yung barkada trip na itim yung binili ni mamie na P230.00+, pero lagpas ang paa ko. So nagpunta kaming Ever Gotesco Commonwealth Center (kumpleto talaga eh no?) miski hindi pa ako naliligo para mapalitan yung slippers na yun. Sa parking, parang may naghihintay na pala dun sa pinaparadahan namin, pero weirdly, sumenyas yung driver nung Previa na sige na, amin na yung parking slot na yun. Well, salamat driver ng Previa, kung sino ka man at nasaan ka man sa ngayon. Pinadali mo ang buhay namin dahil malapit lang sa entrance yung parking slot na yun.
Medyo matagal na akong hindi nakakapunta sa Ever. Ang last time ko yatang nagpunta dun was mga 3 months ago siguro. Narealize ko yun habang paakyat kami sa department store. Nung nakaakyat at nakarating na kami dun sa men's footwear section, hinanap ni mamie yung nag-attend sa kanya. "Yung chinito, yung kamukha niya" sabi pa ni mamie. Pero wala. Mukha namang mabait yung nag-attend sa amin. Matiyaga siyang naghanap ng size 12 na tsinelas. Meron siyang nakita, Bananapeel ang tatak, pero ang gara nung kulay. Sobrang challenging. Parang brown at light pink stripes yung kulay. Kasya naman, pero sobrang challenging talaga. So sinubukan kong maghanap ng ibang alternative sa ibang rack, at meron akong nakita. Reva, at cheap lang, only P99.75/pair. Wow. Sunggab ako sa opportunity at naghanap ng kasya. Si kuya attendant din, naghanap ng kasya sa akin sa may ibabang parte ng rack ng Reva. Napaubo siya. Yung ubong parang semi-ubo na makati yung lalamunan na parang hindi ubo. Napansin yun ni mamie.
"Puyat ka 'no?"
Diyan magaling si mamie. Sobrang bilib ako sa talent niya to strike a conversation with someone she doesn't know.
Yung asawa niya raw kasi eh.
"Ha? Yung asawa mo may ubo?"
Ano daw?
Oo daw. Yung asawa raw niya ay may sakit sa puso. May bara daw. Kaya kapag inaatake yung asawa niya, napupupuyat siya or kaya wala siyang tulog.
So dun nagsimula yung mahabang conversation ni mamie at ni Kuya Rodel. Parang pinag-uusapan nila yung mga gamot na pwede sa asawa ni Kuya Rodel, tapos parang may kilala si mamie na pwedeng makatulong sa kanila. Kinuha ni mamie yung number ni Kuya Rodel para nga raw matext ni mamie yung details and shizzle. Hindi talaga ako nakinig kasi I was busy looking for slippers na kasya sa akin.
Nung nakapili na ako, bumaba ako sa Customer Service. Tatlo yung kukuha ko kasi dapat magamit yung P230.00 kasi sayang. Dadagdagan na lang daw namin, sabi ni mamie. Nakaupo sina mamie at Kuya Rodel dun sa bench nung umalis ako kasama yung attendant ni mamie earlier. Basta ayun. Mukha rin siyang mabait. Ewan ko.
Inisip ko na kawawa naman si Kuya Rodel. Yun yung primary reason kung bakit tatlo yung kinuha ko. Secondary lang yung refund at dahil mahirap maghanap ng footwear na size 12 or 13.
Nung pag-akyat ko, umupo ako dun sa bench opposite kung saan nakaupo sina mamie at Kuya Rodel. May pinag-uusapan sila tungkol sa Bulacan, sa Sta. Maria, sa may simbahan, at ayon sa pagkakarinig ko, malamang papunta ata kina Lola Taba. Mukhang nanggaling si Kuya Rodel sa Bulacan kasi I distinctively heard him say "nung nasa Malolos pa ako."
Bibili raw kami ng pantalon kasi nga raw sale at naaawa naman daw sa akin si mamie kasi tatlo lang yung pantalon ko tapos yung isa since 2nd year high school pa, tapos yung isa bitin.
Binilin ni mamie kay kuya na kung makita niya si ate, sabihing magpunta sa mga pantalon. Dinescribe naman namin si ate bilang maliit at maputi. Tapos nun, nagpaalam na si mamie kay Kuya Rodel.
"Sige kuya, salamat." Tinapik ko pa sa balikat si kuya.
"Salamat rin, ingat kayo."
Alam ko na kung saan ako nagmana ng kabaitan ko, if people find me mabait, that is.
Pagkauwi, pinaalala ko kay mamie na itext niya si Kuya Rodel. Sinabihan kasi ako na ipaalala sa kanya eh. Parang naisip ko na sincere ba si mamie sa kanyang pinakitang kaibaitan? O parang wala lang? Ako kasi hindi ko talaga nakalimutan, miski na kasing makakalimutin ko lang si mamie. Ewan ko.
Pero mabait talaga si mamie. Alam ko yan.
Grabe no? Ang sipag ni Kuya Rodel. Uwian siya from some lugar na malayo kasi more than P100.00 ang pamasahe niya every working day. May sakit pa yung asawa niya tapos may mga anak pa sila. Well, kailangang maging masipag ni Kuya Rodel.
Eh ako?
Wala akong motivation sa buhay. Seriously, I'm losing interest in life.
Eh ano? Naghahanap ako ng ano?
Kung iisipin ko ang lagay ni Kuya Rodel at yung lagay ko, masasabi kong napakatanga ko para sabihing "Seriously, I'm losing interest in life."
Ang tanga mo. Ang tanga tanga tanga mo. Pero anong magagawa ko?
Kuya Rodel, mag-ingat ka rin at ng iyong pamilya. Sana matulungan ka ni mamie.
Tingnan mo naman ang pinoproblema ko. Namomroblema ako na sobrang nababagot na ako sa bahay. Pero kung ang dami naman ng workload, nagrereklamo rin ako. Hay, napakahirap hanapin ang equilibrium. Sa physics, yung sum ng two forces is zero. Eh sa life? Zero din ba?
Ehek, ewan.
Nakita ko with a different light yung lines na ito sa Sailing Day, well, it struck me more unlike before:
そうだよ まだ 僕は僕の 魂を持ってる
Sou da yo mada boku wa boku no tamashii wo motteru
Yes, I still have my spirit
たった一秒 生きる為に いつだって 命懸け 当たり前だ
Tatta ichibyou ikiru tame ni itsudatte inochigake atarimae da
Risking one's life for just a moment is always reasonable for the sake of living on
"Risking one's life for just a moment is always reasonable for the sake of living on."
Pero anong gagawin mo kung ayaw mo nang magrisk dahil lalo ka lang nawawalan ng reason to live on dahil sa mga outcome of your risks?
You won't have your spirit? Sabi sa kanta eh.
In any case, it feels that way.
No comments:
Post a Comment