Thursday, August 2, 2007

For our Freedom!

For our freedom! -- sinasabi ng Wolf unit sa Battle Realms.


At ang sinasabi ng karamihan:

Don't forget 2 Aug 07

Ngayong araw na ito siguro ang inaasam asam kong araw na matapos. Paano ba naman kasi eh no, may apat akong major-ass requirements ngayong August 2. Paper sa Fil14 tungkol sa Litisang Bilog ng Caucasus na nasubukan ang aking resistances to sleep (which apparently was high enough), Fil14 unang mahabang pagsusulit na naantala dahil sa nangyari kay Sir Ariel noong nakaraang linggo, CS110 search engine project na 10 hours kong pinogram sa isang upuan plus kulang kulang mga 7 oras pa kanina, at ang AMC124 LT1 na isang buwan na atang late dahil sa kakareschedule. Grabe. Today was the day talaga. Napakagandang regalo para kay Kimmy, who is celebrating her 18th birthday today (kaya go na, batiin niyo na siya!).


I really feel very tired talaga. Dapat nga magpopost ako tungkol sa wall climbing experience ko nung Tuesday, but I was way to tired. Well, way too busy to be more correct, kasi ginagawa ko yung Fil paper nung mga panahon na iyon. Might as well na talk about it na rin, kasi wala pang pumapasok sa utak ko na some shizzle na bloggable. Well, maybe fit to be published in my blog. Haha.

Nung Tuesday, walang pasok kasi nga feast day ni St. Ignatius de Loyola. So ayun, nagwall climbing kami sa Powerplant (kasi raw Rockwell yung place, at yung mall ay Powerplant -- just think na tinatawag mong "Araneta Center" ang Gateway). Actually, muntik na nga raw hindi matuloy, tapos ang daming back-out fall-in back-out na pagdadalawang-isip. Nagkita-kita kami nina Ej at Sherlyn sa Gateway, at sabay-sabay na pumunta. Fun, kasi natapos ko Ang Luvly, Merry-Go-Round EXT in manual. Woohoo. Salamat KBJ, natapos ko ang kantang yan dahil sa iyong tip na magcross-hand dun sa part na mukhang sine graph na nakatayo. Level 60 manual player na ako, pero sa tingin ko, that song is overrated for some reason. After nun, sumakay kami ng ordinary bus papuntang Rockwell. Dinaanan namin yung Starmall, everything else along EDSA (yung Loyola Memorial Chapels and Crematorium na yung ambersand ay mukhang J), at yung poster tungkol sa ihi dun sa may Guadalupe. Haha, akala pa nga namin may terrorista kasi may palipat-lipat na suspicious at mukhang di-mapakaling guy. Baka natatae lang siguro siya or something. Hindi naman kasi sumabog yung bus eh. Anyway, bumaba kami dun sa may "Rockwell ----->" na sign at sumakay nung uber teeny shuttle. Grabe promise, ang liit talaga. So ayun, Nagkita-kita rin kami nina Raf, Greg, and Andrea sa may Starbucks. Dahil 2 pa magbubukas yung wall climbing place, naglibut-libot muna kami. Well ako, hinanap ko yung arcade kasi sabi ni Ej, V3 daw. V3 = Karma. I was excited. So yun. Dun na rin dumating si Nika na apparently ay nagkaroon ng super expedition dahil first time niyang magcommute papuntang Rockwell. The machine was okay naman, P25.00/4 songs. Not as cheap as the one as Gateway, pero okay na rin. I was really looking forward dun sa Karma eh. Pero nung I played it, it had a very different feel -- hindi siya katulad ng Tentai Kansoku or Sailing Day na instant hit agad sakin. I'm really not sure why. And to add to that, I'm feeling a whole lot different as before. Hindi ko lang alam rin kung bakit. Kung better naman ba ang feeling na ito as before, hmm, well, I guess I haven't really decided yet.

So kumain kami sa KFC kasi sawa na raw si Andrea sa McDonald's. Well, naiintindihan ko naman. Kaming tatlo nina Nika and Raf ordered the same thing, Chicken Strips Meal + extra rice, si Andrea yung Go-go sandwich ba yun, basta yung parang nasa tortilla wrap or something, tapos si Greg yung Orange Chicken ata yun. Ayun, we got to know each other a little better. Kasi naman no, 2:00 pm pa magbubukas yung wall climbing shizzle. Well, it was fun naman eh. Nagkaroon ako ng new friends, and I got to know old ones better.

At sasabihin ko lang talaga na I really looked forward to that day. Hindi rin dapat kalimutan ang 31 Jul 07 no.

So wall climbing na! Yes. Gustung-gusto ko talaga i-try ito kahit once lang. Well, kinda mahal, pero ayos lang. Nasulit namin talaga kasi we enjoyed a lot. Basta, it was fun and tiring at the same time. Meron nga kaming challenge wall, yung wall na inclined ng mga 30 degrees along the vertical. The perfectly vertical one was challenging already for a beginner like me, paano pa kaya itong wall na ito? Besides that, yung mga grip ng wall na ito was getting smaller on the way to the top. It was really strenuous sa arms. 2/3 lang ata ang naakyat ko sa wall na yun eh. I remember grip 32 well, it was that large, square-shaped grip where I was stepping when I decided to call it quits. Wala na talaga kasi akong makapitan, and my arms were as numb as not having arms at all. I tried the wall na may 90 degree part, pero yes, in vain din kasi ang hirap talaga. Kulang pa sa experience I guess.

It was really fun. I really enjoyed talaga. Salamat ha. That day made me forget, even for just a while.

Hay. I'm still tired. I feel I'm forcing myself to post. August na eh, wala lang.

At how ironic naman ang title ko sa post ko na ito.

Hay. Pero may realization talaga ako dun sa experience ko sa wall climbing. Yung naisip ko talaga, yung 30 degrees na yun, bale wala while you're still near the ground, but when you start to ascend, yung hirap, parang exponentially nag-iincrease. Parang woah, is this the same wall I'm climbing kanina? And yung mga grip, it gets progressively harder to hold onto (well for me, kasi si Nika mas nadadalian sa smaller grips).
At yung itaas, hindi masyadong kita compared dun sa completely vertical na wall. It's harder to visualize the end that way. Miski tingnan mo pa, hindi mo masyadong kita yung bar sa taas ng wall dun sa cream compared sa blue one.

Hay. Parang life. Your problems starts small, and after some time, it has snowballed into something of colossal proportions na hindi mo na kaya i-take. You tell yourself you can, pero that boost of encouragement is just so fleeting to be noticable or significant. And the things, well more approriately persons, you seek refuge and comfort to sometimes just isn't there. Well, may mga problema rin sila no.

It was really tiring. Habang andun ako sa cream-colored-30 degree wall na yun, nakaapak sa grip 32 at nakahawak sa dalawang maliliit na grip, my body started to tremble. I tried all my might to resist, but my grip felt numb and ultimately broke its grasp.

That's wall-climbing. Sa susunod na climb ulit.

That's life.

Makakatayo ka pa ba matapos mong madapa? Tatayo ka pa ba kung alam mong madadapa ka rin?

Hmm.

Kailangan ko ata ng Rush Fitness Water, yung lasang life sana. Lagi na lang kasing Grapefruit eh. Lasang matabang na Sprite.

Hay. So tired, so tired.


No comments: