Overcut?

Oh shit. Nalate ako sa PE kanina kasi pinalantsa ko pa yung PE shirt ko. Well, medyo late na rin kasi akong nagising eh. Nakalimutan ko kasing papalantsahin ko pa pala yung PE shirt ko nung nagising ako ng 6:30 ng umaga kanina.

Tinanong ko si Coach Pol kung ilan cuts na ba ako.

"Overcut ka na yata eh! Bakit ka ba nalate?"

At sinabi kong pinalantsa ko pa yung shirt ko. Totoo naman eh.

Natawa na lang si Coach Pol.

"Sir, papasok na lang po ako sa Friday."

"O sige sige, go shower ka na!"

Ayun. So sa Friday, ang dami ko na namang dalang gamit. Pupunta ako sa Gateway na dala ang ganun karaming gamit. Hay. Mas mabuti naman ba siguro yun kaysa naman W ako sa PE. PE na lang nga, W pa? Sayang pati yung scholarship ko no.

Ilang beses nga sumayad sa isip ko kung anong gagawin ko kung ilagay ako sa spotlight ni Coach Pol katulad nung ginawa niya dun sa first year na naovercut rin. Ewan ko, sasabihin ko pa rin sigurong papasok ako sa Friday. Kung hindi pumayag si Coach, sasabihin kong scholar ako. Well, ang mga katagang "scholar ako" has worked on many instances bilang mga palusot. Sheesh. Well, at least naman nagswiswimming si Coach Pol nung dumating ako kanina at isa pa, magkaibang-magkaiba ang ugali namin nung first year na naovercut no.

Kanina lang, naiinis ako sa sarili ko na bakit ba ako nalate kanina. Well, dapat hindi, kaso lang, ang tagal napuno nung jeep sa may UP. Kasalanan ko ba yun? I mean, dapat exactly on time lang ako, kung bakit naman kasi ang tagal napuno nung jeep na yun eh. It took that jeep 25 minutes to fill up, instead of the usual 3 or 5 minutes.

Tell me, kasalanan ko ba yun? Well, probably oo. Ewan ko.

Ewan ko ba sa life.

Celebration ng 18th birthday ni Kim nung Saturday sa Hard Rock Cafe sa Makati. It was really, really, really great. Wala akong pagsisisi sa pagpunta sa debut ni Kim. Sobra. Well baka meron, kasi yung host, sobrang W talaga. As in souper souper W talaga. Promise. Nakakainis yung host. Pero I didn't let that person destroy that night.

Nung natapos yung program, parang naging open na sa lahat yung Hard Rock. Nagkaroon ng mga dancer at singer (Mocha ata, na yung lead singer nila eh pangit yung pwet at sobrang pinagtatawanan namin). Umalis kami ni Ej kasi gusto kong mag-Timezone. Ayaw rin pala ni Ej dun sa mga dancers na yun, na yung isa, mukhang bakla.

I failed Toccata. Well, nahihirapan naman talaga ako sa song na yun eh.

Pagkabalik namin, parang may dance floor na. Nakisali rin ako after some time sa mga kasama ko dun. Grabe yung feeling sa dance floor na yun. Nakakahilo dahil dun sa mga flashing of lights, pero sobrang liberating in some sort of way. At yung feeling na yun, infectious and lasts while you hear music. Grabe. Parang kahit anong gawin mo, ayos lang. Kahit magwala ka dun, ayos lang. Parang kaya mong gawin lahat ng maiisip mong gawin, basta lang gawin mo yun habang umiindak ka sa tunog. Pero nakakapagod din sumayaw nang sumayaw for about 30 minutes or so. Pag upo mo naman, yung mga paa mo, sumasayaw pa rin. It was really weird, but fun.

Parang life? I mean masaya, pero nakakapagod din paminsan. Ewan ko ba.

Tapos kanina lang, sabi ni Ray, parang we keep on yearning for happiness even if it eludes us each and every time. We keep on yearning even though we know it would elude us every time. We keep on yearning even if we know that the happiness we are yearning for would last but a fleeting moment. Nagkaroon kasi siya ng analogy ng gospel sa Road Runner show. Parang si Beep beep, fast, si Wile E., slow, si Beep beep, food para sa isang gutom na coyote. Kung yung ACME (American Company that Makes Everything) really makes everything, bakit hindi na lang daw umorder si Wile E. ng pagkain, instead of buying that latest gizmo that costs ewan ko? Sabi ni Ray, parang ganun daw tayo. Kapag hindi natin maabot ang gusto natin, we turn to our ACMEs: drugs, sex, money, power, fame, at marami pang iba. We do this in the hopes na mapunan ng mga ito yung hapiness na hindi natin makuha kuha dahil sa mga limitations natin, mga limitations na tayo rin ang nagseset. But do we feel happy when we turn to our ACMEs?

Ano kaya sa tingin mo?

No.

Pero, is there a real definition for "happiness"?

We keep on yearning...

Oo nga. Bakit nga ba?

Ang saya-saya ko over the weekend. Biglang ganito naman ngayon.

Well, I'm looking forward on swimming on Friday for 2 hours. Kasi sabi ni Coach, kulang pa ako sa pagpoint ng mga paa sa frog kick.

Or am I? Ewan ko ba.