Sumakit ulit ang aking lower back nung nakaraang Wednesday. Naglalakad lang ako sa hallway nang biglang namilipit ang left side ng aking torso. Sobrang sakit ng likuran ko, at nanghihina sa sakit ang kaliwang bahagi ng aking katawan. Hindi ako makahinga ng mabuti sa sakit. Pero naligo pa rin ako kasi kailangan kong pumasok sa PE kasi nga, 2 cuts na ako.
Ang weird ng lakad ko papasok. Nakataas yung left shoulder ko. Well, hindi naman masyadong halata kasi naka-backpack naman ako. Pero still, ang sakit talaga ng likod ko.
Hindi ako nag-swimming nung PE. Late akong dumating, pero sinabi ko kay Coach Pol na hindi ako lalangoy dahil sa sobrang sakit na nararamdaman ko. Nag-aalinlangan kasi akong tumubog sa malamig na tubig kasi baka mamaya, mag-intensify yung sakit. Makinig na lang daw ako sa kanya. Introduction to Backstroke yung lesson, so medyo ok lang kasi medyo marunong naman ako mag-mabackstroke. Well, medyo lang.
Nagpunta ako sa infirmary nung araw na yun para malagyan ng hot compress ang likod ko. Kinausap ko si Ma'am Marivic at sinabi yung nararamdaman ko. Nangyari na kasi ito dati. Nung English pa nun, tumawa ako, tapos sumakit ng sobra sobra yung likuran ko. Para akong sinaksak sa may lower back at yung pain ay nagraradiate hanggang sa chest ko. Ganun kasakit. Sabi niya, ipacheck-up ko raw yung likod ko kasi nga, naulit na naman.
Narelieve naman yung pain sa likuran ko. Pero it really didn't go away. Kasi ngayong malamig dahil ulan nang ulan, sumakit na naman ang likod ko, although hindi as excruciating as before. Bearable, but uncomfortable. Yung ganung drama.
Actually, para nga akong nilalagnat. Well, I felt that way, especially after going outside the AMC classroom. Yung AMC na wala naman akong natututunan kung hindi murahin ang mga PC na walang flash player kasi incapable of the things I do when AMC time.
Well at least something good happened today. Th121 long test namin ngayon. Hindi ako masyadong nag-aral. Good thing, yung mga tanong na bibigay kanina was the same questions he gave before, the only difference in sentence structure and style. Pero we aren't out of the dark yet kasi ewan pa namin kung ano ang criteria ni Ray sa pagcheck ng answers, as Honey pointed out while she was hugging her laptop nung nasa labas kami ng classroom habang umuulan ng malakas.
Then, nung pauwi na ako, sobrang nag-iisip ako kung sa Gateway ba ako dadaan kasi less hassle sa rain aspect or kung UP ba kasi less distance walked at travelled. Gateway -- UP -- Gateway -- UP -- ... Yun lang ang pumapasok sa isip ko habang naglalakad sa ilalim ng ulan equipped with my payong. I was trying not to think of the pain that was consuming my back. Well, it was 59.39852895% effective. Ang hirap mag-concentrate kapag may masakit sa katawan no.
To add to this randomness, naisipan kong magbasa ng Tarot cards kagabi. Sinubukan ko yung Celtic Cross layout, ang ang card na lumabas sa "Relative condition of your family/friends about the problem" ay ang 13th card ng Major Arcana: Death. It was creepy, but Death in its upright position meant commonly "abrupt change." But still, it was creepy. Sinubukan kong mag deck cut, at lumabas na naman ang upright Death sa aking query (na pareho lang dun sa Celtic Cross). Oo nga pala, ang outcome ng problem ko ay ang inverted ace of wands: depression.
Going back sa aking backache (to be read as ba-ka-che) dilemma, naghanap ako ng hot water bottle sa bahay. Meron naman, but the thing was, nabali ko yung pihitan nung parang takip, rendering the thing virtually useless. Sinubukang ayusin ni ate gamit ang Mighty Bond, pero ang sabi nya:
"Hay nako kapatid, bibili na lang ako ng bago. Wala na 'tong pag-asa."
So you may ask, where is this blog post leading to?
Well, ang tulong na ating inaasahan ay paminsan hindi mo talaga maaasahan. May mga limitations din sila tulad natin. At paminsan, nakakadepress pa na malaman na ganito. You just get even more stuck in the quicksand of your helplessness.
Hay ate, how I wish na parang hot water bottle na lang tayo. Madaling palitan ang tubig kapag malamig na. Kapag nasira, madaling mapalitan.
Sabi nga ni Aliguyon, katawan, huwag kang mawalan ng lakas. Katawan ko, huwag kang mawalan ng lakas ngayong inaayos ko ang aking mga emosyon. Kung ngayon ka pa bibigay, ano na ang mangyayari sa akin?
Jeez. All this cold weather and spikes of depression and fleeting mania have taken their toll on my body.
"Hay nako Rudolf, bumili ka na lang ng bago. Wala ka nang pag-asa."
Tss, I wish it was that easy.
Ang weird ng lakad ko papasok. Nakataas yung left shoulder ko. Well, hindi naman masyadong halata kasi naka-backpack naman ako. Pero still, ang sakit talaga ng likod ko.
Hindi ako nag-swimming nung PE. Late akong dumating, pero sinabi ko kay Coach Pol na hindi ako lalangoy dahil sa sobrang sakit na nararamdaman ko. Nag-aalinlangan kasi akong tumubog sa malamig na tubig kasi baka mamaya, mag-intensify yung sakit. Makinig na lang daw ako sa kanya. Introduction to Backstroke yung lesson, so medyo ok lang kasi medyo marunong naman ako mag-mabackstroke. Well, medyo lang.
Nagpunta ako sa infirmary nung araw na yun para malagyan ng hot compress ang likod ko. Kinausap ko si Ma'am Marivic at sinabi yung nararamdaman ko. Nangyari na kasi ito dati. Nung English pa nun, tumawa ako, tapos sumakit ng sobra sobra yung likuran ko. Para akong sinaksak sa may lower back at yung pain ay nagraradiate hanggang sa chest ko. Ganun kasakit. Sabi niya, ipacheck-up ko raw yung likod ko kasi nga, naulit na naman.
Narelieve naman yung pain sa likuran ko. Pero it really didn't go away. Kasi ngayong malamig dahil ulan nang ulan, sumakit na naman ang likod ko, although hindi as excruciating as before. Bearable, but uncomfortable. Yung ganung drama.
Actually, para nga akong nilalagnat. Well, I felt that way, especially after going outside the AMC classroom. Yung AMC na wala naman akong natututunan kung hindi murahin ang mga PC na walang flash player kasi incapable of the things I do when AMC time.
Well at least something good happened today. Th121 long test namin ngayon. Hindi ako masyadong nag-aral. Good thing, yung mga tanong na bibigay kanina was the same questions he gave before, the only difference in sentence structure and style. Pero we aren't out of the dark yet kasi ewan pa namin kung ano ang criteria ni Ray sa pagcheck ng answers, as Honey pointed out while she was hugging her laptop nung nasa labas kami ng classroom habang umuulan ng malakas.
Then, nung pauwi na ako, sobrang nag-iisip ako kung sa Gateway ba ako dadaan kasi less hassle sa rain aspect or kung UP ba kasi less distance walked at travelled. Gateway -- UP -- Gateway -- UP -- ... Yun lang ang pumapasok sa isip ko habang naglalakad sa ilalim ng ulan equipped with my payong. I was trying not to think of the pain that was consuming my back. Well, it was 59.39852895% effective. Ang hirap mag-concentrate kapag may masakit sa katawan no.
To add to this randomness, naisipan kong magbasa ng Tarot cards kagabi. Sinubukan ko yung Celtic Cross layout, ang ang card na lumabas sa "Relative condition of your family/friends about the problem" ay ang 13th card ng Major Arcana: Death. It was creepy, but Death in its upright position meant commonly "abrupt change." But still, it was creepy. Sinubukan kong mag deck cut, at lumabas na naman ang upright Death sa aking query (na pareho lang dun sa Celtic Cross). Oo nga pala, ang outcome ng problem ko ay ang inverted ace of wands: depression.
Going back sa aking backache (to be read as ba-ka-che) dilemma, naghanap ako ng hot water bottle sa bahay. Meron naman, but the thing was, nabali ko yung pihitan nung parang takip, rendering the thing virtually useless. Sinubukang ayusin ni ate gamit ang Mighty Bond, pero ang sabi nya:
"Hay nako kapatid, bibili na lang ako ng bago. Wala na 'tong pag-asa."
So you may ask, where is this blog post leading to?
Well, ang tulong na ating inaasahan ay paminsan hindi mo talaga maaasahan. May mga limitations din sila tulad natin. At paminsan, nakakadepress pa na malaman na ganito. You just get even more stuck in the quicksand of your helplessness.
Hay ate, how I wish na parang hot water bottle na lang tayo. Madaling palitan ang tubig kapag malamig na. Kapag nasira, madaling mapalitan.
Sabi nga ni Aliguyon, katawan, huwag kang mawalan ng lakas. Katawan ko, huwag kang mawalan ng lakas ngayong inaayos ko ang aking mga emosyon. Kung ngayon ka pa bibigay, ano na ang mangyayari sa akin?
Jeez. All this cold weather and spikes of depression and fleeting mania have taken their toll on my body.
"Hay nako Rudolf, bumili ka na lang ng bago. Wala ka nang pag-asa."
Tss, I wish it was that easy.
No comments:
Post a Comment