Uulitin ko na naman yung Parasite Eve 2. Hindi ko kasi binili kay Jodie yung M4A1 eh. Dapat binili ko na talaga. Nagkaroon pa naman ako nung feeling na "kailangan ko 'tong bilhin." Oh well.
Ay. Kakabasa ko lang ng walkthrough. Hindi ko na pala kailangang ulitin kasi ang sabi sa where you can get it ng M4A1 ay "Everywhere weapons are sold." Well, at least naman hindi ko na uulitin. Inulit ko na kasi yan kasi namiss out ko sa Akropolis Tower yung very important Black Card at yung isang Protein Capsule na +5 to HP. Paano ko alam? Sabi ni Kuya eh. I've never played anything like this before, lagi na ko na lang pinapanood si Kuya or si Kuya Omel maglaro ng PE2 or Resident Evil while I scare the crap out of my very imaginative mind back then.
Well anyway, late na naman ako for Fil kanina. Lagi naman eh. Hindi raw gagamitin ni Sir Ariel yung laptop niya kasi nagkavirus daw ito. Naapektuhan daw yung mga word documents niya. Instead na .doc ang file extension, naging .scr or screensaver. Hindi ko alam yun. Napansin niya raw yun nung nagpunta siya sa internet cafe at sinubukang iaattatch yung isang document sa mail. Dun nga niya napansin yung .scr na extension. Nangamba na raw siya , at nung nakauwi siya sa bahay at tiningnan yung mga document files sa laptop niya, dun niya nasabing "Putang ina, may virus 'to." So ayun, kinuwento niya na nagpatulong siya sa kanyang kaibigan na maayos at after 2 hours, natanggal naman daw yung 26 viruses na nahanap. Yun nga lang, nawala lahat ng doc files ni Sir. Parang kapag tinapat mo raw yung cursor sa icon ng isang doc file, bigla na lang daw itong naglalaho.
Ang masama pa raw nito, sa Friday na yung thesis proposal ni Sir para sa kanyang MA. Yung pangalan pa nga raw nung doc file ng thesis niya was something like "Thesis Proposal Home Stretch."
"Waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa."
"Halaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa."
O syet.
Buti na lang daw, inuupdate niya ang kanyang mentor sa progress ng kanyang thesis. Meaning sinesend niya by parts yung kanyang nagawa para sa thesis niya. So susubukan na lang raw niyang ipagtagni-tagning muli ang kanyang mga naiisip sa pamamagitan ng mga documents na iyon na nasa email. Buti naman. Thank someone for the redundancy or stupidity of sending yourself email. Well, baka mamaya hindi siya stupid at all. To be safe, kailangan maging redundant? Well, sa tingin ko, hindi mo lang talaga maasahan ang kahit ano or kahit sino 100%. Sarili mo lang ang maaasahan mo ng buong buo. Well paminsan pa nga hindi rin eh.
Going back, nabura lahat ng soft copies ng lahat ng long tests, mga guide qeustions, basta lahat ng word documents. Kasama na rin daw sa mga nawala yung mga sinulat na tula, maiikling kuwento, at mga journal entry na ginawa ni Sir Ariel over the past years. Sabi niya, nawala yung identidad niya na binuo niya sa isang iglap.
Totoo naman eh. Kung ano ang isunusulat mo, yun ang expression ng mga damdamin mo, so ang mga sinusulat mo ay ang sarili mo. Parang ganun.
Tapos, hindi alam ni Sir Ariel kung ano ba dapat yung mararamdaman niya: kung maiiyak ba siya or kung maliliberate ba siya. Well, maiiyak kasi ang dami niyang ambitions and dreams para sa future. Sasali daw dapat siya sa Palanca awards. Yung mga inaaspire ng mabubuting Filipino teachers na writers rin someday. Liberating daw kasi parang he could recreate himself anew. Parang he could start making an identity very different from what he is now. But the thing is, hindi niya maimagine ang sarili niya bilang isang straight na straight at lalaking-lalaking flight steward, or kung maimagine man niya, sa tingin niya, magiging mas masaya siya kung ano na siya ngayon. Yun nga lang, parang wala siyang katibayan o patunay ng kaniyang pagiging ganoon.
Pero nung kinukwento yan ni Sir Ariel, parang naluluha talaga yung mga mata niya. Never ko pa siyang nakita at marinig na magsalita sa ganoong paraan.
Yung mga antivirus programs kasi na yan eh. Para kumita sila, gumagawa sila ng mga virus. Tss, get yourselves decent lives! Hindi yang ganyan no. Pesteng mga virus na yan.
Pero ang ganda nung reflection ni Sir Ariel. Especially sa akin na if given a chance, would live another life. I mean, tama si Sir sa pagsabi na kuntento na siya kung ano siya ngayon. Sa totoo lang, malaki ang paghanga ko kay Sir Ariel dahil tanggap niya ang kahit na anong uri ng pagkatao meron siya. Siguro, kung sumali si Sir sa Binibining Pilipinas at tinanong ng tanong sa Q&A ng "If given a chance to change something in your past, what would you change and why?" kind of question, malamang sasabihin ni Sir na wala. Well oo, gasgas na sagot na yan ng mga contestants, pero sincere ba talaga sila? I bet hindi.
Wow, at naisip ko na naman ang favorite lines ko sa Sailing Day:
精一杯 存在の証明 過ちも 間違いも
Seiippai sonzai no shoumei ayamachi mo machigai mo
With all my might, I am proof of existence
自分だけに価値のある財宝
Jibun dake ni kachi no aru zaihou
An error, a mistake, to me those are valuable treasures
Mabuhay ka Sir Ariel. Mabuhay ka.
Ay. Kakabasa ko lang ng walkthrough. Hindi ko na pala kailangang ulitin kasi ang sabi sa where you can get it ng M4A1 ay "Everywhere weapons are sold." Well, at least naman hindi ko na uulitin. Inulit ko na kasi yan kasi namiss out ko sa Akropolis Tower yung very important Black Card at yung isang Protein Capsule na +5 to HP. Paano ko alam? Sabi ni Kuya eh. I've never played anything like this before, lagi na ko na lang pinapanood si Kuya or si Kuya Omel maglaro ng PE2 or Resident Evil while I scare the crap out of my very imaginative mind back then.
Well anyway, late na naman ako for Fil kanina. Lagi naman eh. Hindi raw gagamitin ni Sir Ariel yung laptop niya kasi nagkavirus daw ito. Naapektuhan daw yung mga word documents niya. Instead na .doc ang file extension, naging .scr or screensaver. Hindi ko alam yun. Napansin niya raw yun nung nagpunta siya sa internet cafe at sinubukang iaattatch yung isang document sa mail. Dun nga niya napansin yung .scr na extension. Nangamba na raw siya , at nung nakauwi siya sa bahay at tiningnan yung mga document files sa laptop niya, dun niya nasabing "Putang ina, may virus 'to." So ayun, kinuwento niya na nagpatulong siya sa kanyang kaibigan na maayos at after 2 hours, natanggal naman daw yung 26 viruses na nahanap. Yun nga lang, nawala lahat ng doc files ni Sir. Parang kapag tinapat mo raw yung cursor sa icon ng isang doc file, bigla na lang daw itong naglalaho.
Ang masama pa raw nito, sa Friday na yung thesis proposal ni Sir para sa kanyang MA. Yung pangalan pa nga raw nung doc file ng thesis niya was something like "Thesis Proposal Home Stretch."
"Waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa."
"Halaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa."
O syet.
Buti na lang daw, inuupdate niya ang kanyang mentor sa progress ng kanyang thesis. Meaning sinesend niya by parts yung kanyang nagawa para sa thesis niya. So susubukan na lang raw niyang ipagtagni-tagning muli ang kanyang mga naiisip sa pamamagitan ng mga documents na iyon na nasa email. Buti naman. Thank someone for the redundancy or stupidity of sending yourself email. Well, baka mamaya hindi siya stupid at all. To be safe, kailangan maging redundant? Well, sa tingin ko, hindi mo lang talaga maasahan ang kahit ano or kahit sino 100%. Sarili mo lang ang maaasahan mo ng buong buo. Well paminsan pa nga hindi rin eh.
Going back, nabura lahat ng soft copies ng lahat ng long tests, mga guide qeustions, basta lahat ng word documents. Kasama na rin daw sa mga nawala yung mga sinulat na tula, maiikling kuwento, at mga journal entry na ginawa ni Sir Ariel over the past years. Sabi niya, nawala yung identidad niya na binuo niya sa isang iglap.
Totoo naman eh. Kung ano ang isunusulat mo, yun ang expression ng mga damdamin mo, so ang mga sinusulat mo ay ang sarili mo. Parang ganun.
Tapos, hindi alam ni Sir Ariel kung ano ba dapat yung mararamdaman niya: kung maiiyak ba siya or kung maliliberate ba siya. Well, maiiyak kasi ang dami niyang ambitions and dreams para sa future. Sasali daw dapat siya sa Palanca awards. Yung mga inaaspire ng mabubuting Filipino teachers na writers rin someday. Liberating daw kasi parang he could recreate himself anew. Parang he could start making an identity very different from what he is now. But the thing is, hindi niya maimagine ang sarili niya bilang isang straight na straight at lalaking-lalaking flight steward, or kung maimagine man niya, sa tingin niya, magiging mas masaya siya kung ano na siya ngayon. Yun nga lang, parang wala siyang katibayan o patunay ng kaniyang pagiging ganoon.
Pero nung kinukwento yan ni Sir Ariel, parang naluluha talaga yung mga mata niya. Never ko pa siyang nakita at marinig na magsalita sa ganoong paraan.
Yung mga antivirus programs kasi na yan eh. Para kumita sila, gumagawa sila ng mga virus. Tss, get yourselves decent lives! Hindi yang ganyan no. Pesteng mga virus na yan.
Pero ang ganda nung reflection ni Sir Ariel. Especially sa akin na if given a chance, would live another life. I mean, tama si Sir sa pagsabi na kuntento na siya kung ano siya ngayon. Sa totoo lang, malaki ang paghanga ko kay Sir Ariel dahil tanggap niya ang kahit na anong uri ng pagkatao meron siya. Siguro, kung sumali si Sir sa Binibining Pilipinas at tinanong ng tanong sa Q&A ng "If given a chance to change something in your past, what would you change and why?" kind of question, malamang sasabihin ni Sir na wala. Well oo, gasgas na sagot na yan ng mga contestants, pero sincere ba talaga sila? I bet hindi.
Wow, at naisip ko na naman ang favorite lines ko sa Sailing Day:
精一杯 存在の証明 過ちも 間違いも
Seiippai sonzai no shoumei ayamachi mo machigai mo
With all my might, I am proof of existence
自分だけに価値のある財宝
Jibun dake ni kachi no aru zaihou
An error, a mistake, to me those are valuable treasures
Mabuhay ka Sir Ariel. Mabuhay ka.
No comments:
Post a Comment