Busy

One thing I can say: being a senior isn't easy.

I have a lot of things to do. That's all I've been saying for the past two weeks. It's hard to balance academics from org life.

I need to compromise things, and unfortunately, my blog is one of those unlucky little parts of my life which I need to set aside in order to make my dreams of a nice future come to fruition, one small step at a time. Each and every day seems like a whole week. Two weeks have passed, but it feels that a whole semester just elapsed. I lose track of the ideas that come to my mind because I'm too occupied to even just think of something to write. I don't know. Right now, I'm living off the nice feeling whenever you cross out something out of your epic to-do list.

Sigh. Last two semesters to go.

I feel sad that the end is already so visible, but I'm happy because I made friendships that I know will last seven lifetimes.

Tired, so tired. But I'm happy with what I have.

June 19, 2009

I will never forget this day.

Huling First Day ng First Sem

Hay grabe. Senior na po ako. Huling dalawang semestre ko na po ito sa Pamantasan ng Ateneo de Manila. Ngunit tinatamad po akong pumasok bukas. Bitin na bitin po kasi ang aking bakasyon dahil kakatapos lang ng aking OJT. Sobrang hindi pa ako handa talaga pumasok bukas. Gusto ko nang mag-ayos ng gamit para bukas, pero ayaw ng katawan ko. Napakabigat ng pakiramdam ko talaga ngayon. Iniisip ko, ito ba ang nararamdaman ng isang presong bibitayin na sa loob ng labindalawang oras?

Ang labo, pero ngayong malapit na ako magtapos, ngayon ko pa nararanasan ang mga first day high na katulad nito. Hindi lang talaga ako mapalagay, grabe. Parang gusto kong iikot nang iikot ang tumbong ko sa kinauupuan ko ngayon, pero miski iyon, tinatamad akong gawin. Parang hindi kasi talaga sapat ang tatlong araw na pahinga, e. O baka naman sapat na ito, kaya lang tila kulang ito dahil isa akong malaking batugan? Ah naku naman talaga. Gusto kong matulog nang matulog nang matulog nang matulog. Ang sarap kasi sa batugang pakiramdam ang magigising ka sabay babanatan mo ng isa na namang five-minutes-pero-nagiging-five-hours na tulog.

Hindi lang talaga ako mapakali kasi huling first day ng first sem ko na ito. Grabe, parang kailan lang, unang first day ng first sem ko tapos ngayon, huli na. Ang bilis ano?

Magulo

Ang gulu-gulo ng nasa isipan ko ngayon. Ang gulu-gulo ng iniisip ng isipan ko ngayon. Ang gulu-gulo ng gulo na iniisip ng isipan ko ngayon. Basta, ang gulu-gulo talaga.

Alam mo yung may gusto kang sabihin sa isang tao pero hindi mo alam kung ano ang sasabihin niya sayo kaya hindi mo masabi yung gusto mong sabihin doon sa taong may gusto ka sanang sabihin? Ang gulu-gulo diba? Bakit kasi hindi pa naiibento ang wonder aparato na kung saan may lalabas na thumbs up sa noo ng taong may gusto kang sabihin kapag wala ka naman dapat ikatakot at ikabahala na sabihin ang gusto mong sabihin sa taong may gusto ka sanang sabihin. Hindi ko sinasadyang guluhin ang magulo nang post na ito dahil ang gulu-gulo lang talaga ng lahat. Ito ako, nakaupo sa kama ko sa kadiliman ng aking kwarto, tanging ang laptop ko lamang ang nagsisilbing ilaw, pero kahit ang ingay lang ng bentilador at ang mahinang pagratrat ng mga keys sa keyboard ang aking naririnig, gulung-gulo pa rin kasi ang utak ko. Sobrang gulung-gulo na. Hindi ko alam kung ito ba ay dahil may pasok na bukas o baka naman dahil inaantok na ako't heto akong pilit pinipigilan ang isang bagay na dapat hindi pinipigil kahit kailan, maliban na lamang siguro sa kung saan mang lugar o panahon na ayaw ko nang isipin dahil makagugulo lang talaga ito sa kaguluhang nagaganap sa magulo kong isip. Parang ang dami ko kasing kailangan gawin at ang dami dami ko pang gustong gawin, pero Linggo na lang ang natitirang araw para magawa ko lahat ng kailangan at gusto kong gawin. Nakadadagdag ito sa kaguluhan ng magulo kong isip kasi nga may gusto akong itanong sa isang tao ngunit hindi ko naman maitanong dahil hindi ko maisip kung paano ko ito itatanong dahil gulung-gulo ang aking isip. Kasi baka mamaya kapag tinanong ko sa taong may gusto akong itanong ngunit hindi ko matanong dahil naguguluhan talaga ako ang tanong na gusto kong itanong, baka kung ano na ang kaniyang maging reaksyon at dahil doon, lalo pang maguluhan ang magulo kong isip. Hindi ko na maintindihan ang mga pinagsususulat ko rito, kasi nga gulung-gulo na talaga ako sa gagawin ko. Yun bang parang hindi na ako makatulog nang mahimbing sa kakaisip kung paano ba ang gagawin ko para maitanong ko na ang tanong na gusto kong itanong sa taong may gusto akong itanong. Kasi sa tingin ko, maguguluhan lang siya sa tanong na itatanong ko kaya't gulung-gulo na talaga ako't hindi makapili kung ano ang kailangan kong gawin para maitanong ko ang tanong na gusto kong itanong nang matiwasay at walang nangyayaring kung ano mang peligrong dadagdag sa kaguluhang sinasapit ng magulo kong isip.


Ano ba yung gusto kong itanong?

Yun nga eh. Sa gulo ng magulo kong isip, hindi ko na maisip kung ano nga ba ang gusto kong itanong sa taong may gusto sana akong sabihin at itanong.


Sino ba kasi yang gusto kong sabihan at tanungan?

Yun nga eh.

One-Sentence Status Six

The night sleeps, waiting for a dream to carry her home.

Rudolf, feeling lonely once again

Tatlong Daang Oras - Huling Tatlumpung Minuto

Ito na. Pinatay na ang aircon dito sa opisina. Ito na ang huling beses kong maririnig ang kakaibang pagtahimik ng makulimlim na tunog ng aircon na ito. Huling beses na ako maiinitan matapos lamigin ng higit sa walong oras. Nung nagsimula ako dito, ginusto ko nang umalis, pero ngayong aalis na ako, gusto ko pang manatili kahit na ilan pang mga sandali. Siguro nakasanayan ko nang gumising ng umaga para magmadali patungo sa Quezon Avenue station ng MRT. Nakasanayan ko na rin marahil ang kakaibang siksikan tuwing mamalasin sa pagsakay sa tren. Sanay na akong magitgit ng kung sino mang tao at makipagdikitan ng katawan sa isang taong hindi ko kilala't malamang isang beses ko lang makikita sa buong buhay ko. Sanay na akong mapawisan ng pawis ng ibang tao, at nasanay na rin akong matuyuan ng pawis ng ibang tao. Sanay na akong araw-araw sumasakay ng elevator pataas at pababa ng ika-siyam na palapag. Nasanay na rin akong maghugas ng aking baunan. Nasanay na rin ang aking braso na may inaabot na baso ng malamig na tubig o kaya nama'y mainit na kape. Nasanay na rin kahit papaano ang aking mata sa pagbabad sa daan-daang linya ng code sa loob ng walong oras. Nasanay na rin ang aking katawan na maupo sa isang upuang pang-opisina, at sa tingin ko, hahanap-hanapin ko ito pagdating ng pasukan. Nasanay na rin ako sa paghalumbaba sa harap ng monitor ng computer na ginagamit ko habang iniisip kung ano ba ang problema ng ginagawa kong trabaho. Kayang kaya ko na rin labanan ang aking puyat at antok sa loob ng walong oras nang pagtatrabaho o "pagtatrabaho".

Nakasanayan ko na rin ang boses ng mga taong nakapaligid sa akin dito, at kahit na hindi sa akin ibinabato ang mga salitang inuusal sa aking paligid,

hahanap hanapin ko pa rin ang mga salitang nagpaikut-ikot sa aking mga tenga
at ang mga boses na dalawang daan at animnapu't dalawang oras ko nakasama.

One-Sentence Status Five

The most rewarding things come from the scariest decisions and opportunities.

Clar on Nicole's Plurk

You May Pull the Red String

The shadows of sins flicker and flutter. A sorrowful destiny; a path of doubt. The hater and he hated are two in one; two cracked mirrors reflecting each other. We come from the darkness, where the threads of time intertwine.

We shall exact your revenge.

---
Urban legend has it that if one posts their grudge on a mysterious web page at the stroke of midnight, Ai Enma - a young, pale girl known as the Jigoku Shoujo (Girl from Hell) - will appear with a straw doll with a string around its neck. This site, known as the Jigoku Tsushin (Hell Correspondence), is rumored to be only accessible exactly at midnight. Should someone submit the name of someone against whom they bear a grudge or immense hatred, Ai Enma will take them to a realm of perpetual twilight where she offers them a straw doll with a red string wound around its neck and describe to the client the details of their contract; should the client pull the string tied around the doll's neck, she will ferry the target of the revenge straightaway to Hell. However, once the client's life has ended, he or she too will go to Hell; a black crest-shaped mark appears on the client's chest to serve as a permanent reminder of this and their decision to send someone to Hell. Both of them will wander hell for eternity, forever feeling pain and suffering; not knowing what paradise is like.


"If you truly wish to eliminate the person tormenting you, you would just pull this red string. Upon doing so, you enter into an official contract with me. The person tormenting you would be sent immediately to hell. But when a person is cursed, two graves are dug. When your body dies, your soul goes to hell, forever wandering and never knowing what paradise is...

And now, you decide what happens next."

Tatlong Daang Oras - Huling Tatlong Araw

Malapit nang matapos ang OJT ko dito sa 3M. Para sabihin ang totoo, wala akong natutunang bago dito. Inulit ko lang ang ginawa ko noong ikalawang semestre sa Pamantasan ng Ateneo de Manila: gamitin ang Java Hibernate. Sa totoo lang, kung bibigyan ako ng pagkakataong ulitin ang practicum ko, hindi ko na nanaising pumasok muli dito sa 3M. Gagandahan ko na agad ang papel ng aking mga resume at hindi lang sa pipitsuging papel ilalathala ang mga resume ko.

Ito siguro ang pinakamalaki kong pagkakamali.

Ang taas ng mga pangarap ko noong naghahanap pa ako ng mapapasukan para sa OJT. Pero walang nangyari sa lahat ng mga ito. Hindi ko lang talaga alam kung bakit; siguro dala talaga ito ng papel na ginamit ko upang isakatotohanan ang aking mga natamo sa aking buhay. Hindi ko lang alam kung interesado ba ang ibang tao sa mga sinulat ko doon. Malamang hindi.

Wala akong natutunan dito. Pero sa tingin ko isa rin itong pagkakamali.

Siguro, kailangan ko nang matuto na libre nga ang mangarap, ngunit hindi dapat nagpapadala ang tao sa mga pangarap na ito. Hindi lahat ng bagay ay kayang matamo tutal,


walang nang libre sa mundo.



Ang tatlong daan ay hindi na makakamit, ngunit matatapos na ang lahat sa loob ng tatlong araw.
(Tatlong daan binawasan ng dalawang daan at apatnapu't lima ay limampu't lima.)

One-Sentence Status Four

Tomorrow, don't come and let today never end.

Rudolf, getting tired of things that tire him

(One)-Sentence Status Three

I can live with my choices. Hopefully, you can too.

Kimmy, while discussing with me her plans in life

Second to the Last Sem: SUPER SCHEDULE

OHYESS I JUST LOVE BEING IN THE LAST BATCH. SO MANY CHOICES LEFT!
(sarcasm intended)

Classes:

Th151: A Theology of the Catholic Social Vision
Clamor, Arnella Francis
Section E, MWF 1030 - 1130, B105

Ph104: Foundations of Moral Value
Principe, Jesus Deogracias
Section M, MWF 1130-1230, BEL212

Ec102: Basic Economics, Agrarian Reform and Taxation
Bautista, Cristina
Section O, MWF 1430 - 1530, SECA208A

CS112: Structure of Programming Language
Instructor to be announced
Section A, MWF 1230 - 1330, CTC215

CS130: Theory of Computation
Instructor to be announced
Section A, TTh 0730 - 0900, F227

CS179.11: Special Topics in Multimedia: Introduction to Flash Scripting
Instructor to be announced
Section A, MWF 1330 - 1440, F204

CS179B: Integrative Project
Mentor: De Vera, Jose Alfonso
Section C, F 1800 - 2100, CTC214

Clock Strikes Twenty One - Late by Forty-Eight

Clock Strikes Twenty - Late by Forty-Eight

It was then that a streak of light different from all the rest appeared. It was a familiar spectacle, at least to my eyes. I kept on trying to remember what that was, and after a moment's pause and a skipped heartbeat, I remembered it. I stood my ground and tried to undo the damage the darkness was dealing me.

I remembered the patch of sunshine made for one.

I remembered the time when two hearts beat as one.

In that star of hope, might, and strength, I saw the one and only truth that I was searching for. The midnight ocean was not the evening sky, but were the windows of my eyes. Deep inside my eyes filled with tears of sadness and strength, I saw everything important in the thing I call life.

The clock struck nineteen. I am still not ready.

The clock struck twenty. I'm slowly getting there.


The clock strikes twenty-one, and everything went wrong. Everything, except one. As I search all that what was left, that single memory that remained precious slipped from my weakened grip, to be lost in the endless wait of forever.

I know I will meet you someday, somewhere, some place.


Please wait for me.

Puro Putang Ina Po Itong Post na Ito, Huwag Nang Basahin Kung Ayaw Makakita ng "Putang Ina"

WAREAGSSGFSHUGSNAKLGHWJIAD! DKSJHAIDUGBASDIGHASB! DJKHSDGJKADH! DSJKGHAHGJAAOO! SDKGHAIODSBGAASDIUASDBGAKSJDGUSS! SSGSSGS? SKHGSSGIHWTAAA! KSHGSKSGHGSLWITHWSLSG! ASDJKGHSDGSHDGSDHDSEOTUEPSHNZD! SAFSA! SGAGAGASGASGAS! ASDGDG! AFAF! DSKGDSSDHPUTANGINASDIGHD!

(Sige nga, basahin mo yan ng hiyang at matatas)

Tinatamad akong mag-English ngayon. Maulan kasi eh. Pupunuin ko rin ng mura itong post ko para ipakita kung gaano ako galit at nalulungkot nang magkasabay. Putang ina! Putang ina mo, mahal kong mambabasa, dahil nabasa mo ang mga katagang "Putang ina!" Nagpapasalamat ako dahil putang ina ako, putang ina ka, at putang ina tayong lahat na nagbabasa ngayon ng mga langtarang pagbabangit ng mga putang inang putang ina na yan. Ang sarap talaga sumigaw at magmura kapag walang nakakarinig sayo. Isipin mo, walang makakaalam na napakabalbal pala ng pananalita't napaka dumi pala ng iyong dila. Lahat na, sabihin mo! Putang ina na ang impit ay nasa Pu. Putang ina na ang damdamin ay nasa tang. Putang ina na damang dama ang pagka-ina ng putang ina. 'Di ba? Mas masarap ibulyaw sa buong mundong hindi ka naman maririnig ang putang ina kung ikukumpara sa son of a bitch. Parang ay, anak ako ng aso? Eh ano naman ngayon kung anak ako ng aso, 'tang ina ka pala e. 'Di ba? Gumaganun na talaga ako ngayon. Putang inaaaa! Ang sarap magmura sobra. Kasi naman, ang daming nangyayari sa mundo na nakakaputang ina naman talaga. Pasensiya na't minura kita kanina, mahal kong mambabasa. Alam mo namang hinding hindi kita taus pusong mumurahin, 'di ba? 'Di ba? Putang ina mo maniwala ka! Kung hindi, putang ina mo na talaga!

Nakakaiyak na nakakainis lang talaga kasi ang buhay. Ang daming nangyayaring ayaw mo sanang mangyari. Ang daming nangyayaring sana, sa ibang araw na lang nangyari kung hindi talaga ito maiiwasang mangyari. Putang ina, biruin mong umiyak ako sa aking kaarawan noong Martes? Sa lahat ng dalawampu't isang kaarawan ko, sa nagdaan lang ako napaiyak. Tanga kasi ako. Sana may umimbento ng gamot na pampatalino. Kung walang iimbento nito, siguro kakainin ko na lang ang mga utak ng mga may regalong kabataang Promil (Promil Gifted Children) para naman tumalino ako kahit kaunti. O kaya iimbento ako ng daungan ng pangkalawakang kinakain sa umaga bus (USB Port) para sa mga utak natin para naman maaaring ilipat sa isang kinang ikalawang bagay na maaaring paglagyan ng alaala ng kompyuter (flash disk) ang mga gusto nating makalimutan na. Nakakainis ang pagkapaulit-ulit nito. Daig pa niya ang nakakairitang pagkamatay at pagkabuhay ng sistemang ginagawa (Systems Develompent Life Cycle). Oo, yun kasi ang ginagawa namin dito sa aming pagsasanay sa trabahong On-the (On-the-Job Training). Palagi na lang kasing ganito, pero tila hindi pa rin ako nasasanay sa kahit gaano karaming beses pa ito mangyari sa akin.

At dahil diyan, sasabihin kong muli ang putang ina. Siguro naman ayos lang naman sayong mabasa ang "putang ina", hindi ba? Binigyan na kita ng babala sa titulo pa lang ng poste ng blog (blog post) kong ito.

Sabihan mo ako ng putang ina, sasabihan rin kita ng putang ina. Gusto mong magkaroon tayo ng palabas pababa ng putang ina (putang ina showdown)? Ayos lang sakin, mehn. Makikinig lang muna ako ng Jai Ho (Ikaw ang Aking Kapalaran) (Jai ho (You are My Destiny)).

Tatlong daan binawasan ng dalawang daan at dalawampu't dalawa ay walongpu't walo. Maaari na akong umalis sa putang inang trabahong ito bukas dahil bukas na namin ipapakita ang aming ginawa, ang sistemang otomatikong mahilig sa pridyider (Automatic Referencing System) at dahil sa Biyernes rin ay lagpas pitongpu't limang bahagdan (ano ba, 75% lang yan baka hindi mo alam) ng kailangan na tatlong daang oras. O 'di ba, may anking talento naman ako sa matematika. Yun nga lang, pang ika-limang baitang lang ang kaya ko. Putang ina mo, hmp.

Wah. Gutom na ako. Kakainin ko na lang nga itong biyoletang kremang tinapay (violet cream loaf) ni Mareng Julie. Sarado kami eh (we're close), inggit ka?