Ang hina talaga ng loob ko.
Hindi rin naman kasi normal ang kalagayan ko eh. Hindi ito nangyayari sa lahat nga tao. Nangyayari lang ito sa mga taong katulad ko, katulad namin.
---
Lagi akong masaya tuwing Martes, Huwebes, at Biyernes dahil may pagkakataon akong makita kayong dalawa. Off ni ano yata tuwing Martes, at ikaw naman, hindi ko alam. Si ano kasi, lagi kong nakikita sa Timezone. Ikaw, paminsan wala, paminsan naman naroon ka. Pero gusto ko sanang kaibiganin kayong dalawa.
Nagsimula ang lahat noong nakipaglaro si ano sa akin ng House of the Dead. Mula noon, lagi ko nang napapansin si ano tuwing pupunta ako sa Timezone. Dati-rati, isa lamang siyang tao sa likod ng counter, pero simula noong araw na iyon, nag-iba na ang tingin ko sa kanya. Gumaan ang aking loob sa kanya, ngunit hindi ko ito mailabas ng maigi dahil hindi ko alam ang magiging reaksyon niya. Ikinubli ko na lang ang lahat sa aking loob dahil natatakot ako sa kung anong maaaring mangyari.
Ikaw naman, hindi ko alam. Bigla ka na lang sumulpot sa aking paningin noong isang araw habang hinahanap ko si ano. Hindi ko alam kung saan nanggaling ang damdamin ko para sa iyo.
Simula ng mga araw na iyon, iba na ang pakay ko sa aking pagpunta sa Gateway. Hindi lang dahil maglalaro ako, kundi dahil gusto ko rin kayong makita, kahit na sa malayo lang. Tuwing paalis na ako sa Timezone, lagi kong hinahanap ang inyong mga mukha upang kahit papaano, may maibaon ako sa aking pag-uwi.
Ngunit hindi ko alam kung papaano kayo kakausapin labas sa kailangang itawag niyo sa akin. Gusto ko talaga kayo kausapin hindi lang dahil may kailangan ako bilang isang taong tumatangkilik sa Timezone, kundi dahil gusto kong malaman kung ano na ba ang nangyari buhay ninyong dalawa.
Gusto ko lang sanang itanong kung kumusta na kayo.
Pero hindi ko ito magawa. Natatakot kasi ako.
Kaya pilit ko na lang kinukuntento ang aking sarili sa pagtitig sa inyong dalawa sa malayo habang ginagawa niyo ang inyong trabaho. Kung mangyari mang mapapatingin kayo sa akin, agad kong binabali ang aking titig sa inyong mga mata at kakabahan na bahagya dahil nga natatakot ako.
Ngunit hahanap ako ng paraan upang maipon ang aking tapang para man lang makangiti ako sa inyong dalawa tuwing magkakasalubong tayo ng daan at magtitinginan sa mata ng saglit.
Kinamumuhian ko ang aking sarili dahil hinayaan kong mamulat ako sa mga ganitong uri ng damdamin.
Ngunit sadyang ganito yata talaga ang nakatakda para sa akin.
Hindi rin naman kasi normal ang kalagayan ko eh. Hindi ito nangyayari sa lahat nga tao. Nangyayari lang ito sa mga taong katulad ko, katulad namin.
---
Lagi akong masaya tuwing Martes, Huwebes, at Biyernes dahil may pagkakataon akong makita kayong dalawa. Off ni ano yata tuwing Martes, at ikaw naman, hindi ko alam. Si ano kasi, lagi kong nakikita sa Timezone. Ikaw, paminsan wala, paminsan naman naroon ka. Pero gusto ko sanang kaibiganin kayong dalawa.
Nagsimula ang lahat noong nakipaglaro si ano sa akin ng House of the Dead. Mula noon, lagi ko nang napapansin si ano tuwing pupunta ako sa Timezone. Dati-rati, isa lamang siyang tao sa likod ng counter, pero simula noong araw na iyon, nag-iba na ang tingin ko sa kanya. Gumaan ang aking loob sa kanya, ngunit hindi ko ito mailabas ng maigi dahil hindi ko alam ang magiging reaksyon niya. Ikinubli ko na lang ang lahat sa aking loob dahil natatakot ako sa kung anong maaaring mangyari.
Ikaw naman, hindi ko alam. Bigla ka na lang sumulpot sa aking paningin noong isang araw habang hinahanap ko si ano. Hindi ko alam kung saan nanggaling ang damdamin ko para sa iyo.
Simula ng mga araw na iyon, iba na ang pakay ko sa aking pagpunta sa Gateway. Hindi lang dahil maglalaro ako, kundi dahil gusto ko rin kayong makita, kahit na sa malayo lang. Tuwing paalis na ako sa Timezone, lagi kong hinahanap ang inyong mga mukha upang kahit papaano, may maibaon ako sa aking pag-uwi.
Ngunit hindi ko alam kung papaano kayo kakausapin labas sa kailangang itawag niyo sa akin. Gusto ko talaga kayo kausapin hindi lang dahil may kailangan ako bilang isang taong tumatangkilik sa Timezone, kundi dahil gusto kong malaman kung ano na ba ang nangyari buhay ninyong dalawa.
Gusto ko lang sanang itanong kung kumusta na kayo.
Pero hindi ko ito magawa. Natatakot kasi ako.
Kaya pilit ko na lang kinukuntento ang aking sarili sa pagtitig sa inyong dalawa sa malayo habang ginagawa niyo ang inyong trabaho. Kung mangyari mang mapapatingin kayo sa akin, agad kong binabali ang aking titig sa inyong mga mata at kakabahan na bahagya dahil nga natatakot ako.
Ngunit hahanap ako ng paraan upang maipon ang aking tapang para man lang makangiti ako sa inyong dalawa tuwing magkakasalubong tayo ng daan at magtitinginan sa mata ng saglit.
Kinamumuhian ko ang aking sarili dahil hinayaan kong mamulat ako sa mga ganitong uri ng damdamin.
Ngunit sadyang ganito yata talaga ang nakatakda para sa akin.
No comments:
Post a Comment