Oo. Lahat naman tayo gusto itong makamit. Lahat tayo, gusto maging masaya. Pero iba-iba ang gusto nating mangyari sa ating mga buhay para masabi nating tayo ay "masaya".
Maraming iba't ibang klaseng kaligahayan sa mundo. Malalim, mababaw, seryoso, palabiro, sa iyo, sa akin, at pwede ring sa ating lahat.
At kung kaya lang natin sanang makita ang mga dapat nating makita at maramdaman ang mga dapat nating maramdaman, lahat tayo ay magiging masaya. Nananatili ang problema dahil masyadong ambisyoso ang tao. Masyadong makasarili. Masyado niyang binubulag ang kanyang sarili sa mga pansariling pangako na sa katotohanan, mga delusyong tiyak na papatirin siya upang madapa sa matigas at malamig na sahig ng pagkabigo. Lahat ng bagay na gusto niya, gusto na niyang makuha agad. Hindi niya kayang intindihin kung bakit lagi na lang siyang bigo sa kanyang walang katapusang paghabol sa kaligayahang kayang balutin ang kanyang buong pagkatao na parang isang malambot na kumot sa isang napakalamig na gabi ng Disyembre. Ang kanyang mismong pagnanasa sa kaligayahan ang siyang sumisira sa kanyang dating matatag at matibay na loob. Dahil sa kanyang desperasyong makita ang liwanag sa gitna ng sukdulang kadiliman, pilit niyang ibinubuka ang kanyang mga mata hanggang sa siya'y lumuha na ng dugo; ang tanging bagay na pinapanatili siyang buhay, humihinga, at umaasa.
Hindi ba niya alam na dapat hindi hinahabol ang mga mumunting paru-paro? Na hindi ito dadapo sa kanya hangga't hindi siya maupo sa payapang kapatagan, ipikit ang mga matang pagod na sa kakaiyak, at pakinggan ang pagtibok ng kanyang puso?
Hindi ba niya alam na sa gitna ng absolutong dilim, makikita niya ang isang sinag ng liwanag ng walang kahirap-hirap? Na hindi na niya kinakailangang lumuha ng dugo para lamang mabasag ang kalungkutang bumabalot sa kanyang kadiliman?
Pilit niyang inaabot ang tagpuan ng langit at lupa, kung saan lumulubog ang araw. Hindi ba niya alam na kailanman, hindi niya ito maabot?
Pilit niyang hinihintay ang bukas na dumating. Hindi ba niya alam na kailanman, hindi ito darating?
Ayaw niya kasing makita kung nasaan siya. Ayaw niyang intindihin na ang bukas, kailanman, hindi magiging ngayon.
Ang tao nga naman.
Hindi marunong maghintay.
Ngunit hindi natin sila masisisi, dahil nakakapagod ang maghintay. Alam kong alam mo na iyon.
Pagod na ako, ngunit kahit papaano, masaya ako.
Sana ikaw rin.
Maraming iba't ibang klaseng kaligahayan sa mundo. Malalim, mababaw, seryoso, palabiro, sa iyo, sa akin, at pwede ring sa ating lahat.
At kung kaya lang natin sanang makita ang mga dapat nating makita at maramdaman ang mga dapat nating maramdaman, lahat tayo ay magiging masaya. Nananatili ang problema dahil masyadong ambisyoso ang tao. Masyadong makasarili. Masyado niyang binubulag ang kanyang sarili sa mga pansariling pangako na sa katotohanan, mga delusyong tiyak na papatirin siya upang madapa sa matigas at malamig na sahig ng pagkabigo. Lahat ng bagay na gusto niya, gusto na niyang makuha agad. Hindi niya kayang intindihin kung bakit lagi na lang siyang bigo sa kanyang walang katapusang paghabol sa kaligayahang kayang balutin ang kanyang buong pagkatao na parang isang malambot na kumot sa isang napakalamig na gabi ng Disyembre. Ang kanyang mismong pagnanasa sa kaligayahan ang siyang sumisira sa kanyang dating matatag at matibay na loob. Dahil sa kanyang desperasyong makita ang liwanag sa gitna ng sukdulang kadiliman, pilit niyang ibinubuka ang kanyang mga mata hanggang sa siya'y lumuha na ng dugo; ang tanging bagay na pinapanatili siyang buhay, humihinga, at umaasa.
Hindi ba niya alam na dapat hindi hinahabol ang mga mumunting paru-paro? Na hindi ito dadapo sa kanya hangga't hindi siya maupo sa payapang kapatagan, ipikit ang mga matang pagod na sa kakaiyak, at pakinggan ang pagtibok ng kanyang puso?
Hindi ba niya alam na sa gitna ng absolutong dilim, makikita niya ang isang sinag ng liwanag ng walang kahirap-hirap? Na hindi na niya kinakailangang lumuha ng dugo para lamang mabasag ang kalungkutang bumabalot sa kanyang kadiliman?
Pilit niyang inaabot ang tagpuan ng langit at lupa, kung saan lumulubog ang araw. Hindi ba niya alam na kailanman, hindi niya ito maabot?
Pilit niyang hinihintay ang bukas na dumating. Hindi ba niya alam na kailanman, hindi ito darating?
Ayaw niya kasing makita kung nasaan siya. Ayaw niyang intindihin na ang bukas, kailanman, hindi magiging ngayon.
Ang tao nga naman.
Hindi marunong maghintay.
Ngunit hindi natin sila masisisi, dahil nakakapagod ang maghintay. Alam kong alam mo na iyon.
Pagod na ako, ngunit kahit papaano, masaya ako.
Sana ikaw rin.
No comments:
Post a Comment