Desperate Measures [Act II]

Pasensya na. It seems hindi ako makapagpost ng something substantial sa blog ko these past few days. Lagi na lang kasing siya yung nasa isip ko, at hindi ko alam kung matutuwa ba ako o malulungkot.

Nasa gitna na ang feelings ko. Kapag wala ako doon, hinahanap ko siya, pero kapag andoon na ako, medyo nababawasan yung paghahanap ko sa kanya. Hindi ko alam. Parang unti-unti nang nawawala ang feelings ko para sa kanya, at dahil dito, nalilito na ako.

Hindi ko alam kung matutuwa ba ako dahil nawawala na yung feelings ko para sa kanya. Parang ganito kasi pakiramdam ko, wala namang patutunguhan itong kalokohang ito at mabuti nang maagapan habang maaga. Pero gusto ko ring malungkot dahil gusto ko talaga siya makilala. Sinabi ko dati na magiging masaya ako kung magawa ko nang matingnan siya ulit sa mata, pero sa totoo lang, sinasabi ko lang ito para naman kahit papaano, maging masaya ako sa aking mga pagkukunwari.

Hay. Buhay naman talaga.

Should I let go?

Nakakalungkot lang din isipin ito kasi parang ngayon ko lang talaga naramdaman yung kagustuhan kong ipagpatuloy ang mga ganitong klase ng damdamin.