Incoming!

NOKOM, RODOLFO CELESTINO
BS CS
357

I just hate it when someone gets a stupid random number, and that someone is you. I hate the feeling of going to school within two weeks time and feeling the gut-wrenching cringe of my stomach, slowly losing its bearing due to the uncertainty the semester is piping down my throat. I hate the feeling of optimism and fear blended together into a thick sludge that clogs my lungs, killing it from the fresh, airy feeling of freedom.

I guess you can't have it all.

I need to face another problem, and I'm not sure if it's really a problem or not. I just hope everything wouldn't be as bad as it seems, but I'm optimistically being a pessimist since everything is easier to take, chew, and swallow if you look at things negatively. I've done that a lot of times. It takes the life and happiness out of you, but you'll do just fine given that you don't completely break in the process.

Why does it have to be me?

Ang Salamin ni Miss Zambrano

Aaminin kong isa siyang malaki at punyetang bitch in a small package noong first day ng second year high school. Pero nakakagulat isipin na itong punyetang bitch na ito pala ang isa sa mga magiging favorite teacher ko sa buong apat na taon ko sa Mataas na Paaralan ng Ateneo de Manila (na walang kwenta ang sistema at curriculum, buti na lang at iniba na ito).

Bakit naman ngayon lang makalipas ng mahigit apat na taon ako nagbibigay tribute para kay Ma'am Zambie? Nanonood kasi ako ng How Do They Do It? sa Discovery kanina, at bigla kong naalala yung salamin na hiniram ko kay Diane Inday. Ganoon kasi ang style ng salamin ni Miss Zambrano. O 'di ba, napakarandom ko?

Biology teacher ko si Miss Zambrano nung high school pa ako. Siya ang nagturo sa amin kung para saan ba ang electron transport chain, ang pagkakaiba ng mitosis at meiosis, ang human body at ang iba't ibang systems at organs na nabibilang dito at kung ano ba ang kaukulang function nito sa body, ang codons, genes, at ang base pairing system na kung saan guanine pairs with cytosine at adenine pairs with thymine (si G-CAT yung imaginary base pairing pusa ko), at yung iba pang mga bagay na pinag-aaralan ng isang second year sa Ateneo High School. Hindi ko makakalimutan yung different flavored writing materials niya sa greenboard (blackboard na green): meron daw chocolate, vanilla, bubblegum, strawberry, mango/lemon/pineapple, at grapes. Ang ganda kasi ng mga notes ni Miss Zambrano, eh. Lagi tuloy ako inspired na gandahan din ang notes ko sa Biology, para na rin maibenta ko ito sa mga classmates kong tamad kumopya ng notes na daig pa si Helen of Troy dahil her notes could launch a million ships. Siyempre, exaggerated na ito.

Naaalala ko rin ang mga long test ko na laging ako ang pinakamataas. Kung tama ang pagkakaalala ko, sa siyam na long test namin sa Biology, tatlo kada term, walo dun ako yung pinakamataas. Pinakamababa ko yatang nakuha sa isang long test ni Miss Zambrano ay 45/50, at ang pinakamataas ko ay 49/50. Lagi ring nagbibigay ng chocolate si Miss Zambrano sa tatlong pinakamatataas sa kanyang mga long test. kaya lagi akong may nakukuhang Three Musketeers o Milky Way. Naaalala ko rin yung trichoderma harzianum dun sa in-vitro lab experiment namin dati at yung handwritten lab report na kasama nito. Kinawawa rin namin ang isang heart ng baboy para sa aming lesson tungkol sa circulatory system. Naaalala ko pa na ang left at right sides ng heart ay matatagpuan sa right at left sides ng katawan, respectively. Naroon din ang tricuspid at bicuspid valves, ang aorta, at ang superior and inferior vena cavas (or cavae).

Sa totoo lang, naging favorite subject ko ang Biology dahil kay Miss Zambrano. Ang galing niya kasi magturo. Ako naman, laging nag-aaral at ginagalingan sa mga presentations at mga quizzes niya dahil magaling siya magturo. Naging interesting para sa akin ang Biology dahil bukod sa pinag-aralan namin ang penis and glans, scrotum, testicles, vagina, uterus, ovaries, at ang fallopian tubes, interesting din kasi iyang si Miss Zambrano. There is something in her na miski man isa siyang malaki at punyetang bitch in an ironically small package, rerespetuhin mo siya at igagalang in such a way na malalapitan mo siya ng hindi natatakot at mababati at makakausap mo siya kapag nagkasalubong kayo sa may lobby ng MST.

Pero ngayon, hindi ko na alam kung nasaan si Miss Zambrano. Wala na akong balita sa kanya mula third year high school. Ang alam ko contact ko siya sa Friendster, pero tatlong taon ko na yata hindi ginagalaw ang account ko na iyon. Pero ayos lang naman, dahil tuwing nakikita ko at isinusuot ang salamin ni Diane Inday, naaalala ko yung moments na kung saan hangang hanga ako kay Miss Zambrano.

Hindi yan bola, ah. As if naman may magagawa pa ang pambobola ngayong third year college na ako.

Ang Blog ni Sir Yol

Matapos maunahan ng dalawang beses ng Beijing ang Constantinople sa pagtatayo ng Pyramids at dalawang besesat ng dalawang magkaibang city ng Arabia ang Adrianople at Heraclea sa Sun Tzu's Art of War, naisipan kong bumisita sa mga blog ng aking mga kilala. Tutal, medyo matagal na rin akong hindi nakakapag-blog hopping dahil na rin nga sa sudden deluge ng requirements kasabay ng pagtatapos ng summer sem.

Una kong tiningnan ang pictures nung overnight sa may Rizal dahil dumating si Tim mula sa States. Hindi ako nakasama nun dahil may reunion ang brothers and sisters ni Dadee sa kanilang brother/sisterhood noong mga panahong 28 pa ang waistline ni Dadee (41 yata ang current waistline ni Dadee). Medyo hassle dahil ang ganda pala nung lugar, ayon sa nakita kong mga pictures nina Matti at Punch. Binisita ko rin ang blog nina Jay, Kuya Ted, Kuya Neil, at ni Kuya Joms. Kung saang lupalop ng Earth na pala nakarating itong si Jay, kaya pala biglang naputol ang aking source of fwded msgs.

Unti-unting naibsan ang aking nadamang pagkainis sa 507 na score ng Arabia at 463 lang ang score ng Byzantines. Karaniwan naman kasi, lagi ako ang nangunguna sa score sa Civilization III: Conquests. Upang lalong mawala ang pagkainis ko sa pagmumukha ni Abu Bakr tuwing binabantaan niya akong giyerahin miski na nasa kabilang panig ng continent ang kanyang bansa, naglaro ako ng Chrono Cross, nagtrap ng ilang Iceberg elements mula kay Giant Gloop, at pinagpatuloy ang pagmamasid sa mga buhay ng tao na ibinabahagi nila sa kanilang mga isinusulat.

At ayun nga. Napadpad ako sa blog ni Sir Yol.

Grabe. Idol ko talaga si Sir Yol sa pagsusulat. Hanga ako sa kanyang creativity at sa kanyang mga ideas.

Kung maaari, dumalaw ka rin sa kanyang blog, ha.

akosiyol. ikaw?

Ako? Ako si Rudolf.

Idol ka talaga Sir Yol. Napatawa niya ako sa kanyang blog post habang naiinis sa China dahil sa kakapalan ng mukha ni Mao dahil ginyera niya ako for no apparent reason. Humahagikgik akong parang sira-ulong high sa rugby at katol habang binabasa ang kanyang post, pero iniwan ako nitong nag-iisip, kahit papaano.

A Crimson Tear Appears as Two

Bonds remain broken.

Lives become disjoint, torn, and lonely.

Souls start to separate into ethereal fragments helplessly blown away by the evening wind.

Eyes cannot stand to look at each other, thus continued to steal momentary glances that robs the heart the brush of happiness.

Fates continue to move in parallel fashions, slowly turning askew, never to cross each other's paths forevermore.

With strength inadequate, tears abundant, visions blurred, and hopes lost, feet frailly staggers to climb the ascend to victory, or so it seems.

Dragged by rotted memories blunted by time and tarnished by sorrow, hands absorb the shock of a mortal fall in a loud clap of thunder and a titanic mist of uncertainty.

All familiarity is lost due to the merciless cogs of time that turns the wheels of fate.

---

A crimson tear wandered aimlessly in the sorrowful air. It met a familiar face, although it cannot seem to fully unravel its true nature. The face was missing its usual smile the tear was so accustomed to see everyday. The face was alone, looking into the ground, with an unknown air surrounding it. The tear continued to wander aimlessly into the flow of time and the threads of fate, leaving the now unfamiliar face behind. The face was no longer a face, but a shape the tear could not express into words or even into formidable thought. The face was gone.

Perplexed, the crimson tear started to fall and unite its useless self to the midnight ocean. But the second hand of time broke its fall, the minute hand of life devoured all its remaining hopes, and the hour hand of death tore asunder everything it held dear.

Tears provide the fuel that makes the merciless cogs of time turn faster and faster to speeds monochromatic, hurling everything aside, destroying lives and countless souls, while making space for wounds to heal and absences to mend.

Summer Classes: Over at Last

Hay. Ang sarap talaga ng feeling kapag natapos na ang lahat ng pressures ng hell week. Walang tatalo sa feeling of complete liberty from academics. Although nagkakaroon ka ng moments na kung saan nanghihinayang ka dahil hindi ka nag-aral sa finals mo sa CS177 or dahil tinamad kang mag-overdrive mode sa inyong CS177 project, napakagaan pa rin talaga ng pakiramdam ng mga ganitong pagsasara ng isang sem sa Ateneo.

Well, katulad ng lahat ng pagtatapos, nakakamiss yung mga naging classmate ko and mga bagong friends sa Sa21 at sa CS177. Well, miski na hindi sila ganoong karami, nakakalungkot pa rin dahil hindi ko na sila makikita. Ang weird nito dahil inaamin kong I took them for granted nung summer, pero ngayon hindi ko na sila makikita on a regular basis, I wish na I took the effort to know them better, at least man lang to a level higher than just an acquaintance. At ang isa pang weird thing tungkol dito ay ang fact na ako ay isang taong extremely introverted.

Anyway, natapos naman namin somehow yung game na ginagawa namin, pero yun nga lang, hindi tapos na tapos. Nung pinresent na namin siya kay Sir Vidal, may mga kulang pang event at mga event restrictions. Kasi, sabi nung character, it's too dark, pero nakikita pa rin niya yung susi sa isang sulok nung room. Parang ganun. Sana lang, mataas yung makuha namin dun kasi sabog yung finals ko. Hindi ako nakaaral dahil ginawa namin yung project, at hindi ko rin masyadong nakuha yung practical part nung finals. Hay. Sana lang talaga maka-B man lang ako sa CS177 at sa Sa21 na rin siguro. Tinitingnan ko kasi bilang isang panghatak ng QPI ang summer eh, katulad nung last year.

At ayun nga. Kakatapos lang ng isa pang summer sa aking college life. Meron na lamang akong isang summer na natitira bilang isang undergraduate, at sa pasukan, third year college na ako. Grabe talaga. Bakit ba ang bilis ng panahon kapag hindi mo hinihintay ang bukas?

At in less than one week, 20 na ako. Siguro hihintayin ko ang bukas at yung bukas ng bukas at yung bukas ng bukas ng bukas and even yung bukas ng bukas ng bukas ng bukas at lahat pa ng mga bukas para lang bumagal yung takbo ng oras.

Summer Classes: Burning the Midnight Oil

So so, hindi ko ito inaasahan. Hindi ko inaasahang dito ako kina Nelvin "matutulog" ngayon. Tinatapos kasi namin yung project namin sa CS177. Okay naman na yung progress nung project namin. Nalagyan ko na ng mga sinasabi kapag nag-interact ka sa mga PC terminal na walang power. "Computer terminals used by the students, I assume." tapos "No good. The main power seems out." Wala lang. Miski medyo bangers na ako sa kakacode ng mga boundaries at mga event locations, medyo masaya na rin ako at meron akong feel of contentment and victory. Wala lang. Feeling ko kasi, nagagawa ko yung mga kailangan kong gawin. Natutuwa na rin ako kahit papaano. Nakakafulfill kasing tingnan yung pinaghirapan mong iprogram na gumagana naman ng ayon sa iyong kagustuhan. Miski na hindi siya super perfect, at least gumagana siya ng tama, at at least alam mong ikaw ang gumawa ng parte na iyon. Hay, sana lang talaga mas mahaba yung binigay sa amin na oras para tapusin yung project namin na ito para mas mapaganda pa namin. Baka kasi hindi ko na tuluyang maayos yung mga boundaries eh. Hindi na rin namin siguro maooptimize yung program na ito. Baka hindi na rin namin mareduce yung polygon count nung mga models ng rooms para naman bumilis siya magbuild or para hindi siya maging laggy. Pero ayos lang kasi nakikita ko na yung end goal na malapit na naming maabot, pero not quite. So near, yet so far, dahil ngayon, nananatiling tulog sina Nelvin at Andrea at nananaginip na sila'y natutulog ng mahimbing. At least naman, ihahatid ako ni Nelvin bukas ng umaga sa bahay bago siya pumasok ng 7:30am. Grabe. Wala na akong pasok sa umaga kasi nga, tapos na yung Sa21 ko with Ma'am Andie Soco (*bang bang*). Kung hindi mo ito alam, hindi mo siguro sinusubaybayan ang aking blog posts. Isang hmph para sa iyo.

Sa tingin ko, tama talaga yung course kong ito para sa akin. Hinaharap ko kasi yung mga pressures imbis na tinatakbuhan ang mga ito o inaasa na lang sa iba. Nagkakaroon din ako ng feelings na kailangan kong magstep-up at gawin pang mas maganda ang aking mga ginagawa, requirements man o hindi.

Dati, nagkaroon ako ng mga doubts kung dapat ba akong magshift to another course o hindi.

Much to my knowing and consciousness, nagshift na pala ako in another way na hindi ko ginusto.

Summer Classes: Introduction to Sociology and Anthropology

Ang unang pumasok sa makitid kong isipan nung narinig ko ang course title ng Sa21 ay ang paghuhukay ng mga fossils sa kung saan mang excavation site. Ayaw ko nitong subject na ito dahil labor intensive ito at kailangan pa ng matalas na mata para sa mga appraisals and stuff. Siyempre, mali ako. Archeology pala ang nasa utak ko. Well sorry na, active lang kasi ang aking imagination.

Tungkol pala sa society at ang mga taong bahagi nito ang Sociology and Anthropology. Tungkol ito sa pang-araw-araw na buhay ng mga tao at yung mga kaganapang nangyayari sa paligid nila. Inaral namin kung bakit ba ganito ang takbo ng ganyan, at kung meron ba itong relevance sa greater society kung saan napapabilang ito. Ayon nga sa syllabus ni Ma'am Andie:

"The course will introduce you to sociological and anthropological perspectives that will allow you to think about the poor, love and sex, crime, basketball, food, and many other things, in new ways. It is hoped that through this course, you will gain a better understanding of yourself and your place in society in an increasingly globalized world."

Okay naman ang Sa21. Madali siya kung ikukumpara sa CS177. Mas madali ang requirements kasi parang pwede nang iapply na lang ang common sense, pero ayon sa aming mga lessons at mga lectures, common sense is not enough. Well, oo. Hindi nga ito enough to fully grasp the concepts, pero enough na ito para sagutin ang mga quizzes ni Ma'am Andie. Pero dahil ako ay isang self-proclaimed good student of my college, nakikinig ako sa mga lectures ni Ma'am. Hindi lang dahil sa rason na sa lectures based ang mga quizzes, kung hindi dahil din sa rason na medyo interesting din yung material, kahit papaano. Nagkaroon kasi kami ng isang reading entitled "Survivors of F-227". Wala lang. Ito yung kaisa-isang reading na binasa ko ng seryoso. Interesting siya kasi parang pinakita dito na walang absolute truth, dahil maaari itong imanipulate ng tao para majustify ang actions. Ang nangyari kasi, nagcrash ang isang eroplano sa isang Himalayas-like environment lulan ang isang soccer team at ang kanilang mga pamilya yata. Maraming namatay, ngunit may ilan na nagsurvive rin. Dahil walang pagkain, they resulted into cannibalism. Nagkaroon pa nga sila ng rules tungkol sa kung sino at ano lang dapat ang mga kakainin, at meron pa ngang nagpuslit ng kamay para sa kanyang midnight snack. Nung sila ay marescue, sinabing ayos lang ang ginawa nila dahil tutal, extreme case na talaga. Wala na silang magagawa, at wala na rin namang souls yung mga dead bodies, so the act really can't be defined as cannibalism.

Interesting naman talaga yung Sa21. Yun nga lang, hindi ko ito masyadong nabigyan ng kaukulang pansin dahil nga sa CS177. Masaya rin ako kahit papaano kasi sa class kong ito, nagkaroon ako ng panibagong friend. Well, mas mabuti sana kung friends, pero ayos na rin miski na si Anton lang yung nakilala ko at lagi kong nakakausap.

Marami naman akong natutunan. Marami akong natutunang bagong supplementary knowledge dun sa mga rare moments na bigla na lang akong napapaiisip tungkol sa estado ng aking bansa at kung ano ba ang ginagawa ko upang tugunan ang mga problemang hinaharap ng Philippines.

Maraming salamat kay Ma'am Andie Soco (*bang bang*) at sa classmates ko sa Sa21. Napasaya niyo ako in little ways, but those tiny things count the most.

Summer Classes: Really Almost Over (Really?)

Okay. Gahol na naman ako sa oras kasi as it turns out, hindi masyadong nakagawa ang aking kapartner sa Sa21. This means na ako ang magtatype ng aming supposedly observation report sa Jollibee Katipunan. Well, ayos lang naman, kasi namove yung deadline ng CS project to Friday. Okay na rin yun miski one day namove.

Huling meeting na yata namin sa Sa21 bukas. Quiz lang, tapos free to go na yata kami. Hindi na ako nag-aral ng sersyoso for my Sa21 quizzes, pero much to my surprise, mas mataas pa yung nakukuha ko dun sa mga kaklase kong mukhang mas industrious pa sa akin mag-aral. Hindi na kasi ako yung laging industrious eh. Industrious na lang ako when the time needs for it. Siguro parang ngayon kasi I have a final paper to type at dahil kailangan pa akong magmodel ng dalawa pang camera angles sa Blender at imodel ito ng bulag sa XNA. Hay. Sana lang talaga hindi ako gahol sa oras kasi hindi ko na maenjoy yung paggawa nung model at yung pagcode. Ang bagal din kasi nung PC ko at hindi pa marender sa XNA yung hero model namin kasi GeForce 5500 FX lang.

Final stretch na ito ng summer classes. Sana lang, huwag na maging rainy ang season well kasi dapat naman maaraw kaya nga tinawag na summer.

Oh well. Hindi ko naman truly naenjoy ang summer na ito, anyway.

nagsimulang magtype ng paper sa Sa21

A Thousand Cranes

It is said in Japanese folklore that a thousand paper cranes would not only bring blessed hope and good fortune, but could also grant any one wish a person desires. When a little girl confined in a hospital somewhere in Tokyo heard of this, she immediately started to make paper cranes. Day and night, she did nothing but tear paper to squares, creasing, and folding old newspapers she begged inside the hospital. She wanted all the sick people to be well again, but sadly, she passed away before she reached halfway. She silently embraced her paper cranes as her family weeped in sorrow.

Each time I make a paper crane, I remember the statue dedicated to that little girl with a very kind and generous heart. I sometimes ask myself what I would wish for if I actually manage to create a thousand paper cranes. I ask myself if I would believe that the thousand paper cranes I made would bring my wishes towards the sky.

Mahirap Kapag Brownout

So andito ako ngayon sa bahay ni Nelvin. Umuulan nang malakas habang pinopost ko ang blog post kong ito. Gumagawa kasi kami ng project kasama si Amboy, at fun naman kasi nagawa ko na yung simple movement ng aming character sa environment doon sa game na ginagawa namin. Kailangan na lang matapos ni Amboy yung room para maexport na sa XNA at magawa ko na yung necessary camera angles. Fixed camera angles kasi yung gagawin namin kasi mas madali kung ikukumpara sa first or third person cameras.

Ang hassle lang talaga kasi gipit sa oras. One week lang talaga yung binigay sa amin para tapusin yung game. Sana kasi sinabi na lang ni Sir Vidal nang mas maaga yung specs ng final project para naman nasimulan na namin ng maaga kahit papaano. Paulit-ulit kong sinasabi kay Nelvin na saka na lang kami magpaka-OC dahil baka hindi namin matapos on time kung sobrang gagandahan namin. Ginagawa niya kasi yung armatures sa model ng character, and it's taking him a long time kasi ang complicated (pero maganda) ng model na ginawa ni Andrea.

"Ang hirap."

Doon sinabi ko sa kanya na miski mahirap, fulfilling naman yung ginagawa namin. Naniniwala kasi ako na tama ang pinili mong course sa college at future career kung miski mahirap ang trabaho, ginagawa mo pa rin ito. Binibigay mo ang makakaya mo sa ginagawa mong iyon, at kung matapos mo ito, kakaibang contentment ang mararamdaman mo o kaya kung hindi ka naman palaring matapos ito, sasabihin mo sa sarili mo na gagalingan mo pa sa susunod na pagkakataon.

Tama naman, hindi ba?

At nakakatuwa lang kasi nung Friday, biglang nag-brownout bago ang CS177 class namin. Sobrang lakas pa nung ulan na bigla-biglang bumuhos matapos kong bumili ng Juzi Boom Ba Coffee sa JuiziJuiz. Dahil walang ilaw, freecut kami, not to mention na freecut na kami a few days before kasi raw pressured si Sir Vidal with something. Wala lang. Napakadependent na talaga ng mga tao ngayon sa technology at sa electricity na nagpapatakbo dito. *shrug* Oh well. CS major ako, so huwag mo akong irapan.

Grabe. Ang lakas talaga ng buhos ng ulan. Sana naman hindi mag-brownout dahil baka hindi na namin talaga matapos yung aming game na excited talaga akong macode ang camera angles at maanimate ang mga characters ng mabuti.

Summer Classes: Almost Over (Really?)

In less than one week or so na lang yata, tapos na ang summer classes.

In less than one month, I'm turning 20.

Pero ang weird lang talaga ng summer na ito. Ni hindi ko nga yata madedefine ito ng tama kung tinawag ko itong summer. Sa experience ko kasi dati, sobrang init ng summer classes. Actually nga, hindi binubuksan ni Tricia-sensei yung ilaw sa classroom namin kasi daw sobrang init. Basa ka lagi ng iyong pawis. Lahat ng tao, may dala-dalang wind generating device or apparatus, katulad ng pamaypay, abaniko, flimsy rectangular-shaped cardboard, cover ng clearbook, 1/8 illustration board, People's Tonight (dahil bawal ang Tiktik at Remate dahil sa steamy hot pictures nito na lalong magpapainit ng panahong mainit na to begin with), Japanese Ninja Fan, handheld electric fan, or may evaporative air-conditioner sa kanilang handbag. Lahat ng tao, nagpapaypay palagi, at yung mga tamad naman, laging tinatabihan ang super electric fan sa caf. Basta mainit talaga. Pero ngayon naman, laging umuulan at lagi ring umaaraw (well, lagi na lang umuulan the past few days). Ang mga tao, bukod sa pagdadala ng aforementioned devices, may dala na ring mga keep-me-dry items, katulad ng mga payong na may walo o labing-anim na appendages, portable payong na manual o automatic, maliit o double-fold, jacket, raincoat, extra shirt, extra rice, or plastic cover sa may National. Ang weird kasi eh. Ang alam namin ni Yanyan, mga late June at early July pa yung ulan, pero tingnan mo naman ngayon yung panahon. Lagi nang basa yung bagong aspalto sa may JSEC. Lagi nang nakakatamad pumasok at nakakainis umuwi kasi umuulan. I don't like getting wet with my clothes on, you know.

Dahil malapit na matapos ang summer sem, nagkaroon na ng sudden deluge ng requirements, tulad nang lahat ng patapos na sem sa Ateneo. Maaring dahil na rin ito sa cramming, pero hindi rin. Walang problema sa Sa21 kasi madali lang naman ito, pero medyo gipit sa oras yung final group project sa CS177. Isang week lang ang oras namin para gawin yung game namin. Exciting naman siya kaya ayos lang. Worth it siyang pagpuyatan.

I'm looking forward na mawalan na ulit ng pasok. Nakakainis talaga kasi yung ulan, lalo na for a commuter like me. It made me lose my temper earlier this afternoon. Eh paano ba naman kasi no. Dalawang summer nang P6.00 ang bayad ko sa jeep mula sa Central hanggang sa may kanto ng Filinvest I Access Road, tapos bigla ka raw bang banatan ng pang-regular classes lang daw yung student discount? Bahala siya sa buhay niya no. Oo, alam kong naghahanapbuhay siya sa isang marangal na paraan, pero hello naman?! Hindi na magiging marangal yung paghahanapbuhay niya kung dadayain niya ang ibang tao no.

Well, in any case, malapit nang matapos ang summer. Within a month, third year na talaga ako.

Six weeks ang summer. Six weeks. Kinaya ko.

Kinaya ko.

A Crimson Tear Appears as One

One cannot help but to look back at events which had transpired in your seemingly finite space and time. One continue on living their life to the fullest, placing aside growing doubts about the future because of a wounded past. Looking at the ebony sky studded with the small lights of the countless stars, a person could dream of an infinite existence wherein everything is perfect, everything is happy, and everything and everyone are slowly weaving their own blankets of security with their own threads of fate. Time surges forward in the glimpse of a moment's existence, and then, all chaos breaks loose. The smiles of everyone suddenly disappears, and the lights shining suddenly turn black as all happiness is lost.

At an interval of a second, every dream and every reality which has been created has been destroyed by a force unknown to everyone. As a lone crimson tear falls down into twilight seas, time suddenly stops. Sadness covers the warmth of the sun's rays and poisons everything it touches and leaves within its mystifying wake. The world, at a sound of a heartbeat, suddenly turns as dark as the depths of despair and as cold as the embrace of being alone. The cogs of destiny remained in an infinite state of stasis, sustaining all the tears welling up in everyone's eyes and all the sighs being uttered by everyone's exhausted souls.

Fate seems to be cruel.

Humans say they are the poorest creatures when deep and inescapable sadness befalls them, and yet humans are also the ones only capable of the most evil and heartless of things.

A soul brave enough to stand against time rises above all others. Strengthening its resolve to save all the remaining hopes and wishes each kindled in their hearts, the soul pushes a titanic gear all by himself. He bore the seemingly impossible task by himself. But true enough, fate started to move again, and destiny started to resume its course.

The soul goes unnoticed. Everyone else regains their lost vitality and starts to look upon the stars again once more. This time, a streak shines across the night sky wished upon by the hopeless to regain strength. The stars answered their selfish desires. The soul which bravely and silently pushed time back into its track slowly lost all its memories. Slowly, life trickled out from his poor soul, until nothing was left of him but a fragment of light. He became one of the stars that the other souls kept praying on for strength. That time, he did not understand why that has to happen to him. He cannot keep his tears from welling up in his eyes. It seemed that his destiny was over, and time will stagnate leaving him in that agonizing state of sorrow and despair.

And then, a lone crimson tear falls from the midnight sky and into the twilight night...

---

"The greater the hope, the grater the despair. Believing in someone is something only foolish people do."
- Keough in Ragnarok the Animation

Astral Amulet

Ang weird ng panahon. May na May, pero umuulan halos tuwing hapon or early evening. Hindi ba mainit dapat ang months ng April, May, at June? Eh bakit umuulan nang umuulan ng ganito? Nakakatamad tuloy mag-aral para sa isang Sa21 quiz bukas. Natetempt akong maglaro na lang ng Chrono Cross. Babalik na kasi ako sa Guldove ng Another World kasi nakuha ko na yung Hydra Humour sa Home World na supposedly kailangan ni Kid dahil siya ay napoison ng Hydra Poison. Kailangan kunin ang Hydra Humour na ito sa Home World dahil extinct na ang mga Hydra sa Another World dahil ayon sa guy sa may Another Hydra Marsh, nasira daw yung water ecosystem na kailangan nung place na iyon to survive.

Pero wait. Alam mo ba yung storyline ng Chrono Cross?

Well, i-Google mo na lang or something yung details. Basta meron dalawang worlds, parallel to each other. Nasa Home World yung current life ng characters, yung current destinies nila. On the other hand, yung what happened else ng isang possible destiny-changing event ang nagaganap sa Another World. Sorry ha, malabo ako mag-explain eh kaya nga pinapa-Google ko na lang sa iyo. Example nito ay yung main character, si Serge, na kung saan magkaibang-magkaiba yung identities niya sa two worlds na ito. Nung bata pa kasi si Serge, nagkaroon siya ng close encounter with death dahil siya ay inatake ng isang black panther. Sa Home World, nagsurvive siya sa encounter na ito, but namatay siya sa Another World destiny-changing happening na ito. Pero napadpad si Serge sa Another World for some unknown reason, and in doing so, started to alter the flow of time and the destinies of all the people living in El Nido.

Yung two worlds na ito ay connected by a wormhole, termed Angelus Errare, or "where angels lose their way." Serge gets to travel between these worlds by using the Astral Amulet, isang item na makukuha mo kay Kid.

I wonder.

Mag-aaral ako para sa Sa21 quiz mamaya. What will happen if I didn't? Well, siguro nothing much kasi hindi naman big deal para sa akin ang Sa21 eh. Besides, madali lang naman ang Socialization, but mag-aaral pa rin ako dahil kailangan kong maappease yung part ng sarili ko na gustong mag-aral.

But thinking deeper, I think I know what would have happened to the other me in Another World. If I ever find an Astral Amulet and locate Angelus Errare, I would cross the empty, cold space between the two worlds and remain there, taking the space vacated by the other me because of his weakness.

---

"Don't let your past dictate who you are. Let it be a part of who you will become."
- Nick, My Big Fat Greek Wedding

Midterms (ng Alin?)

Napakabilis ng panahon.

Parang nung isang araw lang nung nakatayo ako sa may harap na ng Berchmans dahil sa haba ng pila sa cashier. Parang the other lang nung pumila ako para magbayad nang wala. Parang last Wednesday lang din nung paulit-ulit kong tinanong sa aking sarili kung bakit mas marami ang available tellers (dahil hindi ko alam kung ano ba ang dapat itawag sa kanila) sa check payments kaysa sa cash gayun namang mas marami ang nakapila papuntang Xavier hall dala-dala ang mga sobreng naglalaman ng humigit sa P80,000.00 kung sila man ay magbabayad ng isang bagsakan.

Parang kahapon lang ang first day of summer classes na kung saan pinagpawisan ako ng galon galon dahil sa init. Naaalala ko pa yung pagmumura ko sa aking isipan tuwing hahakbang ako dahil sobra ang init noon. Naaalala ko pa yung pitong daan animnapu't siyam na ehepletibong kumain sa aking isipang hindi napapagod pag-isipan yung mga bagay na hindi naman na dapat pag-isipan. Naaalala ko pa yung moments na kung saan nainis ako sa sarili ko dahil hindi ako umupo sa ilalim ng ceiling fans at naupo sa isang miserableng sulok ng SOM203 na kung saan tinabihan pa ako ng isang plump person. Kahapon ko lang din yata nalaman na si Sir Vidal pala si chubby long hair sa DrumMania sa Gateway. Parang kani-kanina lang nangyari yung second day ng summer classes na kung saan masaya ako dahil lumipat ako sa other side ng SOM203 dahil permanent seats na daw for the summer sem ayon kay Mrs. Lopez. Parang kanina lang din nagpakilala si Anton sa akin, when in fact, halos tatlong linggo nang nangyari iyon.

Bumibilis na naman ang takbo ng oras. Bumibilis na ulit ang takbo ng oras.

Kanina, midterms namin sa CS177. In general, madali lang siya, pero nakakalito pa rin kasi hindi mo malaman yung mga tamang values na ilalagay mo dun sa mga fields ng mga matrices na involved. Well, may 20-item 60-point matching type naman na medyo sisiw, kaya ayos lang miski na sabog yung matrices involved para makuha yung bagong coordinates ng nunal ni Charlize Spheresomthing sa left side ng kanyang neck matapos ang kanyang pagpapataba along the X and Z axes at yung pag-tilt ng kanyang ulo para umanggulo at makuha ang kanyang "snapshot to stardom."

Parang kailan lang nung una kong makilala ang Block N nung OrSem naming Viaje. Pero sinabi ko na itong mga bagay of the same line as this many many many times already.

Nakakagulat lang isipin na nasa kalahati na ako ng aking pag-aaral sa college. Hindi rin ako makapaniwala na in less than 30 days, 20 years old na ako. Hindi ko pa rin talaga ma-imagine na 20 na ako, kasabay ng hindi ko ma-imagine kung ano na ang ginagawa ko sa buhay kapag 30 na ako.

Hay nako.

Siguro, lahat tayo ay 3-D lamang talaga. Well, sabi ng iba, oras daw ang fourth dimension. Yes, we live in our own time, but we can't do anything to control it. We can't do anything to make happy moments extend to eternity or make depressing moments vanish in a blink of an eye.

Ang bilis talaga ng panahon. At dahil sa bilis nito, ang dami kong hindi nakitang mga magagandang bagay na nangyayari na pala sa buhay ko. Ang tagal kong nanatili sa dilim. Sobrang tagal na hindi pa rin ako makakita miski na napadpad na ako sa liwanag.

---

Call my name and save me from the dark
- Evanescence, "Wake me up Inside"