Masaya? (After Theology)

Yeah, medyo sabaw ang utak ko ngayon. Kakabasa ko lang kasi ng Chapter 3 ng theology book namin. "The Peaceful Sea" ang title. Sa loob ng dalawampung pahina ng maliliit na letra, isa lang ang tumatak sa isip ko: to be Christian is to be happy, o parang ganun na nga. Hindi photographic ang aking memorya, kaya patawad.

Ayon sa may akda ng libro na kinaiinisan ko dahil kung hindi niya isinulat ang libro niya, wala kaming babasahin para sa theo at wala kaming quiz bukas ukol dito, kailangan raw ipanganak, magbunyi, maghirap, mamatay, at muling mabuhay para makamit ang tunay na kaligayahan -- yun bang bukal sa pinakaloob ng isang tao at yun bang kaligayahang nag-uumapaw at bumabahagi sa lahat ng nakapaligid. Siyempre, dahil theology ang pinag-uusapan, para makamit ang tunay na kaligayahan, dapat buong tapang nating harapin ang tawag ng kaligayahang ito. Natatakot raw kasi tayo na mahirapan at mamatay dahil masyado na raw tayong kampante sa kung anong mayroon tayo sa ngayon. At siyempre naman, sino nga bang gustong mahirapan at mamatay, hindi ba? (At by the way, yan ang sinasabi ko sa lahat ng mga required readings ko sa Ateneo; apparently hindi ako mahilig magbasa ng mga scholarly articles)

At sabi rin sa akdang iyon, lahat ng tao ay ginawa upang tanggapin ang kaligayahan mula sa itaas. Hindi natin kayang alisin ito bilang mga tao, ngunit may kakayahan tayong talikuran ang tawag na ito at manatiling malungkot at walang pakiramdam sa buhay.


So, is religion the opium of the people?

In Doubt?

Why do I feel that God isn't giving me anything for my practicum? Is it because when I pray, I pray for other people first, and me last? Is it because I specifically pray for other people's needs, and I just say Lord, bahala na kayo sa akin?

I'm just worried about the time I have to complete the 300 hours required for my practicum. Everyone has started their jobs today or even last week, and here I am almost desperate to get a job.

And today, I almost lost my rosary. Almost. It fell out from my pocket as I yanked my hanky to wipe the beads of sweat that were forming on my forehead.

Lord, bahala na kayo sa akin.

Endangered Specie(s?) Protection Program

Paminsan talaga, hindi mo inaasahan ang mga nangyayari sa buhay mo. Akala mo, wala ka nang kinabukasan, yun pala, may isang napakaliwanag na bukas ang naghihintay sa iyo. Hindi mo lang ito makita dahil nilulunod mo ang iyong sarili sa mga luha mong dulot ng kawalan na ng pag-asa. Hindi naman kita masisisi kung sadyang mapagbiro ang takbo ng panahon para sa iyo. Totoo naman kasing napakaraming mga pangyayari ang hindi mo inaasahan na hiniling mo na sana nagkaroon ka ng isang uri ng kapangyarihang mabago ang mga ito. Nakalulungkot lang kasing isipin na kailangan mo pang umiyak at magluksa para lamang makita mo ang ngiti ng bukas at mawaksi sa kalungkutan. Pero nananatili pa rin sa pinakamalalim na bahagi ng iyong pagkatao ang kawalan ng pag-asa sa umaga't sa gabi dahil nababagabag ka na sa paglipas ng panahon, babagsak ka na naman sa isang balon na kung saan hindi mo makita ang liwanag sa bibig nito.

Kailangan lang talaga maniwala sa sarili.

At kailangan rin magdasal sa Diyos hindi para bigyan tayo ng lakas, ngunit para bigyan tayo ng oportunidad na maipakita ang kaya nating gawin.

Lord, salamat talaga sa araw (kahapon) na ito.

Sagot sa Number Two

Long test sa Theology 131. Puta. Hindi ako masyadong nakapag-aral dahil ang CS179.15B ang inatupag namin nung weekend. Sabay-sabay na naman kasi ang mga deadline ng milestones at ang dami pang kailangang basahin para sa ibang subjects. Well, nagpunta pa kasi ako sa Timezone kaya talagang wala na akong oras mag-aral. Well, meron pa naman, kaya lang, hindi ko na kayang mag-aral ng mabuti.

"May exam pa ako bukas at hindi pa ako nag-aaral!" wika ko kay Kuya Joel. Natiyempuhan kasing pauwi na siya habang nasa ibaba ako.

"Kayang-kaya mo yan!"

Nakakatuwa kasi ang dami nang ikinukwento sa akin ni Kuya Joel. Natutuwa ako dahil nakikipagkwentuhan siya sa akin kung may pagkakataon. Sa simpleng tango lang nga niya kapag andun ako, masaya na ako kasi kahit papaano, andoon ang recognition. Alam mo yun? Yung recognition na sinasabi ko?

Naghiwalay kami ni Kuya Joel ng landas sa may LRT station sa Cubao. MRT tapos FX daw kasi siya araw-araw, at ako naman ay isang sakay lang ng bus kapag napapadpad ako sa Cubao.

"Lord, ingatan niyo po si Kuya Joel, ha."

Hindi ako makatulog sa bus pauwi. Ang dami ko kasing iniisip noon. Sa dami, hindi ko na maalala kung ano.

Pagkauwi, sinubukan kong mag-aral para sa Th131 Long Test ko kinabukasan. Wala pa talaga akong naaaral at kung nasusubaybayan mo ang aking random rants, alam mong medyo sadsad ako sa theology. Bumabawi na lang ako sa mga theological reflections na sa kabutihang palad, mataas ang nakukuha ko. Pero dahil sa puyat, pagod, at sa katamaran na rin, medyo namadali ko ang pagbabasa ng notes ko. Bago umalis ng Gateway, sinabi ko sa sarili ko na kahit papaano, babasahin ko ang libro. Miski yung patingin-tingin lang. Pero wala, nauwi lang ang aking pagsusumikap sa paglalaro ng EssenceRO dahil malapit na raw i-release ang Warlock, ang Extended class ng High Wizard.

"Lord, sana po magising ako sa oras. Wala akong magagawa kung mahuhuli ako kasi pinili kong magpuyat, pero sana, tulungan mo po akong magising ng ala-sais."

At nagising ako ng ala-sais. Hindi makapaniwala ang isang batugang katulad ko.

Pagdating ko sa Ateneo, nagmadali ako sa Escaler Hall dahil malapit nang magsimula ang aking long test. Pagkakuha na pagkakuha ko ng papel, narinig ko ang nakakapanghinang mga salita ni Nelvin:

"Naku, identification!"

Nanlambot ang buo kong katawan. May Identification na 20 items, at dalawang puntos kada sagot. Ang ibig sabihin lang nito, dumadagungdong na kwarenta puntos ang kailangan kong isipin mula sa utak kong tuyot na.

"Lord, sana po ay tulungan niyo akong maalala ang mga inaral ko. Hindi siya marami, pero sana ay tulungan niyo po ako. Well, kung gusto niyo pong ibigay sa akin yung sagot, e 'di ayos. Haha."

Kahit papaano, nagawa ko namang sagutan ang True or False, at ang Identification na may pagka matching type. Sa huling pahina, unti-unting nanlamig ang aking pakiramdam.

"Identification. Syet."

Napiga ko ang mga sagot mula sa puyat kong utak. Hindi ko na halos mabuksan ang mga talukap ng aking mga mata sa antok na dulot na rin ng puyat at pagbabasa.

Verbum incarnatum ito ang alam ko eh.
Taena. Ano ito?
St. Paul? Gago, hindi ko nabasa yung libro... imbento.
Ah okay alam ko ito.
Ito rin.
Ito rin. Sisiw.
Fuck. Nakalimutan ko ata ito.
Adam ang sagot dito for sure.
Sinfulness yung state.
Freedom as choice? Ewan ko.
...
Categorical? Transcendental?


Hanggang sa isang tanong na lang ang natira.


2. the mystery of the prescence of Christ in the Eucharist


Alam ko ito. Trans...trans..trans-something. Transformation?


Kinapa ko ang rosaryo sa aking kaliwang bulsa.


TRANSUBSTANTIATION!



Matapos ang higit sa isang oras, ipinasa ko ang aking papel. Sa isang malaking ginhawa at sa isang malalim na bugtong hininga, naglakad ako palabas ng Escaler Hall.



"Lord, salamat po ng marami."

Katahimikan

Noong Lunes sa aking Ph102 class, tandang-tanda ko ang mga katagang ito ni G. Mariano miski na mapungay na ang aking mga mata sa antok:



"Bakit tila ang mga Filipino, takot sa katahimikan? Kailangan parati na lang maingay."



Totoo nga bang takot tayo sa katahimikan kaya tayo masasabing isang maingay na bansa? O sadyang maingay lang talaga tayong mga Filipino?

Hindi ko alam. Ang daming bumabagabag sa aking isipan ngayon. Mga resume na kailangan pagandahin para makakuha ng maayos na practicum sa April; mga project na kailangan ipasa; mga bagay tungkol sa aking kinabukasan na hindi ko alam kung bakit ngayon pa lang, naiisip ko na; mga pagsusulit na lagi na lang inuurong ang petsa sa aming ikinadidismaya; mga kung anu-anong mga damdaming ayaw ko nang sabihin; at pag-aalala dahil sa loob ng isang buwan, matatapos na ang kontrata nina Kuya Jhun at Kuya Joel sa Gateway.

Pero kahit papaano, unti-unti akong nakahahakbang paharap dahil sa isang sandigang ngayo'y aking sinasandalan. Ito ang asul na rosaryo sa aking bulsa. Ngunit ang tunay na anyo ng aking inaasahan,


sa katahimikan ko lamang nakikita't nararamdaman.

Five Letters

Faith.






Change.

Theological Reflection 1: Mirror

Imago Dei – God has created us and is continually molding us to His image and likeness. With this rooted firmly and deeply into our hearts, we people living in the world today can still overcome the threats that are poisoning the virtues, morals, and faith of people. Even if we have the intrinsic disposition to sin due to our imperfect nature as humans, we are still born good and have the capacity to search for something greater. We still have the gift to love and be loved by God as well as other people. However, problems stem out as questions stir within us due to the everyday struggle of each and every human being. In my opinion, the continuous erosion of spiritual and moral values, the ambiguity of moral standards, and the decay of dignity, liberty, and human rights are the fruits of this very venomous tree. The negative things we face in reality can sometimes cause our faith to tremble and lose its solidity. When times plunge to the darkest, one may question if what is happening is still a part of the great plan of God for each and every one of us. God has revealed Himself to us, yes, but even if He has descended to the earth fully human and fully divine to make our experience of His revelation more personal and more direct, we still did not understand much. The mysteries of our faith are all but too profound for us to understand, but God did make clear that He is inviting us to follow Him, and he is calling us with open arms to repent. He called and is constantly calling each and every one of us to be free from our selves which keep us from realizing our fullest potential – to be with Him when the time comes. However, it is up to us how we will heed His call to us. It is always up to each and every one of us how we will act to live our potentials. It is in our decisions where we answer God’s call to us. But what matters most is that we decide for ourselves, in doing so, we answer God’s call to us to live life unique to every individual. However, questioning one’s status amidst the state of things cannot be avoided as we are humans with the capacity to love, and to get hurt as well.

In my own experience, I have questioned my belief in God’s goodness time and time again. Amidst extreme hardships and losses in my life, I return to my faith in God. However, as the years passed and the struggles I faced became more and more personal; more and more devastating, my faith in God has all but just reduced to a five-letter word linked to a three-letter name. My belief in God became smaller and smaller to the point that I do not believe in His goodness anymore. Every time I face the somber realities of life, the more I get separated from God. As I look around me and see the suffering of many people, I ask God if this is what He wanted. But I know that the pain and suffering existing in the world are caused by decisions of many people – the same decisions that they take to follow their own vocation, their own way of life. But even though I grew to have a very negative perception in life, I still believe that it is up to us to choose whatever needs to be chosen. Setting my faith aside, I have learned through both regret and fulfillment that what we are today is the mirror of what we have chosen in the past, and what we are currently choosing in the present.




Sigh.
If all else fails, use force.

Twenty Pesos

Holdup victim fighting for life
SOPHIA DEDACE, GMANews.TV
08/14/2008 | 11:47 AM

MANILA, Philippines - Antonia Marina "Tara" Santelices was described as an active and well-rounded person with a heart for the environment and an artistic flair. Many believed she has a promising future ahead of her.

But now, Tara - dressed in a hospital gown and wearing a thick bandage around her head - is fighting for her life on a hospital bed where she remains in a comatose for the eighth day since she was shot in the head during a hold-up incident in Cainta, Rizal last week.

"She's a very well-rounded person who is active in a lot of involvements," Tara's mother said.

“She's very artistic person. She is fond of reading books, she designs clothes and she performs with a band. At the same time, she is also an environmentalist," her friends added.

A Political Science graduate of the Ateneo de Manila University, Santelices is an independent film director and a guitarist of music bands Saffron Speedway and Scarlet Tears - passions that she juggles with her work as a research head of a non-government organization.

A robbery incident

But Tara's future was instantly changed by a single violent incident last August 6.

Santelices' friend - who requested anonymity for security reasons - said Tara and her best friend Joyce "Joee" Mejias were on a jeepney and on the way home shortly past Tuesday midnight when they fell victim to a group of holduppers in Cainta, Rizal.

Tara and her friend met at the Burger King branch along Marcos highway. From there, the two were supposed to move to another restaurant where they would celebrate Tara's birthday. Tara just turned 23.

"Tara and Joee met at a fast food chain along Marcos Highway and from there they decided to eat somewhere since it was Tara's birthday," the friend said.

"They rode an empty Ortigas Extension-bound jeep along Imelda Ave. and going there, dun na sumakay yung mga tao," she said.

But Tara and Joee never got to where they were supposed to go. And there were not going to be any celebrations, either.

Within minutes into the jeepney ride, a man - who sat beside Joee - took out a gun, declared a holdup, and pointed the gun to Tara.

"Yung struggle lang was with their bags, pero hindi naman sobrang hilahan yung nangyari," Tara's friend recalled Joee as recalling what happened.

After getting the passengers' bags, the holdupper got off the jeepney. But while he was getting off, he kept the gun trained at Tara. Unexpectedly, the gun went off as the suspect fled the scene.

Tara was hit.

"Joee was focusing on the gun when the man was getting off the jeepney. When the gun went off, she didn't see who was hit. When she looked at Tara, siya na nga yung natamaan," she said.

"High-risk"

According to the friend, Mejias asked the jeepney driver to rush them to the nearest hospital. However, passengers were still getting on and off the jeepney on the way to the Arnaiz Clinic along Imelda Avenue.

The clinic, however, didn't have the facilities to aid Santelices so she was taken to Amang Rodriguez Hospital, where her parents and Mejias’ parents followed.

At around 8 am, Santelices was again transferred to Medical City in Ortigas.

After some examinations at the Medical City, doctors found shrapnels in Tara's brain, which doctors said would require a delicate surgery to remove. Doctors described the operation as "high-risk" saying it can even further endanger Tara's life.

Not willing to take on that risk, Tara's parents decided not to go through with the surgery.

"There are still shrapnels inside Tara's head. And may hernia na. It's really a high-risk operation that might endanger Tara's life more," the friend said.

While police have released an artist sketch of the assailant, no arrests have been made.

Sympathies and support

To help raise funds for Tara's medical bills, her friends and former schoolmates have started a series of benefit gigs which will be running for the next two months.

"Tara is a member of two bands, that's why she knows people from the music scene," Santelices' friend said.

A bank account - under Anne Marie F. Santelices, Banco de Oro (savings account number 2140-062201) - was also set up to accommodate donations and other financial support for Tara.

Tara's mother said that their family did not expect the massive support from Tara's friends. "Our family is overwhelmed with the support of Tara's friends," Tara's mother said.

But more importantly, activities aimed at helping Tara also serve to educate the public that such violent incidents continue to happen.

"We want young people to be aware that these things happen. We want to prevent this from happening again," Tara's mother said. - GMANews.TV

---

This news came to my awareness as rumors at first. My classmates in Ph101 talked about an Atenean who was shot in the head when she refused to give her laptop. Yestserday, Sir Mariano told us about Tara's condition. He told us how difficult her condition was, and her friends and family were asking for any kind of support for their friend and family. Sir announced the gigs for Tara's cause, and he passed a short brown envelope with a label reading "4 TARA". As the envelop drew closer to my seat, I searched for my coin purse deep within my bag and got a twenty-peso bill out of it. I hid in from everyone's view and silently placed it inside the envelope, which I felt was filled with cash donations for Tara.

I passed the envelope to my right and listened to Sir Mariano's explanation of Calasanz' Ang Aking Katawan. My midterm oral exam is already next week, so I had to listen.

After class, he thanked the people who donated something for Tara. He was somewhat happy that we were ready to help even a person we do not know.

At para naman dun sa mga walang naibigay, ayos lang din naman iyon. Sana man lang kahit isang panalangin ay masabi ninyo para kay Tara.

I felt my heart slow down. My eyes darkened for an instant, and the air felt difficult if not impossible to breathe.

Am I too distant to even believe in prayer?



Tara, I hope you get well soon.



Is this what justice is to you?

E

Ang isang parte ng aking sarili ay ________ sa inyong dalawa ni Ate Biela.

A. naiinggit
B. naiinis
C. hindi naniniwala o hindi makapaniwala
D. natutuwa
E. lahat ng nabanggit


Hindi ko alam kung bakit napalayo ang relasyon ko sa Diyos. Dati naman, lagi kaming nagsisimba ni Nanay tuwing Sabado ng gabi, o kaya naman kasama ang aking pamilya tuwing Linggo ng umaga. Limang taon na ang nakakalipas noong mga panahong linggu-linggo akong pumupunta sa aming kapilya sa loob ng aming subdivision. Nagugunita ko pa sa aking mga alaala ang pakiramdam ng mga matitigas na upuuan sa kapilya ng Holy Family. Naaalala ko pa ang huni ng mga bentilador sa kisame tuwing tatahamik ang lahat sa pagdadasal. Nadarama ko pa rin hanggang ngayon ang lamig ng simoy ng hangin tuwing alas-siyete at ang maalinsangang pagkairita tuwing umaga.

Hindi ko alam kung bakit nagsimulang maagnas ang aking paniniwala sa Diyos, ngayo't sariwa pa sa aking alaala ang mga panahong ako'y nagdadasal pa tuwing bago matulog. Naaalala ko pa kahit papaano ang huling dalawang linya ng dasal na ginawa ko. Naaalala ko pa kung ano ang pakiramdam ng isang rosaryo sa aking mga kamay na puno ng kasamaan at kasalanan.

Pero bakit nga ba?

Kaya na rin siguro ako naiinggit sa mga tao na kahit gaano sila lunurin ng buhay sa kahirapan at mga pagsubok, nananatiling sandigan ang Diyos. Naiinggit ako sa kanila dahil sila ang mga taong kahit tila mawala na ang lahat ng mahahalagang bagay sa kanilang buhay, nananatili silang matatag dahil alam nilang walang katapusan ang kabaitan at pagmamahal ng Diyos. Sila ang mga uri ng taong hindi kailanman susuko, dahil hindi sila nauubusan ng pagkukunan ng lakas at tibay ng loob.

Naiinis ako sa mga taong laging nagdarasal dahil sila ang dahilan kung bakit nababagabag ang aking maayos na pamumuhay. Ipinapakita nila sa akin na may nangyari sa akin kaya pinakawalan ko na ang kapit ko sa mga kamay na hanggang ngayon, may sugat gawa ng mga makasalanang pako. Hindi ako makapaniwala na iisipin ko ang mga bagay na ito miski na hindi taus-puso ang aking mga intensyon at pagmumuni-muni.

Mga hangal sila. Pinaiikot lamang sila ng kanilang pananampalataya. Hindi ako makapaniwala sa kanila dahil mga taong may pakiramdam at emosyon din sila, ngunit hindi nila nararamdaman ang aking nadarama. Sa abot ng aking makakaya, pinasasalamatan ko lahat ng mga biyayang aking natatanggap, ngunit kahit na gaano karaming kabutihan ang ibinibigay Niya, hindi pa rin ako masaya. Hindi ko hinihingi ang isang mamahaling telepono o kaya'y bagong laptop. Ang gusto ko lang naman ay maging masaya at madama ang tunay na seguridad kapiling ang isang tao. Gusto ko lang naman maging masaya at kuntento kasama ang isang taong tatanggapin ako kung sino ako.

Ngunit hindi ba ito ang hinahanap ng lahat ng tao sa kalunos-lunos na mukha ng mundo?

Marahil, ako ang hangal. Hindi ko lang matanggap na kahit papaano, nakamit na nila ang kaligayahan at katatagang hinahanap ko.

Mahal kasi nila ang Diyos.

At dahil diyan, masaya ako para sa kanila. At kahit papaano, nasasabi kong masaya ako.

Hindi ko alam. At malamang, ayaw kong malaman.

Deconstruction of Humanity

It was one of those days when I realized how lucky I was to be studying in Ateneo under a full scholarship, and be born into a "family" modestly and comfortably living in a quiet subdivision.

I came home quite late last night since I hanged around in the CompSAt room. I promised myself that I would be more active in the org, and not just be a member in name. I read the book I borrowed from Ding in preparation for my Hi165 long test this coming Thursday, while other members of the org were practicing their dance for the upcoming General Assembly this Friday. As I pondered in the achievements of Magellan and how the people of Castille reorganized the space and time of the natives, I wondered if what I was doing will be again something for nothing. I didn't know for sure. I was confused and lost in the translation of a myriad of Spanish terms, but even if my brain died out, I had to study. After a few more pages of reading, I soon discovered that my vision was failing me. The print became difficult to read, and I was having a hard time understanding it as well. I rested my head on my arms, and made the upbeat music of the sophomore's dance a lullaby.

I woke up several minutes later to discover that it was raining. That prolonged my stay in the org room by an hour or so. But at least I got the chance to meet and make new friends. We ate at McDonald's after the rain ceased its wet embrace to the grounds of the school and the roads of Katipunan. We discussed several things about the GA, and at around 9 pm, they went to National to look for materials for the costumes. The skies cleared up, and I took that as a signal to head home.

After visiting Gateway and eating in Tropical Hut, I rode a bus home. I settled myself in the very back corner of the bus. I looked outside the windows, and saw humanity progress. Cars were everywhere. People inside buses were texting, sleeping, watching the show, paying their fares, or were just staring outside the window. People were clothed decently and suited for the cloudy and rainy weather. People were in a hurry to go home, each carrying their own reasons with them. So many things were happening outside: the flashes of bright lights, the slow moving red lights, and the infinite splattering of rain on the window. I closed my eyes for a moment, and tried to think if all of these people are happy, if not content.

But it was cold inside the bus.

I slowly opened my eyes, and it was something that I saw that made me realize that not everyone in the world is as lucky as I am.

In the darkness of the night, a man was seeking refuge from the rain under the roof of a public pay toilet. I was unable to see what he was doing. He was seated upright and was holding something in his right hand. I strained my eyes to see what he was holding, but it was difficult to make anything out of the darkness. A car bolted across, and its headlights were so bright that it illuminated and fazed the poor man in his peace.


In his tattered and filthy clothes, he was praying the rosary.


I guess, some people are more blessed than I am.

What is important? Why is it important?

Black Saturday & Easter Sunday

Ikkh. Gets ko naman yata kung bakit "Black" Saturday, pero bakit "Easter" Sunday? Ikkh talaga.

Umuwi kaming Bulacan kanina. Birthday pala ni Ninong Ador. Napakaweird kasi Sabado de Gloria, pero naroon kami, kumakain ng menudo at cordon bleu. Pag-uusapan din daw kasi nina Mamie at Tita Doret yung "surprise" handa ni Lola Pen, kasi she will be turning 80 this April 11 (pinapahanap sa akin ni Mamie kung ano raw ba ang tawag sa eightieth anniversary, kaso wala yatang tawag doon). Isasabay na rin daw lahat ng mga birthday celebrants for the month of April. May balak pa ngang magpagawa si Mamie ng tarpaulin eh, at siyempre, mukhang ako ang gagawa dahil tinanong na niya ako kung meron na raw ba akong Photoshop. Tsk tsk talaga.

At sasabihin ko rin na hindi ko naramdaman ang solemnity ng Holy Week ko this year, if all Holy Weeks are meant to be solemn, that is. But at least naman, nagawa kong makah2h (heart to heart) si God kahit papaano. At siguro, magiging kuntento na ako doon dahil never ko pa yatang naramdamang kinausap ko talaga si God.

At grabe. Napakahaba ng anticipated mass sa Bulacan. Dalawang oras. Grabe talaga. Tumirik na ang mga mata ko sa gutom. Ang bagal kasi magsalita ng pari, tapos sobrang dami pang readings na hindi ko alam kung bakit sobrang dami. As in talaga. Miski yata ang most devout Catholic, maiinis kahit kaunti sa haba. Well, ako, padrama-drama pa nung una, pero nung narealize kong sobrang haba na ng misa, naiinis na talaga ako. Sorry God. I was pushed to my gastrointestinal limits.

At yehey, buhay na ulit si Kristo. Panahon na para maging masaya kasi buhay na ulit siya. Panahon na para maging masaya kasi nailigtas na niya tayo mula sa kapahamakan at kahirapan dahil mahal na mahal na mahal Niya tayong lahat.



Ah, talaga?

Ang Rosary sa Bulsa ng Aking Bag

Noong kami'y paalis na para magpunta sa kapilya ng aming subdivision noong Huwebes Santo, naghanap si Mamie ng rosaryo. Dahil nga kami ay Bibisita Ingglesia, hinanap niya ang mga rosaryo niyang gamit na gamit at pudpud na pudpod. Ngunit sa isang hindi maipaliwanag na dahilan, hindi makita ni mamie ang kanyang mga rosaryo. Hindi niya mahanap ang lumang rosaryo ni nanay na galing pa sa Italy, ang rosaryong ginagamit niya tuwing papanata siya sa Baclaran, at yung isa pa niyang rosaryo na parang singsing. Sa akin siya naghanap ng rosaryo. Hindi ko alam kung bakit sa akin siya naghanap ng rosaryo. Siguro dahil ako ang unang pumasok sa kanilang kuwarto nung hinahanap niya ang mga rosaryo niya. Pumasok ako sa kuwarto nila hindi para tulungan si Mamie na hanapin ang kaniyang mga rosaryo, kung hindi dahil naiihi ako at makikigamit ako ng banyo nila dahil tamad akong maglinis ng sarili kong banyo.

Napaisip tuloy ako kung mayroon pa nga ba akong rosaryong naitatabi. Simula noong namatay si Nanay, nagdadasal na lamang ako ng rosaryo tuwing dadadalawin kami ni Mama Mary of the Block Rosary.

Bigla kong naalala na may rosaryo ako sa isa sa mga bag ko. Hindi ko na matandaan kung sino ang nagbigay sa akin noon, pero alam kong mayroon pa akong rosaryong itinatago. Hinalughog ko ang aking bag na bigay pa sa akin ni Tita Dako, ang bag kong hindi pa nalalabahan simula noong una ko itong ginamit noong ako'y nasa huling taon ng Mataas na Paaralan ng Ateneo. At ayun nga, nadama ko ang krus ng rosaryo ko sa isang maliit na bulsa sa loob ng isa pang bulsa sa may harapan ng aking bag.

Ibinigay ko kay Mamie ang rosaryo kong higit pa sa isang taon nang hindi nakaaaninag ng liwanag sa isang bulsa ng aking bag. Nagtaka ako dahil sa tinagal-tagal na pamamalagi nito sa madilim na bulsa ng aking madumi at mabahong bag, tila bago pa rin ito.

Hindi katulad ng aking paniniwala kay Kristo na naagnas na sa tinagal-tagal na panahon kong namalagi sa isang madilim na sulok ng aking buhay.

Good Friday

But ironically, this Friday isn't good at all. Not good at all.

I'm slowly losing grip of myself again. Oo. Again. Pinakikinggan ko kanina ang isang kanta sa Neeon (ko) ng halos mga dalawang oras. Habang nagsasampay ako at habang gumagawa ako ng brownies na kulang sa tamis, yun lamang ang pinakikinggan ko. Hindi ko alam kung bakit. Ang dami ko na naman kasing iniisip eh.

Well, medyo masaya naman ako dahil matiwasay namang lumabas ng oven ang brownies ko. Kanina ko lang nalaman na hindi pala enough ang isang lata ng condensada para maging matamis ang brownies. Naging matakaw tuloy kainin. Sinabi din ni Mamie na bibili siya ng imported na chocolate powder para mas lalo pang sumarap ang brownies na gagawin ko in the future. Iisa lang kasi yung chocolate powder sa Puregold eh, Peotraco ang tatak. Naaalala kong yun ang ginagamit ni Heny Sison sa kanyang show na A Taste of Life nung kami'y avid viewers pa ng show niyang iyon. Actually, hindi ko na alam kung pinapalabas pa ito sa IBC13 tuwing alas-11 ng Linggo ng umaga.

Naligo rin pala ako kaninang 3:15 ng hapon. Sabi nila, bawal na raw maligo kapag alas-3 na ng hapon ng Biyernes Santo kasi patay na raw ang Diyos. Wait lang. Parang hindi pa yata patay ang Diyos. Black Saturday pa yata mamatay ang diyos eh (hindi kasi ako isang devout Catholic eh). Hindi ko alam kung bakit bawal maligo, pero sabi ni Ate, isa raw yung sakripisyo. Pero hindi ko pa rin nagets ang connection ng pagligo at ang pagkamatay ni Hesus or whatever event. Naaalala ko rin dati nung bata pa ako na bawal maglaro tuwing Biyernes Santo. Ngayon ko lang naisip na baka bawal nang maging masaya kasi patay na si Hesus (or kung ano man ang nangyari), tapos bawal na rin sigurong maglaro kasi baka pagpawisan kasi bawal nang maligo. Ang labo. Oo, naaalala ko yang mga yan nung huli kong bakasyon sa Bulacan nung Holy Week many many many years ago.

Bakit nga ba "good" ang Good Friday?

At nakakadama na rin pala ako ng weird strong heartbeats paminsan minsan. Ewan ko. Dala na rin siguro ito ng pagpupuyat ko dahil hindi ako makatulog dahil ang dami kong naiisip. Grabe naman talaga.

Hindi ko na naman alam. Parang yung pesteng Rings na yan sa AMC125. Nakakaasar naman talaga kasi nahihirapan akong intindihin kasi ang dami ko na namang naiisip na hindi naman dapat isipin. Nakakaasar kasi hindi ko magawang gawing something productive yung mga bagay-bagay na kumakain sa utak ko ngayon.

Ayaw ko na talaga. Ayaw ko nang magkaroon ulit ng something. Ayaw ko nang maramdaman na ako ay naging isang problema lamang na hinihintay nang matapos.

I feel na mga 4 na ako makakatulog nito. Mag-aaral pa ako ng AMC125 kasi kailangan at take note, maaga akong gigising bukas (or later, 12:20 na kasi sa clock dito) kasi kailangan maglinis ng bahay kasi dadating yung gufra (girlfriend, haha) ng kuya ko at kasi uuwi rin kaming Bulacan bukas.

Oh, bakit "good" lang ang Good Friday? Bakit hindi "Great Friday" o kaya "Best Friday"?

Does this mean na hindi talaga overflowing, as all religion teachers say, with [insert proper noun/adjective/phrase/whatever here] si God?

Ah well. Just take the time to think. Besides, ito ata ang point ng Holy Week eh. It is a time to ponder about your faith.

Geez.


















What am I doing wrong? What am I not seeing?

Maundy Thursday

Dahil late na kaming nakauwi, ngayong Good Friday ko na mapopost ito.

Napatingin pa talaga ako sa dictionary kung ano nga ba ang ibig sabihin ng "maundy." Ayon doon,

-noun
1. the ceremony of washing the feet of the poor, esp. commemorating Jesus' washing of His disciples' feet on Maundy Thursday
2. Also called maundy money. money distributed as alms in conjunction with the ceremony of maundy or on Maundy Thursday

At kung hindi mo alam, Maundy Thursday ngayon.

Naging practice na namin ang bisita inglesia every Holy Thursday. Ito yung bibisita ka ng isang simbahan o chapel sa bawat station ng Stations of the Cross. Every year na lang, pakaunti ng pakaunti at palapit ng palapit ang mga pinupuntahan naming mga simbahan o kaya mga kapilya. Naaalala ko pa dati na marami kaming dalang baon na pagain at softdrinks kasi dinadayo pa namin ang Manila Cathedral at Sto. Domingo. Pero this time around, yung chapel lang ng subdivision namin ang pinuntahan namin. At wala lang, napansin din namin na kakaunti na lang ang mga taong naglalakad papuntang Grotto sa may Tungko. Dati kasi, napupuno ang mga tabi ng dating Don Mariano Marcos Avenue ng mga debotong naglalakad. Meron pa rin naman ngayon, yun nga lang, mabibilang mo na sila dahil kakaunti na lang sila.

Sa ikaapat na station, humiwalay ako sa aking pamilya at lumuhod sa pinakaunahang chapel pew. Doon, tiningnan ko si Hesus na nakapako sa kanyang krus. Pero hindi naman siya nakatingin sa akin. At sa kung ano mang dahilan, naramdaman ko na lang na tumulo ang aking mga luha. Hindi ko alam talaga kung bakit. Buti na lang, walang nakakita kaya naagapan ko ang isa pang pagpatak. Hindi ko talaga alam.

Paulit-ulit kong tinanong sa kanya kung ano ba ang ginagawa kong mali. Paulit-ulit kong inisip kung ano ba ang ginagawa kong mali kaya hanggang ngayon, hindi pa rin ako masaya. Ang dami ko na namang inisip. Nakakainis.

Medyo matagal din yata akong nakaluhod at nakatingin sa kanya. Kasi pagbalik ko kina ate, mamie, dadee, at kuya, Hail Holy Queen na ang dinadasal nila. Sa katunayan nga, hindi ko maramdaman ang tuhod ko nung tumayo ako. Hindi ko maramdaman ang tuhod ko miski na hinahaplos ko na ito ng matagal.

Pero hindi ko pa rin alam kung bakit ako naiyak.

Hindi ko pa rin alam kung bakit hindi pa rin ako masaya. Masaya naman ako, pero hindi na ako masaya.