Monday, December 29, 2008

In Three Days

In three days, a new year will begin.

Right now, I have a mind-splitting headache. I rarely have these things (literally) bothering my mind.

I went to buy some ingredients for my (failed) brownies. I stared at the clouds as the sun scorched my eyes. Up in the heavens I saw a great cat, and after a few moments, it became an enormous white dog, as pure as the fresh blanket of snow that covered the sleeping part of my brain.

A shudder coursed through my body. I chilled to an invisible jet of ice-cold air. My lungs started to cringe as it was slowly being killed by the air that stung my skin. It was as if my ribs would implode as my severely weakened muscles couldn't bear the pressure my body was succumbing to.

It was then I realized that I do not need someone or something to feel the security I'm desperately longing for.





I need to find myself first.







Now what?

Sunday, December 28, 2008

In Four Days

In four days, a new year will begin.

I'm not looking forward to a new year. How is the new year any different from this year?

A friend of mine told me, "It's the choices that make us who we are, and we can always choose to do what's right."

Does he mean that I've been all wrong all along?

January made things turn to worse. He gave me something to look forward to, but I end up losing what was most important to me.

February gave me the kind of dangerous solitude I hate the most. Weird though as I am almost always attracted to the blind and empty freedom it promises.

March made me lose something, and that something will remain scratched in my memories forever.

June made me realize that I have been living for twenty years, but no one seemed to care but me.

July made me happy, but in the end, crushed my poor soul. I thought it was the beginning of a new life, however, it was the beginning of an end.

August and September crept up silently like the night sky. They barred any happiness and left me devoid of emotions.

October gave me a smile, only to painfully take it back as he left.

November told me that I am ready, only to be crushed again.

December embraces me in such a cold sorrow that I remain closed in the year that is to come.


Tomorrow brings new beginnings, but in reality, tomorrow is always a day away. No wonder it only gives people a fake sense of hope.

Tuesday, December 23, 2008

Kung Wala Kayo...?

Paano kaya kung:

Walang mga basurero na nangongolekta ng mga basura nating nandidiri tayong hawakan? Ano kayang mangyayari sa atin? Kasi paminsan, pati sa kanila, nandidiri na tayo. Samantalang napakaimportante ng trabaho nila para sa ating sari-sariling buhay.

Walang mga cashier at bagger sa mga supermarket? Kaya kaya nating magcancel ng isang item na naswipe natin ng dalawang beses? Magagawa kaya nating mailagay sa plastic bag ang mga pinamili natin ng maayos at hindi tatapon? Kasi naman, kaunting pagkakamali lang nila, katakut-takot na pagtataray na ang inaabot nila. Taimtim naman nilang tinatanggap ang pagpuputakti ng mga masasakit na salita.

Walang mga janitor sa school? Masisikmura kaya nating linisin ang kubentang nanlilimahid sa ihi at kung ano pa man? Magagawa kaya nating pumasok sa isang banyong nakakahilo na ang baho? Kasi naman, kadalasan, iniirapan lang natin sila.

Walang driver ng mga jeep at bus, at mga kunduktor? Paano kaya tayo papasok sa pamantasan o kaya sa trabaho? Kakayanin kaya nating maglakad? Hindi naman kasi lahat sila, mga barumbado't bastos, pero kadalasan, lahat sila'y natatrato bilang mga bastardong wala nang alam gawin kung hindi magtaas ng singil ng pamasahe at magreklamo tuwing bababa ang minimum o may magbabayad ng student.

Wala na ang mga kasambahay natin sa bahay? Kaya kaya nating maglaba, maglinis, mamalantsa, magluto, at gumising nang maaga? Wala, kadalasan sila'y nababale-wala lang dahil sila'y "katulong" lang naman. Sino ba sila sa buhay natin?

Nakasalamuha ko na sila. Nakinig sa kuwento nila sa buhay. Pinakinggan ko kung gaano na sila nahihirapan sa buhay, pero kahit gipit, nagagawa pa rin nilang tumawa at maging masaya.

At yun ang mahalaga.


Kina Ate Lulay at Ate Rosie, ang aming labandera at plantsadora. Ang galing at ang bilis nilang maglaba at mamalantsa.

Sa mga Kuya ng Halrey, ang nangongolekta ng basura sa aming subdivision. Hindi niyo lang alam, hindi lang basta-basta ang inyong trabaho.

Kay Kuya Ronnie, ang aming jeep driver noong may Tulong Dunong pa kami sa High School. Ang bait ni Kuya Ronnie tuwing maaabutan ko siya sa biyahe.

Kina Ate Aileen, Ate Brenda, Ate Emer, Kuya Tonton, at Kuya Tyrone, ang mga dakilang cashier, bagger, at merchandiser sa Robinsons Supermarket Marikina kung saan ako'y nagtrabaho nang tatlong Sabado. Ang babait nila at hindi nila ako pinabayaang mabagot habang kasama ko sila. Salamat sa mga pabaon niyong kuwento, at sana'y masayang-masaya kayo ngayong pasko dahil iyon lang ang nararapat para sa inyo.

Kina Ate Mhel, Ate Sarah, Ate Myles, Kuya Macky, Kuya Wil, Kuya Son, Kuya Loyd, Kuya Rey,
Kuya Abel, Kuya Joel, at Kuya Jhun, mga staff at mga supervisor sa Timezone sa Gateway. Salamat sa inyong lahat kasi pinananatili niyong Timezone ang Timezone sa Gateway, ang aking takbuhan para makatakas ng sandali sa buhay. Kayang kaya nila ang magkasunod na shift at maging masiyahin pa rin kapag nakakausap ko sila.


Maligayang pasko sa inyong lahat.

Sunday, December 21, 2008

Christmas "Break"

Hay nako. Pati ba naman ang real-life rants ko tungkol sa Christmas "Break", aabot pa dito sa aking blog? Wala lang kasi. Feeling ko yung last three schooldays of the year, nagrereklamo na ako tungkol sa break-ness ng "break" na ito. I mean, nakakainis kasi eh. Sana talaga hindi na lang nila tinawag na Christmas "Break" yung Christmas Break kasi wala namang break about this break eh. Laging may pinapagawa yung mga prof na something big, something long, and something hard over the "break". Napakalousy ng feeling ng break na ganito ano, besides the fact na wala akong baon dahil walang pasok meaning hindi ako makakagala somewhere like Timezone. Natutunan ko na kasi yung proper staple juggle ni Zafina kasi tinuro sa akin ni RB kung paano ba yung tama. Mali kasi yung ginagawa ko. At gusto ko rin kasi iimprove yung akin blocking skills, kasi hanggang ngayon, bobo pa rin akong magblock sa ibaba. Natatalo ako kay Bryan kasi yung simula ng combo niya ay yung sweeping kick thing sa ibaba.

Naiinis lang talaga ako sa fact na break na break na namin, tapos inaasahan kaming gawin na yung first stage ng aming programming project. Kailangan naming gumawa ng Sales and Inventory Management System para sa isang imaginary supermarket. Hay nako. At least naman Java na yung gagamitin namin, at hindi na some other language besides English, Filipino, Nihongo, or Sign. Nakakainis, pero at least nabawasan kahit papaano.

Yung only consolation na lang namin siguro ay maraming prof na MWF ang classes ay tinamad nang magclass nung Friday.

Oh well. I guess I should be happy with what I have and what I'm getting, and not drown myself in tears or burn in anger for the things I'm missing.

Saturday, December 20, 2008

Shitty Feeling

I just can't comprehend my own self sometimes. No. I can't understand myself most of the time. The year will come to a close in less than two weeks, and I'm stuck here in yet another self-made void filled with nothing but shit. I don't know why this always happens when I find myself happy with the current state of things in my life. Maybe it's one of these sadistic mechanisms that live in my system that prepares me for something dark which is about to happen in the near future. Maybe I enter a state of emotional seesaws and unbalance to pad my fall into a disgusting brown splat rather than the loud cracking thuds I usually endure. I can blissfully tell myself that I am very much content with what is happening and with what I have now, but a rather malevolent part of my being constantly jets shit out of thin air to rot the precious happiness I am currently enjoying. It seems as if I myself is the one destroying my own happiness. Maybe being sad is really better than being happy since when one is sad, there is no other way but to be happy. When one is happy, there is no other way but to be sad. Isn't it more relieving to know that some day in the future, one will be happy, rather than one worrying about the future because of the anxiety of falling into depression eating up everything?

I just don't know.

I just feel shitty today. I feel possessed by something very, very violent. I want to fuck the world and everything free in it. I want to free all the oppressed farts inside the very reluctant rectums of stupid people who take pride in the size of their ego in contrast to that of their penis.

I just want to feel a secure sense of happiness.

Dream on, shitty ass. Dream on, sonuvabitch. That's what you always say, so that's the only thing you'll never, ever get.


I just finished a whole bowl of that shitty instant Chinese noodles worth P53.00 in 7-Eleven. It came with a century egg which tasted like a hundred-year-old rotten sock. I wanted to eat something warm because the air is so cold, so saturated with the nostalgic feeling of presents, and there is no one beside me to throw warm shit all over my entire being.

Shit this shitty feeling. I hate it. I hate it all.

Tuesday, December 16, 2008

Buntis na ata si Bianca

Mukhang naging matagumpay sa paghahanap ang mga sperm ni Mico sa egg ni Bianca. Nagsabi kasi ng ilang telltale signs yung spotter, si Mike, kung papaano malalamang nabuntis nga talaga si Bianca. Kung hindi niyo pa alam, si Bianca ang aming kyut na kyut na Chowchow.

Bianca shows the following symptoms:
  1. Wala siyang ganang kumain. Kung dati, daig pa niya ang isang hayok na hayok sa gutom na pride leader lion king, eh ngayon, daig pa siya ng isang ipis kung kumain. Daig pa nga ata siya ng isang goldfish kung makasubo ng food. Medyo nag-aalala na nga kami kasi baka mamaya, detrimental na ang hunger strike na ito ni Bianca. Masarap na nga yung ulam, pero ayaw pa rin niya. Gusto ko na nga siyang painumin ng Anmum eh para rich in folic acid for the developing babies inside her puerta.
  2. Lagi siyang nakahilata. Well, miski naman dati pa, lagi na siyang nakahilata, pero ngayon, sobra sobra na ang kanyang state of pagkahilata. As in walang galawan for three hours or more. Kung hindi mo nga alam na aso yang si Bianca, magpagkakamalan mo siyang isang mamahaling fur carpet mula sa Persia o kaya isang kyut na kyut na teddy bear.. uh dog. Para siyang trapong pakalat-kalat lang kung saan, at hindi gagalaw hangga't hindi ito pupulutin ng kung sino man (pero siyempre hindi namin pinupulot si Bianca, duh naman).
  3. Tahimik siya. Kung dati, maririnig mong galit na galit siya kapag nakikita niya yung pusang nagha-hang out sa pader namin, ngayon, kebs lang siya. Deadma ang Bianca sa pusang bumebelat sa kanya. Ano yan, maternal instincts? Baka raw kasi magising ang babies niya?
  4. Nagkakaroon na ng mass ang kanyang boobs. Parang nadedevelop na ang kanyang mga mammary glands. Nakakapa na namin na parang nagkakaroon na ng mass ang kanyang mga suso kasi dati, wala talaga. Utong lang kung utong. Ngayon, utong plus some mass. Gusto ko na nga siyang bilhan ng bra kasi hindi na siya isang flat-chested doggie.
Ayun. Ipapacheck-up na lang namin si Bianca kay Doc Myra within this week. Kung buntis na nga talaga si Bianca and everything goes well, manganganak siya sometime in January. Sana naman healthy at maraming marami ang kanyang mga puppies.

Monday, December 15, 2008

Wala Akong Ma-post

Grabe. Punung-puno na nag ideas ang utak ko ngayon, pero hindi ko mailabas ng tama. Lagi na lang kasi akong feeling pagod pagdating ko ng bahay. Hindi ko ma-channel ang aking energies into something productive. Well, baka naman talagang ubos na ang energies ko for the day kaya wala na akong ma-channel na kahit na ano kahit gustuhin ko. Ang dami talagang ideas na nasa utak ko. Ang daming kong pwedeng ma-blog ukol sa last insertion ko sa Robinsons Marikina. Ang dami kong naging bagong kaibigan doon. Ang dami kong napakinggan na iba't ibang mga storya sa iba't ibang mga tao. Ang iba, bukas na bukas at parang gripo kung magkwento. Ang iba naman, tila kailangan pang pihitin ng unti-unti para lang dumaloy ang usapan. Ang dami na ring nangyari sa akin sa loob nang isang linggo, kung alam niyo yung ibig kong sabihin. Napatunayan ko sa aking sarili na kaya kong gawin ang mga bagay na inakala kong hindi ko talaga kayang gawin. Kaya nga it's so amazing talaga. Pasensya na, hindi ko lang talaga ma-organize yung mga thoughts ko ng maayos. Masyado kasing sabug-sabog at makalat. Ang dami kong gustong gawin, ang dami kong iniisip, at ang dami kong pinagdadaanan ngayon. Lagi naman ganoon, e. Lagi na lang akong umuuwi sa bahay na ramdam na ramdam ang pagod dahil sa nakakasabaw na araw sa school. Yung tipong kung pwede lang kabitan ng USB cable ang utak ko para pwede akong mag-blog habang nagpapahinga yung katawan ko. Oo nga ano! Umimbento kaya ako ng ganoon? Siguro yayaman ako, mas mayaman pa kay Bill Gates. Tapos kung mas mayaman na ako sa kanya, ipapa-assassinate ko siya tapos babayaran ng limpak-limpak na salapi kung sino man ang mag-aakusa sa akin sa murder ni Bill Gates. Hay nako grabe ang sabaw ng utak ko ngayon. Mas soupy pa sa Soupysnax.

Pero kahit gaano kapagod ang katawan ko,
Kahit gaano kasabaw ang utak ko,

Kahit papaano, masasabi kong masaya ako sa mga nangyayari sa buhay ko ngayon.


Sinong nagsabing malamig ang December? Lagnatin ka lang, siguradong iinit ang iyong malalamig na gabi. Odiba, ang practical?

Friday, December 12, 2008

10th Mix to V3

After almost four years, the Drum machine in Timezone Gateway was finally upgraded into the more recent version. I have been playing on the 10th Mix since I started playing Drummania, and when I tried out the newly upgraded machine this afternoon, I was all but in a state of mild shock and disbelief.

It started yesterday, when the Kuya (whose name I still do not know) whom I lent my sticks to when he played on the drums told me that the 10th mix machine was to be replaced by something newer. He described how hit looked like, and his description mislead me into thinking that the machine was to be replaced by something like the drums of Guitar Hero or Rock Band. As I played the final song, questions started to fill my head. I kept asking myself if it was alright for the machine which I grew so used to to leave. I was eaten by my worries that in the near future, Timezone will not hold the songs which I grew to like and sing almost each and every passing day. As I constantly pedalled the bass, I tried to remember the very first song I played in that same machine. After the final staircase roll and hitting the final strikes on the ride cymbal, I asked myself if I am ready for a change. With questions boggling my head, I bid Kuya goodbye as I thanked him for the game he replaced for me. You see, the old machine hanged in the third stage, so I got to play six songs instead of just the usual four.

This afternoon, after going to the Timezone on the Fastfood level, I went up the escalator to the Timezone on that floor. Everything seemed normal. Everything felt the usual. As I approached the machine I used to love and play my emotions out, I immediately noticed something very, very different. The pink signboard installed on top of the machine now glistened with a strong shade of steel blue. The carnival-like face of the text was replaced by a strong font resembling the future. The machine looked particularly the same: the hihat, snare, low and high toms, the ride cymbal, and the bass pedal were still there. The monitor was still the big 29" screen. The smelly sticks and the high seat still remained. But the essence of the machine changed into something more update, more powerful, and more radical.

Drummania 10th Mix became Drummania V3.

I was really, really surprised. The sudden change caught me off-guard. Kuya then approached and told me that they spent the whole night upgrading the machine. Even if he had already told me that the machine was to be upgraded, I was not expecting it as soon as the following day.

The four-song swipe is now only three songs.

The interface looks so different that what I was used to. The different shades of blue is so remote from the various tinges of pink I grew accustomed to. A lot of songs has been added, and to tell the truth, I only know two of the over thirty new songs.


I played twice. I hesitated at first, but after the first song, I played entirely in manual mode. I was surprised that I didn't fail. Well I almost did. Just almost, but
somehow, I pulled it through.

I started to believe in myself.




I am reluctant to change, but with this shallow incident along with the many things that are happening to me, I am slowly seeing why change is the only permanent thing in the world.

Thursday, December 11, 2008

Kaligayahan

Oo. Lahat naman tayo gusto itong makamit. Lahat tayo, gusto maging masaya. Pero iba-iba ang gusto nating mangyari sa ating mga buhay para masabi nating tayo ay "masaya".

Maraming iba't ibang klaseng kaligahayan sa mundo. Malalim, mababaw, seryoso, palabiro, sa iyo, sa akin, at pwede ring sa ating lahat.

At kung kaya lang natin sanang makita ang mga dapat nating makita at maramdaman ang mga dapat nating maramdaman, lahat tayo ay magiging masaya. Nananatili ang problema dahil masyadong ambisyoso ang tao. Masyadong makasarili. Masyado niyang binubulag ang kanyang sarili sa mga pansariling pangako na sa katotohanan, mga delusyong tiyak na papatirin siya upang madapa sa matigas at malamig na sahig ng pagkabigo. Lahat ng bagay na gusto niya, gusto na niyang makuha agad. Hindi niya kayang intindihin kung bakit lagi na lang siyang bigo sa kanyang walang katapusang paghabol sa kaligayahang kayang balutin ang kanyang buong pagkatao na parang isang malambot na kumot sa isang napakalamig na gabi ng Disyembre. Ang kanyang mismong pagnanasa sa kaligayahan ang siyang sumisira sa kanyang dating matatag at matibay na loob. Dahil sa kanyang desperasyong makita ang liwanag sa gitna ng sukdulang kadiliman, pilit niyang ibinubuka ang kanyang mga mata hanggang sa siya'y lumuha na ng dugo; ang tanging bagay na pinapanatili siyang buhay, humihinga, at umaasa.

Hindi ba niya alam na dapat hindi hinahabol ang mga mumunting paru-paro? Na hindi ito dadapo sa kanya hangga't hindi siya maupo sa payapang kapatagan, ipikit ang mga matang pagod na sa kakaiyak, at pakinggan ang pagtibok ng kanyang puso?

Hindi ba niya alam na sa gitna ng absolutong dilim, makikita niya ang isang sinag ng liwanag ng walang kahirap-hirap? Na hindi na niya kinakailangang lumuha ng dugo para lamang mabasag ang kalungkutang bumabalot sa kanyang kadiliman?

Pilit niyang inaabot ang tagpuan ng langit at lupa, kung saan lumulubog ang araw. Hindi ba niya alam na kailanman, hindi niya ito maabot?

Pilit niyang hinihintay ang bukas na dumating. Hindi ba niya alam na kailanman, hindi ito darating?

Ayaw niya kasing makita kung nasaan siya. Ayaw niyang intindihin na ang bukas, kailanman, hindi magiging ngayon.


Ang tao nga naman.

Hindi marunong maghintay.

Ngunit hindi natin sila masisisi, dahil nakakapagod ang maghintay. Alam kong alam mo na iyon.




Pagod na ako, ngunit kahit papaano, masaya ako.

Sana ikaw rin.

Wednesday, December 10, 2008

mspaint


Dahil tinatamad akong magbasa ng Ph102 reading tungkol sa freedom, sinubukan ko na lang iguhit ang aking mukha sa paint. Hindi ko masyadong kamukha, pero ayos na rin naman kasi mukha namang tao.

Pagtatae ng Utak (Unang Polymagma)

Dahil feeling pagud na pagod ako ngayong araw na ito at gusto kong may mailagay sa blog ko, kakain muna ako ng mystery rotten fruit kaya't magtatae ang aking utak. Isang daaang salita, pangalan, tao, lugar, petsa, pangyayari, basta kayang maisalin sa mga letra sa loob ng limang minuto. Basta nagtatae ang utak ko ngayon.

As in now na.
  1. View Blog
  2. Pagod
  3. CS162
  4. Sandra Lovenia
  5. Publish Post
  6. Jeep
  7. JEEP
  8. Para po
  9. Cellphone
  10. Pagtatae
  11. Utot na mabaho
  12. Kim Palpallatoc
  13. Pilay
  14. Lagnat
  15. May sakit
  16. Faura Hall
  17. F227
  18. Leong Hall
  19. Sabado, ika-13 ng Disyembre
  20. December
  21. Pasko
  22. Regalo
  23. May regalo kaya ako
  24. 24
  25. Putangina sana may regalo ako
  26. Could not contact Blogger.com. Saving and publishing may fail. Retrying...
  27. Jinjiruks
  28. I want some love
  29. Teriyaki
  30. Obento
  31. Yakisoba
  32. P45.00
  33. Katakana
  34. Hiragana
  35. Return to list of Posts
  36. Sublime Horn
  37. Final Blast
  38. Ether Strike
  39. Ragnarok Online
  40. EssenceRO
  41. Private Servers
  42. Underweight ako ng 50 lbs.
  43. Dashboard
  44. Kama
  45. Inaantok
  46. Sleep
  47. Sleep
  48. and more Sleep
  49. Narinig kong umutot si Mamie
  50. Sana hindi mabaho yung utot ni Mamie
  51. James Pareha kasi nag-GM siya sa YM
  52. May kasusap sa phone si Mamie
  53. Narinig kaya niya yung utot ni Mamie?
  54. Nakakahiya naman
  55. Ayun umutot na naman si ina
  56. Kyowa electric fan
  57. Lamok
  58. Peste nakakainis
  59. Feeling vampire amputa
  60. AMPF
  61. Christmas Lights
  62. Tubig sa takore
  63. Yung facilitator namin kanina
  64. Leadership Seminar
  65. Servant Leader
  66. FIRO-B
  67. MBTI
  68. ISFJ
  69. Introvert
  70. Sensing
  71. Feeling
  72. Judging
  73. Loner
  74. Checker
  75. Warm Person
  76. Nilalagnat ata
  77. Pistachio
  78. Emo
  79. Christmas Party
  80. Chris Tiu
  81. Nico Salva
  82. I don't play basketball
  83. Blue Eagle Spelling
  84. Fabillioh
  85. Adidas
  86. Seiko
  87. Converse
  88. Bench
  89. Freedom is Cool
  90. Petroleum Jelly
  91. Ateneo
  92. NSTP
  93. Symon Oquindo
  94. Paz Nokom
  95. Phone directory
  96. Thomas Dy
  97. David Diy
  98. CS152
  99. Night Light
  100. Trash can

Monday, December 8, 2008

Ang Ubuntu 8.10 sa Laptop ni Rudolf

Noong bata ako, may hilig na talaga ako sa mga computer. Marahil dahil lagi akong nakakulong sa bahay ang isa sa maraming rason kung bakit ako nahilig sa mga ito. Kinagisnan ko na rin sa aming bahay ang monochrome monitor ng aking namayapang Tita Nene. Hindi ko na nga alam kung ano bang tawag sa computer na iyon, pero yun yung computer na iisa lang ang kulay na kayang i-display, at ang kulay na iyon ay ang kulay berde. Yun yung berdeng matingkad; mas matingkad pa sa mga damong nakabilad sa init ng araw sa tanghali. Hindi ko na masyadong maalala kung paano ba iyon gumagana. Basta, ang naaalala ko na lang ay ang Wordstar program nito kung saan nagsusulat ang aking Kuya ng mga istorya niyang bastos na kinabibilangan nina Taguro at Jeremiah, at yung isang larong nalaman namin na naroon pala dahil ipinakita sa amin nung technician isang beses na masira ito. Zaxxon ang tawag doon, at isa kang piloto ng isang fighter jet. Nakakainis lang ang larong iyon dahil tuwing gagamitin mo ang iyong baril, nababawasan ang iyong fuel. Kailangan mong lumipad nang mababa at sumira ng mga lalagyan ng langis para dumami ang iyong fuel. Pero nilaro ko pa rin ito ng nilaro dahil wala naman nang ibang laro sa computer na iyon, at wala rin naman akong makakalaro sa bahay dahil laging wala ang mga magulang at kapatid ko. Ayaw ko namang maglaro sa labas dahil mainit, at ayaw kong pagpawisan. Wala rin naman kasi akong makakalaro sa labas dahil wala akong kababata, lahat sila ay kasing gulang nina Kuya o kaya ni Ate, at hindi naman kadalasang nilalaro ng isang manlalaro lang ang patintero, tumbang preso, agawan base, habulan, at taguan.

Isang Linggo, umuwi kami ng aking pamilya sa Bulacan, tulad nang nakasanayan na naming gawin. Pero may iba sa bisita naming iyon. May Super Famicom na ang pinsan kong si Jerome. Dito na nagsimula ang pagnanasa kong magbakasayon ng matagal na matagal sa bahay ng pinsan ko para lang makapaglaro ng Street Fighter ng buong magdamag. Gusto kong matutunan kung paano gawin ang Flaming Hadouken ni Ryu, Shin Shoryuken ni Ken, at Yoga Flame ni Dhalsim. Ngunit isang pagkakataong natulog ako doon, hindi rin ako nakapaglaro ng buong magdamag dahil wala na akong iniisip kung hindi si Mamie. Mama's boy kasi ako, at dati, hindi ko kayang mawalay sa kanya.

At makalipas ang ilang araw, parang bomba atomikang kumitil sa libu-libong taong pinipigilan ang kanilang utot ang pagsabog ng katagang 'PlayStation'.

Nagkaroon ako ng mga kaibigan sa aming subdivision dahil sa PlayStation. Hindi ko na naramdaman ang paglalaro ng patintero sa mga kalsada dito sa Filinvest. Hindi ko na naramdaman ang matuyuan ng pawis habang kumakain ng kalihim at coke na nakaplastik sa may gate pagkatapos maglaro ng habulan. Hindi na ako nakapaglaro ng taguan doon sa liblib na lugar sa may bakanteng lote apat na kalye mula sa aming bahay. Lagi na lang kaming pumupunta sa bahay nina Pael at Ayo, at doon naglalaro ng kanilang PlayStation. Nagpatayan kami sa Tekken 3, Kill Thrill, at sa Samurai Showdown 3 at 4. Lagi kong ginagamit si Angel dahil meron siyang laser beam na lumalabas sa kanyang noo, ngunit lagi lang akong tinatalo ni Pael gamit si Baek. Si Belladona naman ang gamit ko sa Kill Thrill, ngunit hindi ko alam kung bakit ako ang una nilang pinupugutan ng ulo, binabalian nang lahat ng buto sa katawan, o kaya sinasaksak ng isang milyong beses sa lima at kalahating segundo. Lagi rin akong talunan sa Samurai Showdown dahil wala na akong ibang alam gawin kung hindi ang Icicle Attack ni Rimururu. Kaya noong bumili si Mamie ng bagong computer na may Windows 95, tumigil na ako sa pagpunta kina Pael. Lagi naman kasi akong natatalo doon, at nagsasawa na ako sa mga hinahanda nilang miryenda dahil parang yun at yun lang din. Pero masarap ang spaghetti nilang may dahon ng laurel, miski na nagtae ako pagkatapos kong kumain nito. Pinagtitripan na rin kasi ako nina Kimi at ni Chino e.

Sa unang pagbukas ko ng aming bagong computer na iyon, naramdaman ko sa aking sarili na ayaw ko nang pumunta kina Pael para lang maglaro ng PlayStation nila. Kuntento na ako sa TriviaMaze ng Encarta, at masaya na rin akong panoorin ang Kuya ko na maglaro ng Diablo.

Lumipas ang mahigit sa isang dekada, ngunit ganoon pa rin ang nangyayari. Nag-iba na ang mga pangalan: Windows XP Professional na ang dating Windows 95 at PlayStation 2 na ang dating PlayStation lang. Ngunit ganoon pa rin ako, sa aking palagay. Dahil sa kanila, naging ganito ako. Pero ninais ko na rin siguro ang mga nangyari kaya ito ako ngayon, sinusubukan ang bagong operating system na ininstall ko sa aking laptop. Siguro, kung nakapaglaro ako ng patintero sa ilalim ng katirikan ng araw; siguro, kung nangati ako matapos maglaro ng taguan sa matalahib na bakanteng lote; siguro, kung hindi ko kinulong ang sarili ko sa bahay noong bata ako, hindi ako magiging isang nerdoks na wala nang ginawa kung hindi kumain, matulog, umutot, tumae, at magbasa nang magbasa ng code ng isang program.

Pero masaya na ako sa kinalalagyan ng buhay ko ngayon. Kahit papaano, masasabi ko sa sarili ko na kuntento na ako sa daang tinatahak ko ngayon.




Ayos naman pala ang Ubuntu.

Sunday, December 7, 2008

Fwd Msg #10

People cry not because love ends,






but because it still continues,





even if it's over...

Fwd Msg #9

It's really hard to hold on to the feelings that you always hold on to.

To treat someone as an ordinary person when in fact they're very special.

To move on, on your own, with an empty heart.

To smile even if deep inside you are in pain.

To let go of the person you wanted to be with forever.

To accept the reality that you are never meant to be.

To give up everything even if you still wanted to try.

Fwd Msg #8


What will you do when faced with two choices?

Simple. Toss a coin.

It works not because it settles the question for you, but because in the brief moment that the coin is in the air, you suddenly know what you're hoping for.

Ang Pagiging Bagger sa Lane One (Express Lane)

Noong natapos ang duty namin sa Robinsons noong nakaraang Sabado, sinabi ko sa sarili ko na sana, maging bagger ako sa susunod na Sabado. Bukod sa nakakapagod, nakakahilo at nakakainis din ang maghanap ng mga stray item sa mistulang walang katapusang mga hilera ng paninda. Nakakahilong hanapin ang tamang lugar ng isang mumunting chichirya sa daan-daang pang ibang chichirya na halos magkakapareho ang itsura ng wrapper. Nakakaantok na hindi tingnan nang tingnan ang mga makikintab na disenyo sa mga wrapper. Nakakainis makakita ng cotton buds sa mga de lata, at limang piraso ng Kit-Kat sa mga inuming nakabote. Nakakairita rin ang mga customer na mahuhuli mong inilalagay ang isang item kung saan-saan lang lalagyan. Kung pwede lang sana, binigyan ko na ng Spinning Heel Drop yung masungit na babae na basta-basta na lang iniwan ang napkin sa mga mantika; Megawatt Uppercut yung batang hinalughog ang buong shelf ng Oishi dahil naghahanap ng Cubee, eh Monde yun at wala ito sa mga chichirya dahil classified ito bilang isang wafer; at isang lumalagitik na Piercing Thorn Fortissimo yung machong lalaki na iniwan ang isang galong mineral water sa may asukal. Eh paano kung matapon yun dun? Masasayang ang pinaghirapan naming ayusin nina Kuya Tyrone.

Kaya pagpasok ko kanina sa selling area, dali-dali akong nagpunta sa mga Cashier. Nilapitan ko ang tahimik na babae na nasa likod ng point of sales system sa lane one. Hindi siya mukhang masungit, kaya kinausap ko siya nang walang pagdadalawang isip.

Ate, kailangan mo po ng bagger?

Express lane ito eh, wala masyadong iba-bag. Pero okay lang.

Mabait si Ate Brenda. Mahinahon niya akong tinuruan at tinulungang mag-bag ng mga binibili ng mga customer. Itinuro niya sa akin kung nasaan ang extra extra small, extra small, small, medium, at large grocery bags (na biodegradable daw, ayon sa nakasulat dito). Sinabihan niya rin ako na lagyan ko ng karton ang bag kapag maraming de lata o bote ang customer. Tinulungan niya akong ihiwalay ang mga sabon at toiletries sa mga food at non-food items. Siya na ang nagbabalot ng mga karne at iba pang mga item na nanggaling sa fresh section ng grocery. Sa mga panahong wala kaming ginagawa, kinakausap at nakakausap ko naman siya. Baguhan pa lang si Ate sa Robinsons bilang cashier. Wala pa raw siyang isang buwang nagtatrabaho doon. Kung anu-ano rin ang pinag-usapan namin: mula sa mga nagsasalita sa PA system hanggang sa mga policy nila doon sa Robinsons. Inalalayan ko ang mga tanong ko dahil tila nahihiya pa si Ate. Ako rin, kung tutuusin, medyo nahihiya pa.

Ate, ang bagal ng oras, ano?

Oo. Madalang kasi ang customer tuwing hapon. Mainit kasi, at tinatamad lumabas ng bahay. Usually yan, mga gabi dumadami ang customer.

Lalo na kung Linggo no, Ate?

Oo.

Ano yun, yung pila, sobrang haba? O hindi naman?

Hindi naman. Mga limang customer na naghihintay, yung tipong ganun ba. Ngayon kasi, madalang ang customer. Hapon kasi, at baka wala pa silang pera.

Nakakatuwang kausapin si Ate Brenda. Yung mga sandaling wala kaming ginagawa at tila napabagal umusad ng oras, napabilis niya dahil sa pakikipag-usap niya sa akin.

Makalipas ang isang oras, may isang parada ng mga babae na may suot na Santa Hat at may dala-dalang mga bakal na kahon ang dumaan sa aming harapan. Isa-isa silang lumabas ng selling area, at nagpuntahan sa mga cashier. Lunch break na raw nina Ate Brenda na opening shift. Papalit muna sa kanila ang mga kakapasok pa lang na closing shift. Iniligpit ni Ate Brenda ang pera sa drawer ng kanyang cash register, at inilagay sa kanyang bakal na kahon. Matapos noon, nagpaalam siya sa akin at umalis na.

Ang pumalit sa kanya ay si Ate Aileen. Mabait din siya, at mas maingay kaysa kay Ate Brenda. Sa pakikipag-usap sa kanya, nalaman kong 25 years old na si Ate, at tulad ni Ate Brenda, wala pang isang buwan sa kontrata nilang limang buwan doon sa Robinsons. Tinuro rin sa akin ni Ate Aileen ang mga boss, boss ng boss, at ang boss ng lahat doon. Sinabi rin niya sa akin na may pamangkin siyang nag-aaral din sa Ateneo. Basta, nakakatuwa ring kausapin si Ate Aileen.

Matapos ang mabagal na pag-usad ng oras dahil wala kaming ginagawa ni Ate Aileen, bumalik na mula sa kanilang lunch break si Ate Brenda.

Lunch break na namin! O di ba, kakapasok pa lang namin, lunch break na agad? Ikaw, hindi ka ba magbe-break?

Hindi na ate, 20 minutes lang kasi ang break namin, eh.

Ay, talaga? Ang ikli naman. Wala ka ngang magagawa sa 20 minutes. Ang sikip sikip kasi ng canteen namin eh.

At matapos ang isa pang oras, bumalik na sina Ate Aileen mula sa lunch break nila. Coffee break naman ng opening shift. At matapos noon, coffee break na nang closing shift. Sa aming pag-uusap nina Ate Brenda at Ate Aileen, hindi nila gusto ang ganoong pagsasalitan nilang mga kahera. Sina Ate Brenda kasi, buwal na sa gutom dahil matagal-tagal din bago ang lunch break nila. Habang sina Ate Aileen naman, wala nang break pagkatapos ng kanilang coffee break na iyon. Wala na silang oras para kumain ng hapunan.

Bumalik sina Ate Aileen mula sa kanilang break. Sabi sa akin ni Ate Brenda, magiging bagger muna sila habang nandoon pa sila. Alas-sais kasi ang alis nina Ate Brenda. Noong bumalik sina Ate Aileen, malapit na ring mag-alas-singko noon. Malapit na kaming mag-time out.

O! Malapit na kayong umalis! Makakakain ka na! pabirong winika ni Ate Aileen. Sa totoo lang, umiikot na ang tumbong ko sa gutom. Para bagang kinakain na ng tiyan ko ang sarili nito dahil sa gutom. Nanunuyo na rin ang labi at kumakapal na ang laway ko sa kakasabi ng Thank you po! o kaya Salamat po! sa mga customer namin. Hindi nagtagal, oras na para umalis kami.

Nagpaalam ako kina Ate Brenda at Ate Aileen na may malaking malaking ngiting nakapinta sa aking mukha. Pagud na pagod na ako sa kakatayo; hindi ko na maramdaman ang mga binti ko sa tinagal ng apat na oras nang pagtayong walang pahinga, ngunit nagawa ko pang kumaway ng masayang-masaya kina Ate Brenda at Ate Aileen.

Sa maikling panahong nakasama ko silang dalawa, ang dami kong natutunan. Ang dami kong nakitang kahit kailan ay hindi ko makikita kung hindi nila sa akin ipinakita. Ang dami kong dinanas na kahit kailan ay hindi ko daranasin kung hindi sila ang mga naging kasama ko. Ang dami kong natutunan na bago, na kahit kailan ay hindi ko matututunan kung hindi sila ang nagturo sa akin ng mga bagay na ito. Dahil sa kanila, lalo kong napapansin ang mga maliliit na bagay na nagpapatakbo at nangyayari sa paligid ko. Dahil sa kanila, naging masaya ako, kahit papaano.

Ate Brenda, Ate Aileen, next week ulit.

Friday, December 5, 2008

Tact Fact

Dahil tinatamad akong gumawa ng blog entry tungkol sa aking unang JEEP insertion sa Robinsons Marikina, gagawa na lang ako ng entry tungkol sa FIRO-B test interpretation namin kanina. May relevance naman sa JEEP eh, so ayos lang.

Kanina kasi, tinanong ni Ma'am Aileen, ang aming facilitator, kung kumusta ba kami sa aming mga area. Ayos na ayos naman ang area ko kasi ako yung pinalad na huling makapag-enlist sa Robinsons Marikina under kay Sir Mike. Medyo madali lang naman ang trabaho doon kung ikukumpara sa pagiging palero slash basurero slash basurera ng Omni, fish vendor sa Marikina Wet Market, o kaya street sweeper ng Commonwealth Avenue ng EPMWD. Sa totoo lang, wala talaga akong reklamo sa Robinsons Marikina. Malinis, malamig, at hindi mabaho. Well, exceptions siguro yung receiving area na sobrang init at yung meat section na sobrang amoy sariwang karne. Ay, ang reklamo ko lang pala ay yung sobrang hirap ng buhay na wala kang bulsa. Grabe. Akala ko dati, kunin mo nang lahat 'wag lang ang aking dignidad at puri. Ngayon, kunin mo nang lahat 'wag lang ang aking dignidad at puri plus mga bulsa kasi mawawalan ako ng lalagyan ko ng panyo at pamasahe.

Kanina, habang nagbabahagi si Gabo ng kanyang mga saloobin, tumatak sa isip ko yung sinabi niyang naghihinay-hinay daw siya sa mga sinasabi niya sa Sta. Lucia kapag kinakausap siya ng mga talagang janitor doon. Naikuwento niya sa amin na parang mali yung isinagot niya noong tinanong siya kung ano raw bang ginagawa ng mga Atenista doon sa Sta. Lucia, at nagtatrabaho bilang mga janitor at janitress. Sabi niya, immersion.

Eh immersion program naman talaga ang JEeP eh, hindi ba?

Nung naisip ni Gabo yung mga sinabi niya, sana "training" na lang daw yung sinabi niya. Kasi raw parang naibaba nang hindi sinasadya ni Gabo ang tingin niya sa mga janitor noong sinabi niyang "immersion".

Oo nga naman.

Samantalang ako, noong tinanong nina Kuya at ni Ate, diri-diretso kong sinabi na "immersion".



Walang masama magsabi ng katotohanan, pero kailangan din ng pag-iingat. Hindi kasi natin alam kung kailan tayo makakasakit ng damdamin ng ibang tao.

How Friendly Are You?



Your Friendliness Score is 63 (Friendly)



No doubt about it, you are a good friend and a friend to many.

You're one of the first people your friends call when they have news.

You are quite popular, and your circle of friends is always growing.

And while you are always making new friends, you are careful not to leave your old friends behind.

While you are a great friend, you're not perfect. Sometimes you slip a little.

Make sure to listen to your friends and make time for them. Occasionally they feel a little neglected.

Are You Closer to Your Friends or Your Family?




You Are Much Closer to Your Friends



Your friends are so great, it's hard not to be the closest to them.

As for your family, your relationship with them is probably a bit strained.

It's okay though. While you can't pick your family, you can pick your friends.

And you've picked some amazing friends who count as family to you.

What Kind of Friend are You?




You Are A Loyal Sidekick



You aren't the most visible one in your group, but that's okay.

You're always up for a good time or conversation.

And you stick with your friends no matter what. You're unbelievably loyal.

You may feel under appreciated - but it only seems that way! Your friends would be lost without you.

What Makes You a Good Friend?




You Are a Good Friend Because You're Supportive



You are almost like a life coach for your best friends.

You give them help when they need it... but you also know when to give them a push.

People tend to rely on you for moral support and advice.

You've probably always been mature for your age, so this is a role that's you're comfortable with.

A friend like you is one of the rarest kinds.

You are both a good mentor and companion.

Your friends need you most when: They are confused or worried

You really can't be friends with: Someone who only wants to complain

Your friendship quote: "The only way to have a friend is to be one."

Wednesday, December 3, 2008

Kakaibang Bladder Experience

Isang drum na yata ang inihi ko ngayong araw na ito. Paano ba naman kasi, tatlong beses yata akong umiihi sa loob ng isang oras. Hindi na siya nakakatuwa, ano. Alam niyo namang mahirap nang pigilan ang wiwi dahil baka mauwi ito sa urinary tract infection. Naaawa naman ako sa urethra ko kaya ito ako, ihi lang ng ihi kapag naiihi. Yun naman talaga ang gagawin ng taong naiihi 'di ba? Alangan namang tatambling o makikipagtsikahan pa sa isang hindi kilala na nakasabay sa jeep dahil excited na silang pareho dahil malapit nang bumaba ang pamasahe?

Nakakabanas nang pabalik-balik ako sa banyo. Kanina ata sa school, mahigit sa labinlimang beses yata akong nagpabalik-balik sa banyo. Nagsawa na ako sa mapanghing amoy ng mga ihi ng mga Atenistang lalaki. Ginusto ko na ngang umihi sa palikuran ng babae, para naman maiba-iba ng kaunti. Hindi ko tuloy masyadong naintindihan ang lecture ni Doc Vergara dahil nakatuon ang pansin ko sa pagkatok ng aking ihi sa sphincter ng aking bahay ihi, nagmamakaawang buksan na ang lagusan patungo sa pinangakong paraiso. Nakakahiyang lumabas at umihi dahil late na akong dumating, as usual.

Hay, pero ang sarap pala talaga ng pakiramdam kapag nakaihi ka na matapos ang maingay na paghihintay ng iyong ihi sa rurok ng iyong hangganan. Para silang preschool children na atat na atat nang tumawid ng kalsada kasi nasa kabila si Manong DICK (Dirty Ice Cream, ewan ko kung saan nanggaling yung K), si Kuya Bodjie habang sinasakyan si Pong Pagong, o kaya naman ang purple freak na si Barney habang maligayang-maligaya niyang kinakawag ang mahaba, makapal, at matigas niyang buntot. Naaalala ko bigla ang eksena sa pelikulang Evan Almighty na kung saan nasira ang dam at biglang babahain ang buong siyudad sa tuwing iihi ako sa mga urinal na kung saan may mga nalagas na mga buhok. Tatapat ako doon sabay pakakawalan ang mala-tsunaming bugso ng tubig. Hindi kasi sila nag-conditioner.

At kanina, nainis ako dahil dyuminggel na ako sa school bago umalis, pero wala pang kalahating oras, naramdaman ko na naman ang makulit na pagkatok ng aking ihi sa aking bladder. Naaawa na nga ako sa bladder ko e, siguro unat na unat na unat na ito dahil laging napupuno ng dyinggel. Gusto ko na nga sanang bumili ng Doctor P Adult Diaper, kaso wala akong pera at wala namang tindang ganoon si Ate Kikiam Pishbol. Ni Huggies, Pampers, EQ, o Kimbies nga, wala siyang tinda, Doctor P pa kaya? Napahanap pa tuloy ang ng palikuran sa may UP nang wala sa oras. Ayaw ko namang tumalikod na lang kung saan at umihi, ano. Kadirs naman yun.

Dahil siguro sa lamig kaya ako ihi ng ihi. Hay nako ewan ko, mabuti na rin yung ganito dahil napapainom ako lagi dahil ihi ako ng ihi. Sa ganoong paraan, sigurado akong tubig ang iihi ko. Mahirap na kasi baka mamaya, atay o kaya pancreas ko na yung lumabas sa pantog ko.

Tuesday, December 2, 2008

Theological Reflection 1: Mirror

Imago Dei – God has created us and is continually molding us to His image and likeness. With this rooted firmly and deeply into our hearts, we people living in the world today can still overcome the threats that are poisoning the virtues, morals, and faith of people. Even if we have the intrinsic disposition to sin due to our imperfect nature as humans, we are still born good and have the capacity to search for something greater. We still have the gift to love and be loved by God as well as other people. However, problems stem out as questions stir within us due to the everyday struggle of each and every human being. In my opinion, the continuous erosion of spiritual and moral values, the ambiguity of moral standards, and the decay of dignity, liberty, and human rights are the fruits of this very venomous tree. The negative things we face in reality can sometimes cause our faith to tremble and lose its solidity. When times plunge to the darkest, one may question if what is happening is still a part of the great plan of God for each and every one of us. God has revealed Himself to us, yes, but even if He has descended to the earth fully human and fully divine to make our experience of His revelation more personal and more direct, we still did not understand much. The mysteries of our faith are all but too profound for us to understand, but God did make clear that He is inviting us to follow Him, and he is calling us with open arms to repent. He called and is constantly calling each and every one of us to be free from our selves which keep us from realizing our fullest potential – to be with Him when the time comes. However, it is up to us how we will heed His call to us. It is always up to each and every one of us how we will act to live our potentials. It is in our decisions where we answer God’s call to us. But what matters most is that we decide for ourselves, in doing so, we answer God’s call to us to live life unique to every individual. However, questioning one’s status amidst the state of things cannot be avoided as we are humans with the capacity to love, and to get hurt as well.

In my own experience, I have questioned my belief in God’s goodness time and time again. Amidst extreme hardships and losses in my life, I return to my faith in God. However, as the years passed and the struggles I faced became more and more personal; more and more devastating, my faith in God has all but just reduced to a five-letter word linked to a three-letter name. My belief in God became smaller and smaller to the point that I do not believe in His goodness anymore. Every time I face the somber realities of life, the more I get separated from God. As I look around me and see the suffering of many people, I ask God if this is what He wanted. But I know that the pain and suffering existing in the world are caused by decisions of many people – the same decisions that they take to follow their own vocation, their own way of life. But even though I grew to have a very negative perception in life, I still believe that it is up to us to choose whatever needs to be chosen. Setting my faith aside, I have learned through both regret and fulfillment that what we are today is the mirror of what we have chosen in the past, and what we are currently choosing in the present.




Sigh.
If all else fails, use force.