Tapikin mo Siya at Yakapin nang Mahigpit

Hindi ko na talaga alam kung anong nangyayari sa akin.

Lagi na lang akong nagkakaganito talaga. Nakakainis na nakalulungkot dahil hindi ko magawan ng paraan. Sasaya na ako, pero magkakaroon ako ng isang over-emotional sensitivity overload na pupuwersa sa akin para maging malungkot na naman. Masyado kasi akong naniniwala na maaari pang maibalik ang dati, ang dating maayos naman ang lahat, ang dating masaya kaming dalawa.

parang hindi na kasi maibabalik sa dati ang lahat
malay mo

Hindi ko na talaga alam. Napakatanga ko na marahil upang hindi maramdaman ang gusto kong maramdaman, samantalang ginagampanan naman niya ang kanyang nararapat na gawin, ayon sa isa kong kaibigang napalayo sa akin dahil na rin sa "problema" kong ito.

confidential un i trust you
oo nmn
gusto kong sabihin sayo kasi magiging unfair naman sayo
hindi ko lang sinabi agad dahil may problema ka
ah
salamat

Ewan ko na talaga. Hindi ko na alam. Nararamdaman ko na talaga na nagkakaroon na ako ng isa pang pagkatao, maliban sa tatlong pamamaraan ko ng pag-iisip. Ayon sa math, 2 pagkatao at 3 pamamaraan ng pag-iisip ay nangangahulugang 6 na posibleng pagsasama (2 x 3 = 6 kung hindi mo nakuha kung bakit). Ewan ko na talaga. Hindi ko alam. Hindi naman ako ganito, at baka nga nangangahulugang ngang hindi na maaaring maibalik ang dati. Isa ka kasing hangal. Tonto. Bulag ka pala, bulag.

naaapektuhan na ba kita?
medyo
sorry

masyado ba akong complicated?
mas complicated ka sa iba

Hay. Muntik ko pang ibagsak ang Dragon Blade kanina.

Nakakaiyak. Nakakaiyak. Hindi ko na talaga alam ang nangyayari sa sarili ko. Gusto ko nang tumalon patungo sa kawalan para maging malaya sa masakit na mundong aking ikinukumot sa aking sarili. Gusto kong lumipad at madama ang hangin sa aking mukha. Gusto kong humimpapawid at tumungo sa isang lugar kung saan masaya ang lahat. Katulad na marahil ako ng aking saranggola. Gustong nang maging malaya at maiangat ang sarili mula sa malungkot na lupa patungo sa yakap ng hangin na puno ng pag-asa, ngunit lagi na lamang may nangyayaring hindi kanais-nais kaya't laging nauudlot ang inaasam na tunay na ngiti sa labi.

Nakakaiyak. Isa akong taksil. Taksil sa iba, at taksil sa ibang taong mahal na mahal ko bilang mga kaibigan.

basta, ikaw ang best friend ko sa college
sorry
best friend mo pala ako pero ginaganito kita

Kaya naman nauuwi sa mga bagay na bumabaon sa iyong utak at dahan-dahang tumatarak sa iyong damdaming kababangon pa lamang mula sa isang masakit na pagkakarapa.

pede ba ulit akong maging kaibigan mo?
hindi ba kita kaibigan?
eh best friend?
pwede

gusto mo ba ulit akong maging best friend?
ikaw bahala
kahit ano ayos lang skin

Sawa na ako sa kaalatan ng aking mga luha.

Ngunit ako'y umaasa pa rin. Ayaw ko lamang ipakitang ako'y nananalig dahil hindi ko na kayang saktan ang aking sarili. Hindi ko na kayang yakapin ang aking sarili dahil na rin hindi ko na kilala ang aking sarili. Kasalanan kong lahat.

hindi mo kasalanan lahat rudolf
eh di kasalanan nino?
hindi ko alam, pero huwag mong isisi ang lahat sa iyo

Naduduwal ako dahil umiikot ang paningin ko. Hindi ko kasi alam kung umiikot ba ang mundo ko o kung ako lang iyon. Kailangan ko na talaga siguro ng antipara.

At hindi ko rin maipaliwanag nang mabuti sa aking sarili kung bakit ang isang tapik sa balikat ay mas matimbang pa sa dalawang oras ng patuloy na pakikipag-usap tungkol sa mga bagay-bagay.

Marahil, ito ang nabibigay sa akin ng lakas at tatag upang magpatuloy.

Pero baka ito rin ang dahilan ng pagkawala ng pagkabulag ko sa katotohanan. Hindi ko na alam. Siguro, nakikita ko na talaga ang katotohanan, ngunit binubulag ko ang aking sarili dahil ayaw ko nang masaktan.

Pero nauuwi rin ang lahat sa wala. Lahat ng mga paglaban ko, nawuuwi sa kawalan.

Kaligayahan, yakapin mo ako. Kung ako ma'y pinandidirihan mo, yakapin mo na lang siya nang mahigpit para sa akin.

Tapikin mo siya at yakapin nang mahigpit dahil hindi mo alam kung makikita mo pa siya bukas.

Two Words

NaniniWALA

BeLIEving

Pagkalito, Panghihinayang, Pagbabago

Kahit gaano ko man pilitin ang aking sariling hindi maisip ang mga bagay na hindi ko dapat isipin, lagi ko pa rin silang naiisip. Naiinis na talaga ako paminsan, pero kinakaya ko naman. Hindi ko alam kung sino ang dapat kong sisihin kung bakit ba ako nagkakaganito, kung may kailangan nga bang sisihin, o kung sisisihin ko na naman ba ang aking sarili kung bakit lagi na lang akong nagkakaganito. HIndi ko na talaga alam kung bakit.

Siguro, masyado lang talaga akong naging mahina sa nakalipas na tatlong buwan. Hindi ko sisisihin ang mga tao sa aking paligid, dahil ako naman lagi ang may kasalanan. At sa tingin ko naman talaga ay ako ang may kasalanan. Masyado kasi akong umaasa. Hindi ko magawang hindi umasa. Hinding hindi talaga. At ang masama pa nito (kung masama nga ba iyon), sa mga bagay na hindi dapat asahan ako umaasa. HIndi ko na talaga alam. Litung-lito na talaga ako, tulad na lang ng pagkalitong aking naramdaman nung aking sinasagutan ang SQL Lab # 5 kanina sa CS122, pagkatapos na pagkatapos kong malito kung bakit nga ba pinayagan ang mga Jesuits na pumasok sa isang napakakonserbatibong China sa long test ko sa Hi16. Siguro ito na rin ang dahilan kung bakit sumakit na naman ang aking ulo, pero nalito pa rin ako kasi baka mamaya kailangan ko nang magsalamin o baka naman may taning na ang buhay ko dahil meron na palang tumor sa utak kong napupurol na. Exciting naman talaga. Ayaw kong mabuhay ng hanggang 35 years old kung ganito na lang palagi. Pero ayon sa isang pagsusulit na aking nahanap sa net, ako raw ay mamamatay bilang isang matandang nagawa ang lahat sa buhay. Tss.

Sinusubukan ko talagang maging katulad ng dati ang lahat. Sinasalungat ko na nga ang wuwei, isang prinsipyo sa Taoism (bahid ng long test sa Hi16, paumanhin). Sinusubukan ko talaga. O baka naman hindi? Baka naman sinasabi ko lang sa sarili ko na sinusubukan ko, ngunit hindi pala? O baka naman sinusubukan ko nga talaga, pero baka naman wala na talagang pag-asang maibalik ang kahit mamera ng dati? Hindi ko alam. Litung-lito na ang aking isipan at pagod na pagod na ang aking damdamin.

Mahirap kasing tila mabale-wala ng taong importante para sa iyo. Mahirap hindi pansinin o kaya'y kalimutan ng taong mas importante pa sa sarili mo ang turing mo. Pero nakakatuwa at nakakalungkot ding isiping baka naman hindi ka importante para sa kanya.

Pero sige, magiging matatag ako. Wala lang, gusto ko lang maging matatag. Nanghihinayang ako dahil sinubukan kong maging matatag para sa isang tao, pero tila hindi naman pala niya kailangan. Ibang tao pala ang nangangailangan ng aking lakas at sandigan. Pero bakit nga ba importante ang taong iyon para sa iyo?

Mali. Mali. Mali ang lahat ng ito!

Nagbago na ba talaga ang lahat? Nagbago at naiwan ako?

Nalilito ako dahil ayaw kong aminin ang payak na katotohanan.

Nanghihinayang ako dahil ayaw kong tanggapin ng maayos.

Pagbabago. Pagbabago...

Origami

Tinuruan kami ni Rose Ann kung papaano gumawa ng flower. Well sabi niya rosas daw yun, pero mas mukhang nuclear tulip yun para sa akin.

Hindi ko talaga inaasahang magiging puno ng mga emosyon ang huling insertion namin sa Malanday. Inaasahan kong isa na naman itong pagpapaalam na puno ng kahuwaran. Inaasahan ko talaga ang isang huling pagkikitang pinasasalamatan dahil sa wakas, hindi na kinakailangang gumising ng alas-6 ng umaga para hindi maiwan ni Kuya Archie dahil magko-commute pa kasi papuntang Ateneo. Salamat na sa wakas, hindi na kailangang sayangin ang mga umaga ng Sabado upang pumunta at turuan ang mga batang hindi ko naman kaanu-ano. Hindi ko na rin kailangang habaan ang aking pasensya sa pagtuturo kung ano ang numerator at ang denominator, kung ano ang ika-17 letra ng alpabeto at kung ano ang mga tunog nito, at hindi ko na rin kailangang magtiis ng dalawang oras sa mainit at maduming lugar na iyon.

Nabigla talaga ako.

Parang wala lang kasi sa mga tutees namin na huling pagkikita na namin iyon. Siguro, masaya rin sila na hindi na nila kailangang gumising din ng maaga upang turuan ng mga taong hindi naman nila kilala ng mga bagay na alam na nila. Pero hindi naman pala.

Gumawa kami ng mga bulaklak gawa sa papel. Hindi tulad ng mga tunay na bulaklak, ang mga bulaklak na ginawa namin ay hindi kailanman malalanta. Hindi man ito kasing bango ng mga rosas o kaya'y sampaguita, ang mga bulaklak na ginawa namin ay mananatiling alaala ng aming maikling pagsasama na kung saan nakita ko kung ano talaga ang tunay na mahalaga sa buhay.

Hindi ko inaasahang sasabihin ko sa sarili ko bago umalis na "hindi ko na sila makikita." Aaminin kong nadama ko ang mga luha na namumugto sa aking mga matang puyat, pero nagawa kong iwaksi ang mga ito dahil gusto kong maipakita na kaya kong maging malakas.

Siguro, nagawa kong maging matatag at matikas dahil na rin sa kanila. Nakita ko ang kakulangan nila, at nakita ko rin ang kakulangan ko bilang isang tao, anak, kapatid, at bilang isang kaibigan dahil sa kanila. Nakita ko ang mga bagay na ito sa mainit at maruming lugar na iyon kung saan nagtitiis ako ng dalawang oras tuwing Sabado ng umaga para turuan ang mga batang hindi ko naman kaanu-ano.

Pero kahit na anong nangyari, bumalik at bumalik pa rin ako sa lugar na iyon. Oo, dahil kailangan para sa NSTP. Pero gusto ko ring bumalik sa lugar na iyon dahil na rin doon ko lamang muling naranasan ang pagiging kontento sa mga simpleng bagay na madalas hindi nabibigyan ng kaukulang pansin. Doon ko lang naramdaman na mas maganda pa ang isang papel na bulaklak kaysa sa tunay na bulaklak dahil dala nito ang mga alaalang hindi malalanta at lagi kong dadalhin sa tabi ng aking puso at isipan.

Maraming salamat at sana ay magsikap at matupad ninyo ang lahat ng inyong mga minimithi.

Grace, Rachel, Jonalou, Krizza, Yumin, MC, Bea, Rose Ann, at Jude, maraming salamat.

Dear DrumMania, Tomo II Blg 5

Dear DrumMania,



Kamusta ka na?

Sorry kung ngayon na lang ako ulit nakasulat sa iyo. Hindi ko rin masyadong hahabaan dahil gagawa ako ng hiwalay na post tungkol sa huling insertion ko sa NSTP. Hindi ko talaga inaasahang may mga luhang papatak kanina. Birthday din pala ni Agnes ngayon, at binigyan namin siya ng mga card at mga paper flowers na itinuro sa amin ni Rose Ann kung papaano gumawa.

Anyway, tama nga ang aking prediction na wala na talaga silang balak ayusin ang backlight ng iyong LED. Kung hindi ako nagkakamali, tatlong linggo na yatang pundido ang backlight niyan, DM. At least naman, maayos pa rin ang iyong pads at pedal, at sa tingin ko, yun naman ang importante. Importante ang iyong welfare.

Ayun nga, birthday ni Agnes kanina. Inilibre niya kami sa Yellow Cab at nagpunta sila sa Sweet Inspirations (katulad ng nangyari noong birthday ni Ding -- dejavu nga daw sabi ni Thomas). Hindi na ako sumama after ng Yellow Cab dahil nagtitipid ako at hinihintay na ako kasi uuwi kaming sabay.

Masaya naman ako, DM. Hindi ko lang alam kung gaano katagal ako mananatiling masaya dahil para na akong strainer. Hindi na ako ang dating sponge na nadadala ang happiness hanggang sa mga panahong mag-isa na lang ako. Ngayon, hindi na. Kailangan lagi akong masaya or at least man lang content at dapat tuluy-tuloy ito, para masabi kong masaya ako. Gets mo naman yung analogy, 'di ba? I know you do, because I know it's a good analogy because it is clear and isn't ambiguous. Tse.

Masaya rin ako dahil nakikita ko nang nag-iimprove ako sa PF/DM. Natatapos ko naman ang Seiron extreme at The Least 100 sec basic (na parehong 89 ayon sa iyong pinsan) na manual. Yun nga lang, C at D ang highest scores ko dun, respectively. Na-S ko na rin ang Luvly, Merry-Go-Round extreme na manual at natapos ko ang HImawari extreme na auto bass. Sinabi ko kasi sa sarili ko na hindi ako gagaling tulad nina KBJ, Chubby Nurse Girl (na apparently hindi pala nurse), at si Kuya RJ kung lagi na lang iyun at iyon ang lalaruin ko. At naka S/S/S/A/? ako sayo kanina.

Diyan na lang muna. Hanggang sa susunod na pagkikita. As always, ingatan mo ang iyong bass. Bigyan mo ng electromagnetic static shockwave blast ang mga manlalarong tila pumapatay ng milyun milyong ipis sa pagpepedal.




Nagmamahal,
Rudolf na medyo natatakot pa rin sa mga posibleng mangyari, pero at least naman, nagsisimula nang maniwala ulit at sana, talagang maging ayos na ang lahat

Mga Tanong, mga Sagot (Q&A kung Sosyal Ka)

Katatapos lamang ng Ps140 class ko. Gutom na ako kaya't nagpunta kami sa caf upang kumain. Umakyat ako sa caf up upang bumili ng aking pangkaraniwang kunin-mo-ang-iyong-buhay (take-your-life) barbeque, isa sa mga core components ng aking Tuesday-Thursday nagtitipid-kasi-ako meal. To my horror, wala silang barbeque, at noong tinanong ko sina ate kung magkakaroon ba sila anytime later, bigla niya akong tinapunan ng isang barrage of questions na hindi ko alam kung saan ba nanggaling.

Q: Hi.
A: Hello?

Q: Spell "FUSCHIA"
A: Um.. F-U-C-H.. Ay parang mali. F-U-S-H-I-A hindi hindi! P-I-N-K. Yun.

Q: Anong araw ngayon? Anong date? May date ka ba?
A: Thursday ngayon, February 21, 2008. Wala. Hindi kita type, if ever.

Q: Anong course mo?
A: BS Computer Science.

Q: How will you program the relation of the colors fuschia, pink, emerald, royal blue, asparagus green, canary yellow, and periwinkle to the current ZTE Scandal?
A: They should all go busy themselves with coloring books. I will program a coloring book that will make them all shut up.

Q: Impressive. Sino ang ika-5 presidente ng Tajikistan?
A: Si Tajiri? Ewan ko ate, babai.

Matapos maweirduhan kay ate All-About-Q's, sinabi ko sa sarili ko na siomai rice na lang ang kakainin ko. Siguro naman, mas matino si ate dahil puro steam lang ang nalalanghap niya, hindi katulad ni ate sa itaas na malamang na-lead poisoning na or whatever. Ngunit to my disbelief, nagsimula rin ang weird, weird, weirdness ni ate.

Q: なにをたべますか？
A: えええー？　ショマイライセです。

Q: OKAY, whatever. Who do you consider as friends?
A: My friends?

Q: Describe them please. Use vivid adjectives and engaging verbs, if possible. Oh yes, please do not exceed 10 pages, use Garamond font size 12, double spaced, 1" margin on all sides.
A: They are my friends. They are human, and are from Block N.

Q: So kumusta ka naman? Mabuti na ba ang iyong pakiramdam?
A: Okay naman. Um, hindi naman ako nagkasakit ah.

Q: Hindi. I mean yung nasa loob mo. Kamusta na ang iyong feelings?
A: If you want feelings, bumili ka sa Waffle Time! Bumili ka ng Vavarian Feeling!

Ano ba yun? Stalkress? Or pakialamera? Or simpleng concerned lamang? Well, at least naman, ibinigay niya muna sa akin yung siomai rice ko bago niya ako ininterrogate. Kahit ayaw ko nang bumili dahil baka tanungin na naman ako ng kung anu-ano, nagpunta pa rin ako kay kuya upang bumili ng extra half rice. Hay salamat naman, hindi niya ako finireak out. Nginitian niya lamang ako ng malaswa. Hinubaran niya ako gamit ang kanyang mga matang malagkit ang tingin sa akin. Buti na lamang, hindi niya ako nahubaran ng todo, kung hindi, iskandalo yun.

Pauwi, nakatiyempo agad ako ng jeep na San Mateo-Maly ang ruta. Nagbayad ako.

Q: Saan 'to?
A: Sa Filinvest I po. Studyante.

Q: San ka nag-aaral?
A: Ha? Ako? Sa UP. [hmp, pakialamero]

Q: Kumusta na mga kaibigan mo?
A: Ano po?

Q: Kumusta na pakikitungo mo sa kanila?
A: Ha?

Q: Kumusta naman ang pakikitungo nila sa iyo?
A: Ayos naman.

Q: Eh yung isa?
A: Sino? Siya? Oo, hindi pa po siya nagbabayad.

Q: Kaibigan mo ba siya?
A: Hindi ko nga siya kilala eh. [putangna mo pakialamero!]

Q: Hindi. Kaibigan mo pa ba siya miski "bahala ka, Rudolf"?
A: SA KANTO LANG PO! PUTANGNA MO!






Nakita ko sa jeep: "DESTINY is a MATTER of CHOICE"
At isang vandal sa may Katipunan: beLIEve




Lahat ng tanong, may sagot. Lahat ng tanong, may sagot na maaaring alam mo na. Lahat ng tanong, may sagot na maaaring alam mo na at ayaw mo lang tanggapin. Lahat ng tanong, may sagot na maaaring alam mo na at ayaw mo lang tanggapin dahil natatakot kang masaktan. Lahat ng tanong, may sagot na maaaring alam mo na at ayaw mo lang tanggapin dahil natatakot kang masaktan dahil paulit-ulit ka nang nasasaktan. Lahat ng tanong, may sagot na maaaring alam mo na at ayaw mo lang tanggapin dahil natatakot kang masaktan dahil paulit-ulit ka nang nasasaktan dahil na rin sa sarili mong kagagawan.

Lahat ng tanong, may sagot.

A Week of Solitude

After a week, nothing has happened.

I want to fix everything that I may have caused harm, but an external force is prohibiting me from doing so.

I don't know.

I tried. But I'm tired. As soon as I stood up, as soon as I took my first step towards happiness, something just hits me somewhere inside my chest that I fall again. After telling myself to just stay down, I give myself another chance and start rising up again...

...only to fall once more...

...and rise in the end...

... to fall again...

...and stand-up...

...only to fall in the end...

...and give myself another chance...

...over...

...and over...

...again.

I wonder.

Maybe I'm just too complicated. A screen emits whenever a potential source of sadness comes near.

I miss them.

But they don't miss me.

Why bother? Tell me, why bother? Why bother bringing the happy days of the past back to the present when things cannot be the same way as they were?

Things change. Things have changed. I have changed.

I know I have time. But the thing is, do they? Will they wait for me?

I'm guessing they won't. I regret to tell myself that they have left me, in some way or another. They have left me, but I understand. It just saddens me to realize I have waited for them if they needed time, while I am here, talking to myself amidst my dark, closed world.

I don't know. I don't want to know.

抱きしめたい

Dakishimetai -- I Want us to Embrace
Artist: Jungle Smile
Featured in: Super GALS! Kotobuki Ran

大嫌い、貴方何時も笑って居て
Dai kirai, anata itsumo waratte ite
I hate the way you're always smiling
強くて可愛くて人気者で
Tsukoyu te kawaikute ninkimono de
You're cute, strong, and popular
大嫌い、私、愚図で鈍間で
Dai kirai, watashi, GUZU de noroma de
I hate the way that I'm slow and stupid
だれにも必要と去れてない
Dare nimo hitsuyou to saretenai
No one needs me at all

頭も良くて何時も透き無くて
Atama mo yokute itsumo suki ga nakute
You're very smart and never have any weaknesses
私等きっと馬鹿に去れてる
Watashi nado kitto baka ni sareteru
You always make a fool of me
本当は話賭けて見たくて
Hontou wa hanashi kakete mitakute
But I really just want to talk to you
友達に成りたいと思ってて
Tomodachi ni naritai to omottete
I want to be your friend

羨ましく思ってた貴方が
Urayama shiku omotteta anata ga
Although I have been jealous of you
一人方震わせて、泣いて痛よ
Hitori kata furuwasete, naite ita yo
You were trembling, crying alone

ね、貴方も一人怯えてるの？
Ne, anata mo hitori obieteru no?
Hey, are you afraid of being all alone?
皆惨めで弱いのかな。。。
Minna mijime de yowai no kana...
And maybe you're weak and people dislike you...
もっと勇気が合ったなら
Motto yuuki ga atta nara
If I had more courage,
私、貴方、抱きしめてた
Watashi, anata, dakishimeteta
I would've embraced you tight

”話したい事沢山在るんだよ”と
"Hanashitai koto takusan arunda yo" to
"I have a lot I want to talk about"
ポツリとあのときって暮れたに
POTSURI to ano tokitte kureta no ni
I said that bit by bit to you last time
如何して聞こえない振りしたんだろう
Doushite kikoenai furishitan darou
Why did you pretend that you couldn't hear me
とても嬉かったのに。。。
Totemo ureshi katta no ni...
I was really happy...

壊れそうに泣いていた貴方が
Koware souni naite ita anata ga
You laugh as usual just for show
何時ものように笑って居るのを たった見てるよ
Itsumo no youni waratte iru no wo tatta miteru yo
But you're someone who'd break down and cry

ね、私も一人怯えてるよ
Ne, watashi mo hitori obieteru yo
Hey, I'm also afraid of being alone
ちっぽけで情けないん打よ
Chippoke de nasakenain dayo
I'm insignificant and pathetic
もっと勇気が合ったなら
Motto yuuki ga atta nara
If I had more courage,
私、貴方、抱きしめてた
Watashi, anata, dakishimeteta
I would've embraced you tight

想像私用一人じゃないと
Souzou shiyou hitori janai to
Imagine that you're not alone
耳を済まそう、感じて見よう
Mimi wo sumasou, kanjite miyou
Close your ears and feel with your heart
ほら、今日も誰かの涙が?
Hora, kyou mo dareka no namida ga?
See, who will have tears today?
風になって君を包むよ
Kaze ni natte kimi wo tsutsumu yo
Like the wind, I will wrap myself around you

ね、貴方も一人怯えてるの？
Ne, anata mo hitori obieteru no?
Hey, are you afraid of being all alone?
皆惨めで弱いのかな。。。
Minna mijime de yowai no kana...
And maybe you're weak and people dislike you...
もっと勇気が合ったなら
Motto yuuki ga atta nara
If I had more courage,
私、貴方、抱きしめてた
Watashi, anata, dakishimeteta
I would've embraced you tight
私も一人怯えてるよ
Watashi mo hitori obieteru yo
I'm also afraid of being alone
ちっぽけで情けないん打よ
Chippoke de nasakenain dayo
I'm insignificant and pathetic
もっと勇気が合ったなら
Motto yuuki ga atta nara
If I had more courage,
私、貴方、抱きしめてた
Watashi, anata, dakishimeteta
I would've embraced you tight

ね、みんな同じだけ孤独で
Ne, minna onaji dake kodoku de
Hey, everyone can feel the same loneliness
同じように怯えてるなら
Onaji youni obieteru nara
And scared the same way
何も怖がる事ないんだね
Nanimo kowagaru kotonain dane
But there's nothing to be afraid of
私、貴方、抱きしめるよ
Watashi, anata, dakishimeru yo
Because I will be there to embrace you tight

Hopelessly Believing, Intangibly Embracing

Ding treated us to Yellow Cab earlier this afternoon. I tried to put up a smile, but I found it difficult to do so. I was not feeling very well, but I think I was successful in hiding the pain that was tormenting my head. While I rested my head on the table, I kept on thinking what was wrong with me. I want to talk to someone because I already miss that person badly, but I simply cannot do so. I just cannot figure out why. After I said my gratitude to Ding's kindness and generosity, we started to leave. I looked at their backs for a moment with a vision blurred by tears before waving goodbye to the people already leaving.

"I give up."

I will be probably fooling myself again. I always say to myself that I already give up, but deep, deep inside, I keep on holding on to what may seem intangible to other people. I keep on holding on because that intangible object I continue embracing inside of me is enough for me to face the problems that life brings me. I continue to hold back the tears that are welling up inside my eyes which are already tired of seeing myself blankly staring in the mirror. I keep on finding an ounce of strength that makes me get up from my beaten and painful knees after I take a fall. After a struggle in life, I always triumph in some sort of way only at the end of it all. But that very end is the start of a downfall which always happens, but always takes me falling downward at monochromatic speeds rather unprepared. I keep on stumbling down to my knees in agony and pain that is caused by myself, but I always find myself rising up, whether I like it or not.

And because of this, I am starting to hate myself once again.

I keep on giving up but I keep on struggling on to stand up once more, but then only for me to give up again. I'd rather stay down on my knees and weep for eternity if need be than to get hurt over and over and over again because of my own realizations and foolish dreams. I'd rather keep on isolating myself because it is in solitude that I found once more the separate peace that a best friend of mine and myself once had. I'd rather keep on yearning how great the past was rather than optimistically facing the present to build the future but fail to realize it in the end. Like I said before, I'd rather stay sad knowing that someday, I will be happy again rather than being happy but afraid that one day, I will fall into another seemingly inescapable pit of sorrow and despair. How ironic. Everything is an irony, anyway.

I just don't want to keep getting hurt anymore. I'm too beaten up emotionally already that even my physical body is getting its toll. Is that too selfish to ask, or even beg? Is that too great to dream and desire? Is everything always so near, yet so far? Is everything always hard to get and seemingly unreachable?

I just want to give up. But I can't.

Maybe life enjoys picking on and bullying helpless persons who keep in believing on what is hopeless and embracing what is intangible, no matter what.

Dear DrumMania, Tomo II Blg 4

Dear DrumMania,



Kamusta ka na?

Ayos ka lang ba miski na mukhang wala na silang balak ayusin yung backlight ng iyong swiper? Sa tingin ko, propaganda iyan ng Timezone para hindi nila makita kung magkano ang bawat laro sa iyo. At least naman pinalitan na nila yung pundido mong ilaw sa iyong pangalan, kasi nga hindi magandang tingnan ang pink starry background ng DrumMania 10th Mix kapag madilim ito. Nakakainis pa rin yung mga naglalaro sa Tekken 6 dahil puro na lang luma yung ginagamit nila at ayaw nilang sumubok ng iba. Wala lang, Tekken 6 pa yung nilaro nila.

Nakakapagod talaga ang manual ng Seiron ADV sa pinsan mo, DM. Grabe talaga yung stress sa dominant arm ko. At ngayon ko lang nalaman na hindi pala 1 beat yung division ng bass, 1 2/5 yata dahil malamang, alternating ang bass sa extreme. Pero ayos lang naman dahil ang max combo ko was 182, mga 17% nung kanta. At least din naman naimprove ko yung D dati to a C.

Hala. Just now, nakaramdam ako ng isang wave, no make it two waves ng pagkahilo. Ahh, make it three.

Dumaan din si Kuya RJ sa Gateway nung pumunta ako diyan kahapon. Tumaba siya as far as I can remember. Hindi na siya kalbo, at hindi na rin siya bigotilyo. Sinabi niya sa akin na gumagaling daw ako, at sa loob loob ko, napakafisherman naman niya. Pero naapease din ako dahil parang I took it as a comment na rin, somehow, miski na dalawang taon na ako naglalaro and yet hanggang Dragon Blade EXT pa lang ang nagagawa kong manual, tapos B lang lagi ang grade ko. Andun din yata si habble, yung moderator ng Pinoy Percussion Freaks. Sa kanya na lang humiram si Kuya RJ ng sticks eh. Well buti na lang kasi pauwi na rin ako nun. From our recollection.

Speaking of which, nagrecollection nga pala kami, DM. Wala lang. Nalapit ba ako kay God? Hindi rin eh. At dahil diyan, ayaw ko nang pag-usapan ang aking mga naisip at naramdaman nung recollection namin. Pinilit din nga pala akong magsimba ni Mamie kagabi. Nagulat ako at hindi ako nasunog nung pumasok ako sa chapel. May hinintay ako sa caf habang paulit-ulit na pinapakinggan ang The Quest of Your Life ni Evil-Dog, pero naisip kong baka hindi siya nag-NSTP dahil masama na yung pakiramdam niya nung Friday. Malamang, walang magical healing effects ang Jollibee sa kanya. Dumaan na lang ako sa Blue Eagle Gym at nanood ng fencing dahil bigla kong naalala na pinapapunta nga pala kami ni Coach Walter doon about a week ago. Nafree-cut kasi yung PE namin nung Wednesday dahil may mass for Ash Wednesday. Wala lang. Ang masasabi ko lang sa fencing ay isa itong sosyal na sport. Bukod sa napakaraming kailangang apparatus at fencing gear, sosyal ang fencing dahil "We are fencers" ang sinasabi ng mga nagfefencing. Ikumpara mo naman yan sa ballers ng basketball players no.

Oo nga pala DM, nagkamali ako. Lv. 91 lang pala si Xing Cai. Nadaig na siya ni Nobunaga Oda na Lv. 93 na ngayon. Napakalaki ng naidulot ng Acclaim 15 dahil tingnan mo naman ang story mode finshing level niya. Si Zhao Yun kasi, Lv. 49 lang. Grabe, halos a difference of 50 levels.

Masaya ako DM. Masaya na ako ngayon. Pero feeling ko, parang empty ang happiness kong ito, hindi katulad ng dati. At least naman, masaya na ako kahit papaano hindi ba? Miski na to a very shallow extent?

O siya. Ingat ka DM. Ingatan mo ang iyong upuan dahil dumadami na ang mga naglalaro sa iyo na medyo hirap sa weight management.




Nagmamahal,
Rudolf na inaalala ang CS Deliverable na nahihirapan siyang simulan dahil medyo clueless na siya sa mga requirements, ngunit kahit papaano ay masaya pa rin miski na to "a very shallow extent"

Furigana: 抱きしめる

dakishimeru

to hug someone close, to hold someone tight, to embrace closely

From　「抱きしめたい」

何も怖がる事ないんだね
Nanimo kowagaru kotonain dane
But there's nothing to be afraid of

私、貴方、抱きしめるよ
Watashi, anata, dakishimeru yo
Because I will be there to hug you tight

~見ます~
Super GALS! Kotobuki Ran
抱きしめたい by Jungle Smile

3.00

Oo. Iniwan na akong tuluyan ng aking mga pangarap na magpunta sa ibang bansa upang mag-aral ng five months ng third year ko doon. Gusto ko sana sa Japan, pero yun nga, hanggang gusto ko na lang. Hindi ko pa rin talaga alam kung bakit pinilit ko ang sarili kong magpunta sa JTA Orientation talk na iyon eh inaatake ako ng aking unknown head pains na unti-unti naman nang nagsusubside. Siguro tama nga si Nelvin sa pagsabi niyang nasa ulo ko lamang talaga ang sakit. I mean oo, sumasakit ang ulo ko, pero baka ako ang rason kung bakit ito sumasakit. Parang ganun. Iyon na rin siguro ang dahilan kung bakit may magical healing effects ang Crispy Chicken Steak meal water lang ng Jollibee at ang dalawang drum machine sa Gateway. Pero hindi rin eh, dahil habang umi-IPIS (Illegal Pwesto Illegal Sakay) ako dahil malasardinas ang mga bus sa non-IPIS area, nakaramdam ulit ako ng kaunting pagkahilo na kung saan naging anim na letra at anim na numero ang plaka ng bus na sinakyan ko.

Going back, tuluyan na nga akong iniwan ng aking mga pangarap na maging exchange student sa Sophia University sa Japan. Una, dahil lang sa grades ko, ngunit habang lumipas ang talk, unti-unti akong nabaon sa lupa habang nakastraight jacket.

Naisip ko ang apat na dahilang ito (ranked from most to least important):

1. Ang cut-off ng QPI ay 3.00. Ang QPI ko ay nasa 2.50+ lamang.
2. Wala kaming pera.
3. Scholar ako.
4. Hindi ako active sa kahit na anong school organization.

Ayan.

Hayaan mo akong mag-expound ng kaunti sa mga poinrs na ito:

Point 1:
Napakaself-explanatory siguro nung una. HIndi lang talaga umabot ang aking QPI sa cut off. Ni hindi pa nga tumapak sa 3 ang kahit na anong QPI ko sa Loyola Schools. Bilang isang college student, ngayon ko lamang narirealize kung gaano kadali (at kawalang kwenta) ng aking high school, ang Ateneo High School. Ngayon ko lamang narealize kung gaano kadali ang high school ko dati kung ikukumpara sa college. Ngunit hindi ko rin naman inaaalis sa aking isip na baka nga talagang napupurol na ang utak ko o kaya naman lumulubog na ang aking pagiging hardworking and responsible patungo sa pagiging tamad at mediocre. Mahirap na, baka may administrator ng Ateneo ang nagbabasa ng blog ko eh. Hindi rin naman kasi madali ang subjects ko noong first year ko. Biruin mong Ma18AB ang math ko nung pinakaunang sem ko sa college. It was a very traumatic experience. Doon ko lang talaga nadama kung papaano "gapangin ang sahig." Ginapang ko talaga ang math na iyan, yung math na math din naman namin nung 4th year ako, pero all compressed into one semester. O di ba? Napakaefficient ng compression system ng Ateneo. At hindi lang yan, 6 units ang math na iyan miski naman hindi ako math major. Ang galing talaga.

Point 2: (which leads to Point 3)
Wala kaming pera. Ang estimated expenses para sa living, food, and other expenditures ay aabot hanggang 9,000.00 USD sa Japan (sabihin na nating nasa P48.00 ang palitan ng dollar, so mga 432,000.00 PHP). Take note na wala pa dito ang iyong budget para sa limang buwan abroad. Sabi ng mga nag-JTA, it's not far na magdadala ka ng extrang 10,000.00 USD para sa expenses mo for the whole stay abroad. So, mga isang milyong piso ang kailangang sunugin ng mga magulang ko kung hindi ko problema ang point 1. Isang milyon ang gagastusin bukod pa sa mga hassle ng mga kailangang mga documents at mga kung ano pa. Isang milyon ang kailangan gastusin, eh wala pa ngang 750,000 PHP ang annual income ng tatay ko no.

Point 3:
Scholar ka naman pala eh, hindi ba iyon masoshoulder ng scholarship mo? Hindi. Overloaded subjects nga hindi na credited sa scholarship, eh papaano pa kaya iyang 5-month stay overseas? Pinoint out ito ni Ma'am Didith: financial aid scholar ka (supposedly wala kang pera), so bakit all of a sudden, kaya mong gumastos ng ganito kalaki? Well, it makes sense naman talaga. Alangan naman sabihin mong sumali ako sa Wheel of Fortune hosted by Kris Aquino (hindi ako binayaran ng ABS-CBN para magpromote, ang masasabi ko lang, put*ng ina nilang parehong GMA at ABS-CBN) at nanalo ng jackpot prize na dalawang milyon or nanalo ng jackpot sa 6/49 na lotto ng tumatagingting na kwarenta mil. Talk to your funders daw, ayon kay Ma'am Didith.

Point 4:
Well hindi naman ito masyadong mahalaga. Plus lang ito dahil sabi ni Ma'am Didith na in case na may tie sa mga QPI. Ranked from highest to lowest sa QPI kasi yung mga applicants, tapos kung may tie, titingnan nung biodata mo na kung saan nakalagay yung mga orgs na kung saan active ka and stuff.

Pero ngayon, masasabi kong ayaw ko na rin talaga mag-JTA dahil mawawalay ako sa mga taong mahal ko at importante para sa akin. Hindi ko maimagine ang buhay ko doon sa Sophia University or whatever university. Nag-aalala rin ako na kung may magje-JTA sa mga taong importante para sa akin. Mamimiss ko talaga sila kaya ayaw ko silang umalis, if ever. But it'll be too selfish to stop them from reaching their dreams they have worked hard to attain.

Maybe all I want is for them to share their dreams to an empty, stagnant person, just like me.

3.00.

Wala na pala talaga akong halaga.

Buti pa si Xing Cai, Lv. 92 na dahil ikinuha ko si Nou at Nene ng Delicious Venom at Devil Feathers.

Ang Pagkabigo sa Isang Kaibigan

Meron akong isang kaibigan na binigo na naman ako.

Lagi na lang niya itong ginagawa sa akin. Sa mga panahong kailangan na kailangan ko siya, hindi niya ginawa ang ipinangako niyang gagawin niya para sa akin. Paulit-ulit na lang niya akong binibigo at iniiwan sa mundo ng aking mga panaginip na kung saan lahat ay tama at lahat ay ayon sa mga kagustuhan ko. Siguro, ginagawa niya ito dahil alam niyang gusto ko nang sumaya, at masaya naman ako sa mga panaginip ko. Pero hindi ako lubusang masaya dahil mga panaginip lamang iyon at isa pa, sa aking paggising, wala nang lahat ang kasiyahan na iyon.

Ngunit kahit na ganito ang nangyayari, pinapatawad ko siya dahil importante siya para sa akin. Hindi ko nga alam ang mangyayari kung siya ay mawawala at mawawalay sa akin ng matagal. Lagi ko kasi siyang kasama dati, ngunit ngayon, hindi na masyado. Ngunit kahit ganito, maaasahan niya pa rin ako kung kailangan niya ng balikat para iyakan o 'di naman kaya'y mga kamay para mahawakan niya at mga braso upang mayakap siya kung siya ay malungkot. Ganoon talaga ako sa isang kaibigan, lalo na sa isang kaibigang lagi akong sinasamahan kung saan man ako tutungo.

Kahit na muli na naman niya akong binigo, importante pa rin siya sa akin. Kahit na paulit-ulit niya akong biguin, importante at kailangan ko pa rin siya. Kahit na ganito man ang mangyari, paulit-ulit pa rin akong aasa sa kanya dahil siya lang ang alam kong maaasahan ko, miski na paulit-ulit niya akong pinalulungkot. Hindi alintana ang lahat ng ito dahil importante siya para sa akin.

Siya si V3x.

Importante pa rin para sa akn si V3x, miski na hindi na naman niya ako ginising kaninang umaga. Hindi na naman siya nag-alarm miski na inenable ko ang Ohayou~ Rokuji! Kailangan kong dumating ng maaga sa Ateneo dahil ngayon ang Sci10 presentation. Kung tumunog man ang Optic Line kaninang 5:30 ng umaga, patawad. Kasalanan kong hindi ako nagising. Buti na lang talaga at wala si Doc P (ayon kay Perry na sinabing kabado raw ako sa aming presentation) at hindi namin dinanas ang kaniyang mga kapangyarihang those days na parang Moon Crystal Power Make-up! ni Sailormoon sa Sailoormoon Superstars o kung saan mang Sailormoon iyon.

Ngunit lagi kong naiisip kung importante ba talaga ako kay V3x dahil kung oo, dapat hindi niya ako pinalulungkot hindi ba? Kung oo, dapat tinatanong niya kung ayos lang naman ako hindi ba?

Hindi ba? Kaya nga importante dahil mahalaga. Ang labo naman.

Hindi ba? Hindi ba?

CAT/PET/MRI

Para akong tanga talaga. Nagtataka ako ngayong mga nakalipas na araw kung bakit mag-isa na lang akong naglalakad pauwi papuntang sakayan sa ilalim ng flyover ng Katipunan. Ngayon lamang ako nagtataka makalipas ang isang buwan ng mag-isang paglalakad pauwi. Ngayon lang rin ako nagtataka na tuwing sasakay ako sa dyipni pauwi, umuupo ako sa kaliwang bahagi nito. Lagi na lang kasi akong may inaabangang dumaan. Nalulungkot ako kapag hindi ko siya nakitang dumaan, ngunit nalulungkot din ako kung sakaling dadaan nga siya. Hindi ko alam. Miski ako ay nalalabuan. Nalalabuan ako kung bakit lagi pa rin akong umuupo sa kaliwang bahagi ng dyipni at maramdaman ang pagkalungkot at pagkabigo, kung saan naman maaari akong umupo sa kanang bahagi ng dyipni tuwing pauwi na ako mula sa aking paaralan.

Hindi naman siguro ito ang sanhi ng madalas na pananakit ng aking ulo. Lagi nang masakit ang aking ulo, miski kumpleto ang aking tulog. May pakiramdam sa aking ulo na hindi nawawala, o kung nawawala man, bumabalik din matapos ang ilang oras. Bigla rin akong nagkakaroon mga sumpong ng panandalian ngunit malakas na malakas na pagkahilo na kung saan tila bibigat ang aking ulo patungo sa isang direksyon at magsisimulang bumagsak patagilid. Naglalakad ako sa may UP kaninang umaga, bigla ko na lamang naramdaman ang isang matinding sapak ng pagkahilo na kung saan muntik na akong matumba sa aking kaliwa at masagasaan ng isang motorsiklo. Kanina rin habang sinasagutan ang ikalawang tanong sa problem solving tungkol sa mga traffic light at DF-F ng aming mahabang pagsusulit sa Ps140, nakaramdam ulit ako ng isang nakakabalikwas na saksak ng pagkahilo sa aking ulong hirap na hirap na sa kakaisip kung bakit kailangan DF-F ang gamitin, samantalang madali lamang kung MOD16 ang gagamitin sa pagpapatupad ng traffic light na iyon.

Huli kong natatandaang mga panahon na nagkaganito ako ay nung ako ay nasa ikatlong taon ng mataas na paaralan. Naaalala ko pang humiga na ako sa sahig sa sakit habang tinatanong ni Nelvin kung ayos lang ba ako. Ngunit hindi rin masyadong pareho, ang masakit sa ulo ko dati ay ang bandang likod, ngayon naman ay ang bandang harap na may kaunting sakit sa loob sa bandang likod.

Habang inerireklamo ko kay Nelvin ang aking nararamdaman, sinabihan niya akong sabihin ko na lang sa mga magulang ko at magpatingin sa doktor. Ayaw ko dahil ayaw kong mag-alala sina Mamie at Dadee sa akin, pero ang totoo niyan, wala rin namang mangyayari kung sasabihin ko ito. Malamang, sasabihin lang sa akin ni Mamie sa galit niyang tono na dahil lagi na lang akong puyat. Mas maaga na nga akong natutulog ngayon eh.

Sa tingin ko, may namumuo nang bara sa mga daluyan ng dugo sa aking utak. Baka isang araw, mamatay na lang ako dahil sa isang aneurysm. Ayaw ko kasing brain tumor dahil masyado itong mahirap. Maaari rin namang may mali sa aking cochlea at sa mga fluid nito na namamahala ng balance ng isang tao. Hindi ko alam, hindi ko alam.

Hindi ko alam ang rason. HIndi ko alam kung bakit lagi pa rin akong umuupo sa kaliwang bahagi ng dyipni.

Kailangan ko ba ng Computed Axial Tomography, Positron Emission Tomography, at Magnetic Resonance Imaging para malaman?

Huwag. Baka malaman kong may taning na pala ang buhay ko.

Inggit

Aaminin kong naiinggit ako sa achievements ng iba.

Laging sumasayad sa isip ko na buti pa sila, nagagawa nila yung mga CS-related stuff. Ewan ko lang. Siguro dala na rin ito ng pagiging CS major ko. Tuwing nakikita kong may isang taong nagpoprogram o 'di naman kaya'y narinig na may nakatapos na ng isang project na kailangan ng programming, naiisip ko na buti pa sila, nagawa nila ang mga bagay na iyon. Naiisip ko na parang bale wala ang aking efforts kung ikukumpara sa mga accomplishments ng iba. Hindi ko naman ito nararamdaman dati, ngunit ngayon oo. Ang masama pa nito, pati ang mga kaibigan ko ay kinaiinggitan ko na rin. Kung dati rati'y masaya ako para sa mga naaabot nilang mga goal sa kanilang buhay, ngayon, masaya pa rin naman ako, yun nga lang, may kasama nang self-interrogation na nagdudulot ng malalim na pag-iisip at malaking damage sa personal ego and self-esteem.

Siguro dala lang ito ng aking three-month bout of chronic depression. Hindi ko alam.

Nalulungkot ako tuwing naiisip ko ito.

Nakalulungkot na nag-aaral ng java programming na cellphone ang platform ang isa kong kaibigan, habang ako ay naglalaro ng Warriors Orochi. Pinag-aaralan niya kung papaano gumawa ng Snake na game, habang pinapatay ko si Lu Bu gamit si Xing Cai na Lv. 82 na. Nakalulungkot na simple lang pala ang madetect ng PC ang cellphone mo. Hindi ko na alam kung ano na ang nangyayari sa akin kung bakit nagkakaganito na ako. Marahil nagiging erroneous na ang aking SPA (Self-Praise Apparatus, kung nakalimutan mo na). Ewan ko. Ay, hindi ko alam pala. Natutuwa pa rin naman ako para sa kanila dahil ang galing nila, pero yun nga. Nalulungkot ako habang natutuwa para sa kanila. Ang labo.

Pero naiisip ko naman na magaling naman ako sa ibang mga bagay kahit papaano. Yun nga lang, hindi iyon ang mga bagay that matters most ngayon or will matter in the future. I mean, hindi naman maaaring sabihin sa iyong job interview sa isang game development company na "I'm pretty good at rhythm games." Well, it might, kasi pwede akong maging tester or something. Pero hindi lang ganoon kasimple ang naiisip ko. I hope this doesn't spiral out of control once more. I don't want friendships to be tested anymore because I don't want to find out that there wasn't any friendship at all.

Ngayon, pumapasok na naman sa isip ko na lumayo muna sa mga taong ito para naman matalian ko muna ng miski tissue paper man lang ang aking self-esteem. Pero ayaw ko nang maging malungkot na naman. Hay ewan ko naman talaga, bakit ba kasi lagi na lang ganito?

Alam kong kailangan kong hindi ikumpara ang sarili ko sa mga nagagawa ng kahit na sinong tao. Pero wala naman akong ginawang iba eh. Bigla ko na lang naramdaman ang ganitong bagay sa mga taong matatawag kong naging mga best friend ko.







Hala.

"Bigla ko na lang naramdaman ang ganitong bagay sa mga taong matatawag kong naging mga best friend ko."

Naging? Bakit naging? Naging as in an action of the past?

Ano na bang nangyari sa akin.

Well, at least natapos ko na yung Evil-Dog - The Quest of Your Life [Easy] by Zweihander. Papaganahin ko na lang si SPA para naman I won't feel too bad na the world doesn't care na natapos ko na yung beatmap na yan.

Sabi nga ni Nagamasa Azai sa kanyang SSST: Huhh ha hahh! Believe!

Dear DrumMania, Tomo II Blg 3

Dear DrumMania,

Kamusta ka na?

Pasensya ka na kung ngayon lamang ako makakapagsulat sa iyo, DM. Medyo tinamad kasi ako kahapon dahil ginagawa ko yung part ko sa Sci10 presentation namin. Hindi ko nga alam ang balita sa mga kagrupo ko eh. Dinivide na namin ni Erin yung work, pero mukhang wala pang nangyayari. Ewan ko lang ha. Sana lang magawa na nila yan before Wednesday kasi malamang ako yung magkocompile at gagawa nung powerpoint. Sana lang magprovide na din sila ng mga pictures kasi gusto ni Ma'am Perez na maraming pictures yung report. "Substantiate your reports." Yan yung palagi niyang sinasabi. Sana naman sa Friday, hindi siya those days. You know, those days. Alam mo na yun.

At alam mo bang drinking chlorinated water with a chlorine concentration greater than 100 ppb can be cancerous? Yan kasi yung part ko. [Naantala dahil nakalimutan na namang nagpopost pala dahil nadistract dahil sa fact na kaunting ayos na lang, magiging ranked beatmap na yung unang beatmap ko sa Osu!] Dangerous uminom ng chlorinated drinking water dahil nagkakaroon ng organochlorines at trihalomethanes na toxic sa katawan. Drinking chlorinated water could result into bladder and rectal cancer, so watch out kapag magsiswimming, lalo na't malapit na ang summer.

At alam mo ba, nag-overnight yata si King boy sa Timezone. Kasi nung binisita kita, siya pa rin yung naglalaro. Nakakainis at hindi ko na naman nakita yung mga bagong characters sa Tekken 6.

Uuwi pala kaming Bulacan ngayon na hindi ko alam. Kahapon lang ng gabi ko nalaman. Hindi ako sumama kasi gagawin ko yung powerpoint para sa presentation namin sa Friday (na ginawa ko naman talaga). Dahil mag-isa ako sa bahay, naramdaman ko ulit how liberating it is to walk around the house naked. Well, hindi naman ako nagtagal na nakahubad. Naglakad lang akong nakahubad mula sa kuwarto ko hanggang sa banyo ko at pabalik pagkatapos kong maligo. Siyempre, madilim kaya ginawa ko yun. Hindi ko yun gagawin kung may ilaw yung hallway dahil mahirap na, baka may paparazzi pala or baka madiscover ako as the next biggest pornstar. Ang bastos mo! Biggest as in the greatest! Ikaw ha, naughty ka rin pala paminsan. Haha.

Sinubukan ko rin nga pala yung Seiron ADV na manual sa pinsan mo. Siyempre hindi ako nagfail, pero C lang yung nakuha ko. Not bad for a first try, I guess.

Ayos naman ako DM. I can say na I'm better. Alam mo yun dahil sa S/S/S/A/B kong score nung naglaro ako nung Saturday. Sana lang, magtagal itong nararamdaman kong ito. Hindi kasi maaaring forever kahit gusto kong maging forever, dahil alam mo naman na the only permanent thing is change. O di ba, ang ironic?

Anyway, hanggang dito na lang muna. Maglalaro na muna ako ng Warriors Orochi kasi iiinstall pa ni kuya yung iTunes niya.

Ingatan mo ang iyong bass pedal. Sana ayusin na nila yung mga pundido mong ilaw at LCD, kung hindi pa nila inaayos.



Nagmamahal,
Rudolf na excited nang maging ranked beatmap ang Bump of Chicken - Sailing Day by Zweihander at kasalukuyang ginagawa ang Evil-Dog - The Quest of Your Life [Easy] by Zweihander

Dear DrumMania, Tomo II Blg 2

Dear DrumMania,

Kamusta ka na?

Pundido na naman pala yung ilaw mo sa iyong pangalan. Pundido rin ang iyong card swiper kaya nahirapang makita nung sumunod sa akin kung magkano ang apat na kanta sa iyo. Binago rin pala nila ang iyong puwesto. May dumatig palang Tekken 6 at inilagay doon sa dati mong puwesto. Medyo napaisip nga ako kung sino yung naglalaro kasi ang daming nanonood, yun pala, Tekken 6 pala iyon kung saan pinagsawaan ng mga nanonood ang Asuka versus King o Bob versus King. Sabagay, kasing lapad at kasing chibiuso naman nung naglalaro si Bob. Medyo naamaze nga ako dahil sa taba ni Bob (siguro mga sampung ako ang kakasya sa kanyang pantalon na batak na batak na batak na batak), nakakalaban pa siya kay King. Naamaze din ako dahil super macho pala talaga ni King dahil nagagawa niyang mabuhat si Bob na parang labintatlong kargada ng mantika. Kumita yata ng P200.00 ang Timezone dahil sa pride nung player 1 na iyon, ayon kay EJ na kasama ko sa mga oras na iyon.

Nakalibre rin nga pala ako ng laro sa Tekken 5: Dark Resurrection na bumaba ang presyo to P15.00 dahil siguro meron na ngang Tekken 6. Umalis kasi yung naglalaro eh siya naman yung nanalo. Basta weird. Pero ginawang bloody pulp ni Christie si Lili eh. HIndi kasi ako magaling sa Tekken (si Bryan lang ang alam kong gamitin, at nakalimutan ko na kung papaano yung juggle niya na pinractice ko dati) at isa pa, walang Dark Resurrection sa PS2 so hindi talaga ako marunong.

Ayos na yung pinsan mo DM. Inayos nila yung snare niya. Siguro next time, susubukan ko ang Seiron ADV na manual lang. ang hirap kasi nung hihat x3 - snare - hihat x3 - snare - hihat x3 - snare - hihat x3 - snare - hihat x3 -snare - hihat x3 - snare - hihat x3 -snare - hihat x3 - snare - hihat x3 -snare - hihat x3 - snare - hihat x3 -snare - hihat x3 - snare - hihat x3 -snare - hihat x3 - snare - hihat x3 -snare - hihat x3 - snare - hihat x3 -snare - hihat x3 - snare - hihat x3 -snare - hihat x3 - snare - hihat x3 -snare - hihat x3 - snare - hihat x3 combo eh. Parang Rolling1000toon. Hindi ko masyadong nabigyan ng atensyon yung bass dahil nakakapagod sa braso yung ganyang combo. Ah oo nga pala, maging proud ka naman sa akin DM dahil nagawa ko yung final continuous cymbal part ng Himawari ng walang mali. Yun nga lang, umulan ng good, but still, improvement na iyon kasi alam mo namang finifail ko ang part na iyan.

Hindi na ako mag-isang kumain sa Jollibee kanina. Sinamahan ako ni Edward John, Melody Kay, at ni Thomas (telenovela ba ito?). Sinabi ni Meki na bilisan ko raw kumain, pero nagtaggal kami doon ng hanggang mga 5:30. Kumain muli ako ng Ice Craze pero this time, Ube Queso naman na umaapaw sa cheezy goodness ng some cheap cheese. Kailangan ko kasing mapatunayang hindi lamang ako nananaginip o nahigop sa isang Time Space Warp sa overpass. Kailangan kong mapatunayang totoo ang mga nangyayari, at napatunayan ito sa pangingilo ng aking huling molar sa kaliwang bahagi ng aking panga matapos kong ipiggy yung Ice Craze na iyon. Oo nga pala, napagana ko na yung primary stage ng aming Collision Detector System kanina. Well, medyo masaya naman ako. Napakarelieving na pindutin ng pindutin yung switch na yun na parang inaatake ka ng epileptic seizures. Take note, seizures na hindi umaawas ang saliva.

Mataas ang life ni EMMY ngayon. Sana lang, hindi siya matamaang muli ng Eternal Agony Portal of Death Crystal Scatter Combo ni Orochi or yung Orbs of Ruin Special Purple Icicle Shatter Blast ni Da Ji or mahampas ng Sky Scorcher Burning Rage Unblockable Taunt Grapple True Musou ni Lu Bu. Ayos lang kung yung Qiao Beauty Whirlwind Fireball Raging Inferno Release ni Da Qiao o kaya yung Dark Moon Flute Paradise Cannon Shrapnel Charge Kick ni Zhen Ji kasi friends naman kami.

DrumMania, nagsisimula na naman akong umasa. Mabuti ba ito o hindi?

Sandali lang. Sandali lang as in wait wait wait wait wait.

Kailan ba ako tumigil umasa?




Nagmamahal,
Rudolf na currently confused dahil tinamaan ng Diva Divine Double Mace Enchanting Final Light Strike Attack ni Diao Chan at ng Sol Chakram Sparkling Triple Cartwheel Proximity Axis Throw Assault ni Sun Shang Xiang (pero ayos lang kasi friends din kami)